Στο θέμα μας λοιπόν και επιστρέφουμε με αμείωτο κέφι για τις πρώτες 5 θέσεις του Top 10 εναρκτήριων σκηνών που ξεκινήσαμε την Παρασκευή. Η ώρα που περιμένατε έφτασε, η δεκάδα κλείνει και είστε πια δικαιωματικά ελεύθεροι να κράξετε όσο θέλετε, μιας και, όπως είπα και στο προηγούμενο κομμάτι, οι διαφωνίες ενθαρρύνονται, ακόμα και αν είναι βέβαιο πως εν τέλει θα έχω πάντα δίκιο. Δεν πειράζει, κουβέντα να γίνεται. Και ξεκινάω.
5. Fringe
Ένα εξαιρετικό project από το FOX, η σειρά αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα hit της τελευταίας 5ετίας. Μια απόλυτα αλλοπρόσαλλη ομάδα ανθρώπων καλείται να σχηματίσει για λογαριασμό του FBI το λεγόμενο Fringe Division, ένα τμήμα που θα ασχολείται αποκλειστικά με διάφορα ανεξήγητα περιστατικά που σπάνια καταλήγουν σε χαρούμενο φινάλε, ενώ για έναν περίεργο λόγο δείχνουν να συνδέονται μεταξύ τους κάτω από ένα αδιευκρίνιστο αρχικά μοτίβο. Και όλα ξεκινάνε με την πρώτη σκηνή. Μέσα σε ένα αεροπλάνο εν πτήση, όλα βαίνουν καλώς παρά την καταιγιδούλα που κουνάει λίγο το σκάφος, αν εξαιρέσει κανείς την ολοένα αυξανόμενη ανησυχία ενός συγκεκριμένου επιβάτη. Ο εν λόγω κύριος αρχίζει να ιδροκοπάει, βαράει και μια ενεσούλα, κινήσεις που όπως είναι λογικό προκαλούν μια ανησυχία στον διπλανό του που σπεύδει να τον καθησυχάσει για τις αναταράξεις. Ο ταραγμένος κυριούλης γνωρίζει πολύ καλά ότι έχει κάθε λόγο να είναι ταραγμένος, σηκώνεται και προσπαθεί να πάει προς την τουαλέτα. Η αεροσυνοδός του φωνάζει να καθίσει, η ατμόσφαιρα αρχίζει να στραβώνει και αντιλαμβάνεσαι ότι οι σεναριογράφοι τις σειράς έχουν καταναλώσει πολλά ναρκωτικά όταν ο επιβάτης αρχίζει να … λιώνει, και μαζί του και οι υπόλοιποι ο ένας μετά τον άλλο. Το γενικότερο λιώσιμο, και όχι με την καλή έννοια, φτάνει μέχρι το πιλοτήριο, όπου ευτυχώς η προνοητικότητα του κυβερνήτη που δεν έχει ακόμα αντιληφθεί τι παίζει να βάλει τον αυτόματο πιλότο μας χαρίζει μερικά υπέροχα τελευταία δευτερόλεπτα, καθώς από τον απόλυτο πανικό στο εσωτερικό του αεροπλάνου μεταφερόμαστε σε ένα ειδυλλιακό πλάνο που το σκάφος συνεχίζει ήρεμα την πορεία του ανάμεσα στα σύννεφα υπό τους ήχους ενός πιάνου. Ακυβέρνητο, ναι, με επιβάτες να στάζουν, ναι, αλλά το πιάνο, πιάνο…
Δείτε τη σκηνή εδώ
4. The Wire
Μια από τις αρτιότερες σειρές που γυρίστηκαν ποτέ, ξεκινάει με μια σκηνή που δίνει πολύ εύστοχα το τέμπο μέσα στο οποίο θα κινηθούν 5 κύκλοι. Ο ντετέκτιβ McNulty, ένας θεούλης και μισός, βρίσκεται στον τόπο του εγκλήματος και συνομιλεί με έναν από τους φίλους ενός παιδιού που λίγα λεπτά πριν βρέθηκε στο πεζοδρόμιο με μια σφαίρα στο κεφάλι. Προφανώς είχε κάνει τη χαζομάρα του να κλέβει τα λεφτά από τα ζάρια που παίζανε στο δρόμο λίγες