10) 1945 του Φέρεντς Τερέκ
Η ταινία του Μαγυάρου βετεράνου βροντοφωνάζει τη βολική αποσιώπηση, τα εύκολα στραβά μάτια, την επιλεκτική μνήμη, το βιαστικό μάζεμα των ηθικών λεκέδων κάτω από το χαλί, όλα τα υλικά δηλαδή, με τα οποία επανά-χτίζονται κατά κανόνα οι κοινωνίες μετά από μια ισοπεδωτική καταστροφή.
9) Creed II του Στιβ Κέιπλ Τζούνιορ
O Ρόκι Μπαλμπόα είναι πλέον σάκος του μποξ, η ήρεμη δύναμη που θα επέμβει όταν του ζητηθεί. Κι ακριβώς πάνω στον αχό του θριάμβου, θα φορέσει το καπέλο του και θα αναπαυτεί μακριά, όμως, από το ρινγκ. Διότι η θέση του δεν είναι πλέον εκεί. Διότι η όμορφη αυτή ιστορία έχει πλέον αλλάξει χέρια…
8) First Reformed του Πολ Σρέιντερ
Με πλοκή που ξεδιπλώνεται εν είδει προσωπικής εξομολόγησης (μιας πράξης ανακούφισης, δηλαδή, που δεν προβλέπεται από το λουθηρανικό καταστατικό), μια ταινία για την αμαρτία, την ενοχή και τη μονίμως ατελή εξιλέωση.
7) American Animals του Μπαρτ Λέιτον
Mια τεθλασμένη heist movie, που ισορροπεί ανάμεσα στο ιλαρό και το αγωνιώδες, μεταξύ του θρίλερ και της κωμωδίας. Ακριβώς επειδή αυτό που συμβαίνει είναι συγχρόνως πιο σοβαρό και πιο κωμικό απ’ όσο αντιλαμβανόμαστε εμείς ως θεατές, αλλά κι απ’ ό,τι φαντάζονται οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές…
6) Isle of Dogs του Γουές Άντερσον
Αχαλίνωτη συμμετρία των κάδρων, γλυκόπικρο χιούμορ και η full alert εμπλοκή κάθε αισθητηρίου καλαισθησίας που διαθέτει ο θεατής. Ακούγεται φυσικά απλό, εν τέλει όμως, είναι κατάτι πιο πολύπλοκο. Ο Γουές αποζητά την κοφτερή ηδονή του βλέμματος ως τσακμάκι που ανάβει όχι ακριβώς το πνεύμα, αλλά αυτό που αποδίδεται στην αγγλική ως wit.
5) Faces Places της Ανιές Βαρντά
Ένας φόρος τιμής στον ίδιο τον κινηματογράφο. Μια αγνή εξομολόγηση αγάπης στο υποκείμενο της Τέχνης, που δεν είναι άλλο από τον άνθρωπο. Κι εμείς σκύβουμε το βλέμμα και το κεφάλι με σεβασμό και δέος μπροστά στη σαγηνευτική απλότητα που αντικρίζουμε.
4) Disobedience του Σεμπάστιαν Λέλιο
Mια υπέροχη ταινία που λατρεύει τις ατέλειες των χαρακτήρων της, τρέφεται απ’ αυτές και –εν τέλει– τιμά τον τρόπο που οι τελευταίοι κατορθώνουν ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν, να ανακαλύψουν (μέσα τους) το σθένος και την καλοσύνη…
3) Shoplifters του Χιροκάζου Κόρε-έντα
Mια ταινία που φτάνει υπομονετικά και μεθοδικά στο ζουμί της, σαν απόσταγμα της αληθινής σοφίας της έλλειψη προκαθορισμένων απαντήσεων. Και στο τέλος, σε σκεπάζει τρυφερά με την κουβέρτα που μας προσφέρει, χωρίς ποτέ να σου κρύβει ότι έχει πολλή παγωνιά εκεί έξω…
2) Foxtrot του Σαμουέλ Μάοζ
Ένας πανέμορφος χορός, που περικλείει μέσα του την οργή, την απορία, την τρέλα τη σιωπή, τον θρήνο, το κουράγιο και τον ατελή συμβιβασμό τόσο με το αναπόφευκτο όσο και με τα όσα μπορούν αποφευχθούν. Απελπισμένος στην επαναληψιμότητά του, εθιστικός στο μπρίο και το στυλ του, μελαγχολικός στην πένθιμη φύση του.
1) Phantom Thread του Πολ Τόμας Άντερσον
Ένα κομψοτέχνημα γεμάτο α(δι)όρατες ραφές και μικρές κομποβελονιές περφεξιονιστικής δεξιότητας. Δοσμένο ολόψυχα σε μια ιδεοληπτική προσηλώση στη λεπτομέρεια, σε ένα παιχνίδι στατικότητας και πειθαρχίας, όπου οι βελόνες τοποθετούνται όχι σε πατρόν, αλλά στην καρδιά και τον εγκέφαλο.
Η Μεγάλη Απογοήτευση της Χρονιάς :
Τηρουμένων πάντα των αναλογιών και με βάση τον ορίζοντα προσδοκιών που είχε σχηματιστεί: Widows του Στιβ ΜακΚουίν
Τρεις ταινίες που ψυχανεμίζομαι πως αν αν είχα δει πιθανώς και να τρύπωναν στη δεκάδα του 2018 :
The Man Who Killed Don Quixote του Τέρι Γκίλιαμ
Sweet Country του Γουόρνικ Θόρντον
Zama της Λουκρέσια Μαρτέλ
