Σκηνοθεσία: Στιβ Κέιπλ Τζούνιορ
Παίζουν: Μάικλ Μπι Τζόρνταν, Σιλβέστερ Σταλόνε, Τέσα Τόμσον, Ντολφ Λούντγκρεν
Διάρκεια: 130′
Η επιτυχία μπορεί να αποτιμηθεί ποικιλοτρόπως. Με χρηματικά οφέλη, με τίτλους και διακρίσεις, με την είσπραξη λατρείας και δημοφιλίας. Πέρα, όμως, από τα μετρήσιμα μεγέθη, σαν μια υπόγεια απόδοση οικουμενικής δικαιοσύνης, καιροφυλακτεί κάτι άυλο και απροσδιόριστο. Η ιστορία που κουβαλά μέσα της κάθε εξέχουσα στιγμή, κάθε υπέρβαση. Στις τέχνες, στον αθλητισμό, τον πολιτικό στίβο, σε κάθε έκφανση της ζωής και του ανθρώπινου πολιτισμού που φτιάχνει και γκρεμίζει είδωλα και ήρωες, το υπόστρωμα είναι που κάνει όλη τη διαφορά. Που χαρίζει στην επιτυχία (ή και την καταστροφή, καθώς η μεγαλοπρεπής ήττα κυοφορεί μέσα της πάντα ένα σπόρο δόξας) την αχλή του μύθου, το αθάνατο νερό της διαχρονικής υστεροφημίας.
Είναι εκείνο το αδιόρατο μαγικό σημείο, όπου το story γίνεται tale, αποκτά διαστάσεις πανανθρώπινες, περιβάλλεται με το δέος της διήγησης που περνά από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά. Στο Creed II, η πιο αυταπόδεικτη αλήθεια ακούγεται από τα πιο ανήθικα χείλη, αυτά ενός μάνατζερ που χλευάζει κάθε υπόνοια αξιοπρέπειας και μπέσας (έννοιες πάνω στις οποίες έχει δομηθεί όλο το σύμπαν των Rocky Movies), αλλά γνωρίζει υποδειγματικά την αλφαβήτα του παιχνιδιού.
Ο χαρακτήρας του Rocky Balboa, και κατ’ επέκταση ολόκληρη η γενεαλογία των Rocky Movies, δεν διεκδίκησε ποτέ το πρόσημο ενός καταραμένου αντί-ήρωα. Ο Rocky δεν βυθίστηκε ποτέ σε ένα κόσμο αμφισημίας (ή πολυσημίας), με σκοπό να βροντοφωνάξει ότι δεν ανήκει σε κάποιο μανιχαϊστικό δίπολο. Δεν ενδιαφέρθηκε, εν ολίγοις, ποτέ να αποδείξει ότι δεν είναι μονάχα καλός, ότι έχει και μια σκοτεινή πλευρά, ότι στην ψυχή του φωλιάζουν και κονταροχτυπιούνται αντίρροπες δυνάμεις.
Η ψυχή της Rocky saga αποτυπώνεται κρυστάλλινα σε μια ανύποπτη στιγμή στο Creed II, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, αποτίνει ένα πολύ πιο δαιδαλώδη και σύνθετο φόρο τιμής στις καταβολές του, σε σύγκριση με το Creed του 2015. Όταν ο Adonis Creed συζητά με τον Rocky για το όνομα της νεογέννητης κόρης του, ο δεύτερος αντιδρά ενστικτωδώς στην επιλογή του ονόματος Amara. Στο δικό του κόσμο, τα πράγματα οφείλουν να είναι απλά, κατανοητά και στέρεα δομημένα.
Στον δικό του κόσμο, η αγάπη επιβιώνει σε επισκέψεις στον τάφο της εκλιπούσας αγαπημένης του, η αμηχανία και η ντροπή δεν μπορούν να καλυφθούν από καμία σκληράδα, οι γροθιές και ο πόνος λειτουργούσαν ανέκαθεν ως μια μάταιη απόπειρα εύρεσης νοήματος και ανακούφισης από την εσωτερική μοναξιά. Ο Rocky είναι πάντα σε ανοιχτή επικοινωνία με τα λάθη του, τις πληγές και τις εμμονές του, τον χρόνο που δεν γυρνά πίσω.
