The Apartment (1960), του Μπίλι Γουάιλντερ
Η επόμενη ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ μετά τον εισπρακτικό θρίαμβο του Μερικοί το προτιμούν καυτό είναι βαθύτατα μελαγχολική και -με συγκεκαλυμμένο τρόπο- ιδιαιτέρως σκοτεινή για την εποχή της, παρά το κωμικό περίβλημα. Η κορύφωση καταφθάνει την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όταν η Σίρλεϊ ΜακΛέιν αντιλαμβάνεται πως ο Τζακ Λέμον είναι αυτός που αγαπά. Θα φύγει σαν αστραπή από το πάρτυ για να τον βρει στο “διαμέρισμα” του, το οποίο έχει λειτουργήσει σχεδόν ως χαρακτήρας στην ταινία. Εκεί, θα τρομάξει προσωρινά από ένα ήχο που θα μπορούσε να σημαίνει πολλά πράγματα σε αυτή την -όπως προείπαμε- υποδόρια θλιμμένη κωμωδία.
When Harry Met Sally (1989), του Ρομπ Ράινερ
Κάποιες ταινίες κουβαλούν ένα εξτρά φορτίο. Η συγκεκριμένη, ας πούμε, είναι ο απόλυτος ρομαντικός θρύλος μιας ολόκληρης γενιάς. Και η ερωτικη εξομολόγηση του Μπίλι Κρίσταλ στη Μεγκ Ράιαν στο πρωτοχρονιάτικο κατώφλι σηματοδοτεί μία all-time classic στιγμή στην καρδιά των αγαπησιάρηδων σινεφίλ.
Radio Days (1987), του Γούντι Άλεν
Μία από τις μάλλον υποτιμημένες ταινίες του Γούντι, ίσως επειδή ξεφεύγει από το γνωστό του μοτίβο. Ένας απίστευτα γλυκός φόρος τιμής στη χρυσή εποχή του ραδιοφώνου και στην παιδική ηλικία (του καθενός μας). Υπέροχη κίνηση της κάμερας και καταπληκτικοί διάλογοι, όλα συμπυκνωμένα σε ένα λεπτό και κάτι. “Υπάρχουν κάποιοι που πίνουν σαμπάνια την Πρωτοχρονιά σε νυχτερινά κλαμπ κι εμείς που τους ακούμε να πίνουν σαμπάνια από το ραδιόφωνο”.
Godfather II (1974), του Φράνσις Φορντ Κόπολα
Πρωτοχρονιά του 1959, στην Αβάνα της Κούβας. Ένα φιλί. Η απόκαλυψη μιας προδοσίας. Ο σπαραγμός, η εσωτερική μάχη, η στιγμή που ξεπερνά την ίδια τη ζωή. Σε πίσω φόντο, η πτώση ενός καθεστώτος. Η ιστορία καλπάζει, οι ιστορίες όλων τρέχουν ιλιγγιωδώς προς κάθε κατεύθυνση. Η κινηματογραφική μαγεία συμπυκνωμένη και στραγγισμένη σε λίγα μόλις στιγμιότυπα.
Boogie Nights (1997), του Πολ Τόμας Άντερσον
Η ταινία που μας φανέρωσε το μεγαλείο του Πολ Τόμας Άντερσον. Μία απίστευτη σκηνή, σε μία μόνο λήψη, με εκπληκτικό εσωτερικό ρυθμό. Αυτό το πρωτοχρονιάτικο πάρτυ δεν θα καταλήξει όπως τα υπόλοιπα. Ακόμη και στις ξέφρενες κι έξαλλες εποχές, ο πόνος και ο θυμός μπορούν να θολώσουν το μυαλό. Ο Γουίλιαμ Μέισι δίνει ένα τέλος στη δική του τραγωδία και πυροδοτεί συμβολικά την αρχή του τέλους για μια ολάκερη εποχή.
Phantom Thread (2017), του Τζον Λάντις
Και για το μπόνους δωράκι, πάλι Πολ Τόμας Άντερσον; Ναι, πάλι, και άλλες χίλιες φορές αν χρειαστεί, διότι πόσο συχνά μπορείτε να δείτε σκηνές σαν κι αυτή; Σπαρακτικό, πανέμορφο, αποστομωτικό καλωσόρισμα της νέας χρονιάς. Ένας χείμαρρος από όλα τα άρρητα που δεν θα διατυπωθούν ποτέ.
