Υπάρχουν μερικές ταινίες που μπορεί να μην είναι αψεγάδιαστες, αλλά μένουν μαζί σου για πολύ καιρό μετά τη θέαση. Μια τέτοια είναι και η συγκεκριμένη. Με τη βαθιά κατανόηση του πόνου που ο άνθρωπος προκαλεί στον εαυτό του. Το βαθύ αδιέξοδο που κατακυριεύει την ύπαρξη μετά την απώλεια. Και, τελικά, την εμφατική μα όχι κραυγαλέα έλλειψη κάθαρσης.
Ο Αρονόσφκι πιο ντελιριακός από ποτέ. Με τούτο εδώ το κρεσέντο μίσους προς οποιαδήποτε θρησκεία –αλλά και κάθε οργανωμένη δομή λατρείας– ο Αμερικανός ουρλιάζει εκστατικά το απεταξάμην απέναντι σε Θεό και άνθρωπο, υποστηρίζοντας πως ο τελευταίος είναι ένα ατελές, φοβικό ον γιατί τέτοιος είναι ο δημιουργός του.
Με τη δεύτερη ταινία του, ο Τομ Φορντ επιμένει να μιλάει περισσότερο με τις εικόνες παρά με τα λόγια. Τα νυκτόβια πλάσματά του είναι «είναι ύπουλα. Παριστάνουν τα θλιμμένα, αλλά πετάνε τη σκούφια τους με τη δική σου θλίψη», όπως αναφέρει και στο κείμενο του ο Γιώργος Παπαδημητρίου. Συνολικά, η ταινία προσφέρει μια ιδεοαισθητική εμπειρία από αυτές που σπανίζουν στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Το φιλμ της Αν Φοντέιν πραγματεύεται την πίστη. Στα μάτια της σκηνοθέτιδος, μπορεί να είναι αρετή, μπορεί και κατάρα. Δύναται να σε οδηγήσει σε πράξεις ηρωικές, αλλά και εγκληματικές. Μπορεί να σου δείξει έναν καινούριο κόσμο, ή να σε καταδικάσει σε μανιώδη εγωκεντρισμό. Πρόκειται για μια πολυεπίπεδη ανάλυση οριακών ψυχισμών και καταστάσεων και εν τέλει ανθρώπινων επιλογών που εκκινούν μεν από την ίδια αφετηρία, καταλήγουν όμως σε τόσο διαφορετικά αποτελέσματα.
Το αστικό νέο-νουάρ του Ταρίκ Σαλέχ είναι ένα φιλμ βραδυφλεγές. Μια ταινία που ντύνεται τον μανδύα της αστυνομικής ταινίας αλλά στην ουσία της είναι βαθιά πολιτική. Μια κοινωνία που βράζει. Ένας λαός που νομοτελειακά θα ξεσηκωθεί. Μια εξέγερση που θα παρασύρει δικαίους και αδίκους στο σαρωτικό πέρασμά της. Και κάτω από όλα αυτά, οι χρόνιες παθογένειες ενός απορρυθμισμένου κοινωνικού συνόλου που έρχονται τελικά στην επιφάνεια.
Ο άνθρωπος που ορκίστηκε να σώσει τον αμερικανικό ανεξάρτητο κινηματογράφο από την εσωστρέφειά του επέστρεψε με μια ταινία για τις ψυχές που ζουν στη σκιά του αμερικανικού ονείρου. Ένα φιλμ γλυκόπικρο και βαθιά ανθρώπινο, γεμάτο παιδικά γέλια και ενήλικα αδιέξοδα και έναν Γουίλεμ Νταφό σε πολύ μεγάλη φόρμα.
Σε μια εποχή που είναι γεμάτη από νερόβραστα biopics, μια ταινία που φέρει ως τίτλο το όνομα μιας από τις σημαντικότερες φιγούρες του εικοστού αιώνα διεθνώς συνιστά επικίνδυνη αποστολή. Και όμως, ο Λαραΐν, δίνοντας το προβάδισμα στη μυθοπλασία έναντι της ακρίβειας, δημιουργεί μια πανέμορφη ιστορία χρησιμοποιώντας έξυπνα το εκτόπισμα του ονόματος του Χιλιανού ποιητή. Ένας αφελής αστυνομικός καταδιώκει τον Νερούδα, στην ουσία όμως προσπαθεί να κατανοήσει έναν ολόκληρο λαό.
Μια διαλυμένη οικογένεια. Γονείς που δεν αντέχουν τις ζωές τους και προβάλλουν όλα τους τα αδιέξοδα στο μοναδικό τους τέκνο. Μέχρι που αυτό εξαφανίζεται. Ή καλύτερα αποδρά. Γιατί, σύμφωνα με τον Ζβιάγκιντσεφ, σε μια κοινωνία που είναι βουτηγμένη στην καταχνιά, το μέλλον δικαιούται να εγκαταλείψει το καράβι. Ο Ρώσος δημιουργός, αναλύοντας με εξαντλητική λεπτομέρεια τον συλλογικό ψυχισμό μιας ολόκληρης γενιάς, συνθέτει ένα πολυσχιδές αφηγηματικό πλαίσιο που υπερβαίνει κατά πολύ τη βασική του ιστορία.
Μία ταινία που κουβαλά σε όλη της τη διάρκεια το γλυκό ήχο της ποιητικής αντίστασης στην καθημερινή αστική φρίκη. Η τέχνη που τρυπώνει από κάθε ρωγμή της σκοτεινής ρουτίνας. Ο έρωτας που θριαμβεύει σε βάρος όλων των απειλών της, με σύμμαχο την ειλικρίνεια και την καθημερινή, ανένδοτη επαφή. Με λίγα λόγια, μια πολύ μεγάλη ταινία για τα λεγόμενα μικρά πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή.
Η συγκεκριμένη ταινία συνιστά ένα κινηματογραφικό στοίχημα, το οποίο οι δημιουργοί κέρδισαν πανηγυρικά. Ως γνωστόν, είναι η πρώτη ζωγραφισμένη στο χέρι ταινία στην ιστορία. Είναι όμως και κάτι πολύ παραπάνω. Ο εικαστικός αυτός θρίαμβος σηματοδοτεί την υπόκλιση του Κινηματογράφου στη Ζωγραφική, συνιστά κατ’ ουσίαν έναν ειλικρινή φόρο τιμής εκ μέρους μιας ολόκληρης Τέχνης σε μιαν άλλη, απαλλαγμένο από επιδειξιμανία και αυταρέσκεια. Μάλιστα, ακόμα και με καθαρά κινηματογραφικούς όρους, η ταινία στέκει ακέραια. Φωτίζει μια από τις σημαντικότερες φιγούρες στην ιστορία της Τέχνης, χωρίς να αποκτά ποτέ χαρακτηριστικά βιογραφίας. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό θαύμα.
Η διαλογή ίσως και να ήταν διαφορετική, αν είχαν ληφθεί υπόψη και οι τρεις παρακάτω ταινίες:
β. The Square
γ. Aquarius