Το Creed II κινείται σε ένα τριπλό παράλληλο άξονα προβληματικών, ατελών κι ακρωτηριασμένων σχέσεων πατέρα-γιου, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στο μακρινό αγαθό της συμφιλίωσης με τα εσώψυχα. Μια συνθήκη εγκατάλειψης και ατελείωτου παράπονου, που λαμβάνει διαφορετικές μορφές (ο Apollo Creed άφησε τον Adonis ορφανό λόγω της ματαιοδοξίας του, ο Rocky δεν μπόρεσε ποτέ να βγει πέρα από τις Συμπληγάδες του δικού του κόσμου και να αφουγκραστεί τον γιο του, ο Ivan Drago φορτώνει τον γιο του με το καθήκον της αναπλήρωσης της άδικης χλεύης που εισέπραξε). Μια θολή γραμμή του ορίζοντα, όπου οι αμαρτίες, οι συντριβές, η κληρονομιά και οι ανοιχτές πληγές των πατεράδων παιδεύουσι τα τέκνα, που χάσκουν συγχυσμένα και εμβρόντητα μπροστά σε μια τεχνητή αίσθηση ασαφούς και αόριστου καθήκοντος με την οποία έχουν μπολιαστεί.
Οι αληθινές μονομαχίες στο Creed II γίνονται πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά εκτός ρινγκ, σε διαλογικές σκηνές όπου ποτέ δεν ξεστομίζονται αυτά ακριβώς που λαχταρούν να βγουν προς τα έξω. Κι ο αληθινός αγώνας είναι η ανθρώπινη μετάλλαξη, το πέρασμα από το αποκτηνωμένο και ασφαλές “nothing to lose” στο εξανθρωπιστικό και εκφοβιστικό “everything to lose”. Οι μαχητές του Creed II, όπως νωρίτερα και ο Rocky Balboa στη γενεαλογία των Rocky Movies, βλέπουν τον φόβο και την αμφιβολία να τρυπώνει μέσα τους, να γιγαντώνεται από το φάσμα των προσδοκίων που τους κληροδοτήθηκαν και επί της ουσίας παλεύουν να ανακαλύψουν τη δική τους ταυτότητα, το δικό τους στασίδι αξιοπρέπειας.
H αναφορά της λέξης “μαχητές” νωρίτερα σε πληθυντικό αριθμό δεν προέκυψε τυχαία, γιατί το συναισθηματικό βάρος της ταινίας, ενώ διατηρεί πάντα τον Adonis Creed σε πρώτο πλάνο, ρίχνει σταδιακά όλο και πιο φανερές ματιές στο εσωτερικό δράμα του διδύμου (αθλητή και προπονητή) των Ρώσων αντιπάλων. Με τις βουβές στιγμές επικοινωνίας μεταξύ Ivan και Viktor Drago στο φινάλε, καθώς και τη σπαραξικάρδια κίνηση αγάπης του πρώτου απέναντι στον δεύτερο στη διάρκεια της τελικής αναμέτρησης, να κλέβουν υπόκωφα την παράσταση και τις καρδιές μας.
Αν εν τέλει αναρωτιέστε πού κινείται μέσα σε όλα αυτά ο Rocky του Σιλβέστερ Σταλόνε, η απάντηση είναι στα παρασκήνια. Στο θολό background μιας ιστορίας που ξεπήδησε από τον ίδιο, αλλά δεν ανήκει πλέον σε αυτόν. Ο Rocky επιβεβαιώνει τη σοφία που τον διακατείχε από το 1976 και παραδίδει τη σκυτάλη χωρίς τυμπανοκρουσίες. Πλέον, δεν είναι ο μέντορας, ο συμβουλάτορας, ο παρακινητής, το απόλυτο σημείο αναφοράς.
Είναι ο χαμηλόφωνος εξομολογητής, είναι ο σάκος του μποξ εφόσον χρειαστεί (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Είναι η ήρεμη δύναμη που θα επέμβει όταν του ζητηθεί, που θα συμπλεύσει με ό,τι θεωρεί σωστό. Κι εν τέλει, ακριβώς πάνω στον αχό του θριάμβου, θα φορέσει το καπέλο του και θα αναπαυτεί ικανοποιημένος. Μακριά, όμως, από το ρινγκ, διότι η θέση του δεν είναι πλέον εκεί. Με την κάμερα να φιξάρει στο όνομα που φέρει η φόρμα του, αλλά δεν είναι πια το δικό του. Η όμορφη αυτή ιστορία έχει πλέον αλλάξει χέρια.