παραπάνω φορές από ότι τον έπαιρνε. Αλλά τον αφήνανε ακόμα να παίζει, γιατί όπως λέει ο τύπος «This is America, man». Μέσα από το διάλογο του ντετέκτιβ με τον μάρτυρα, μαθαίνουμε από την αρχή πώς λειτουργούν οι δρόμοι της Βαλτιμόρης, όπου η νορμάλ ερώτηση «ποιος τον σκότωσε» έχει την απάντηση «δεν καταθέτω». Και ο ντετέκτιβ πρέπει να δουλέψει με αυτό, πρέπει να δουλέψει με ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, που κουράστηκαν από βρώμικους δρόμους, διαφθαρμένους αστυνομικούς, νεκρούς φίλους στα πεζοδρόμια, αλλά δεν μπορούν. Δεν μπορούν να κάνουν το παραμικρό είτε γιατί φοβούνται, είτε γιατί μεγάλωσαν με μια παρανοϊκή αίσθηση της omerta του δρόμου και οι κανόνες της κοινωνίας δεν τους λένε το παραμικρό, είτε γιατί κάποτε προσπάθησαν, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουν με το σκληρό τρόπο ότι το σύστημα είναι πιο δυνατό. Η αλήθεια του Wire είναι ακριβώς αυτή, ότι λίγοι τρελοί δεν φτάνουν να αλλάξουν τα πράγματα και το χρήμα και η εξουσία θα είναι πάντα τα ισχυρότερα πιστεύω. Και στο τέλος, το σύστημα τους λυγίζει όλους. Πάντα.
3. Californication
Ο Hank Moody είναι τεράστιο παλικάρι και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Επίσης, ο Duchovny αποτελεί τη μεγαλύτερη ελπίδα για τον κάθε απροσάρμοστο ανέραστο έφηβο, μιας και αφού ο πράκτορας Mulder μπορεί να γίνει τόσο cool, μπορείς και συ. Από κει και πέρα, η σειρά ξεκινάει όπως πρέπει, ψαρώνοντας τον θεατή με τη σέντρα. Ο Hank οδηγεί την Πόρσε του, που πρόκειται να υποφέρει τα πάνδεινα στη σειρά, στον προαύλιο χώρο μιας υπέροχης εκκλησίας, υπό τους ήχους μιας αγγελικής χορωδίας που διασκευάζει Rolling Stones. Καμία ακρότητα ως εδώ, μιας και ο συμπαθής Χανκ θέλει να μιλήσει στο αφεντικό των ουρανών για το πρόβλημά του. Βλέπετε, ο Hank είναι συγγραφέας που έχει γράψει ένα φοβερό βιβλίο (με τον άκρως θεοσεβούμενο τίτλο God Hates Us All), αλλά από κει και πέρα, για λόγους που θα αναλυθούν περαιτέρω σε επόμενα επεισόδια, τζίφος. Νάδα. Κοκομπλόκο. Ο Hank δεν μπορεί να γράψει πια ούτε σελίδα, και μια θεϊκή βοήθεια δε θα ήταν άσχημη. Τότε εμφανίζεται μια καλόγρια που προσφέρεται να τον βοηθήσει, και μάλιστα με έναν τρομερά πρωτοποριακό τρόπο. Ο Hank ξαφνιάζεται από τον εκμοντερνισμό της Καθολικής Εκκλησίας και υπακούει στο θέλημά της. Sweet Baby Jesus, Hank’s going to Hell.
2. Breaking Bad
Η καλύτερη σειρά στη σύγχρονη ιστορία της τηλεόρασης ξεκινά με μια εκπληκτική σκηνή εξαιρετικής κινηματογράφησης και καθιστά σαφέστατη τη χαοτική τροπή που πρόκειται να πάρει η κατάσταση από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το τι γίνεται στη σκηνή, έχει εξιστορηθεί και παλιότερα. Το μόνο που έχω να προσθέσω, είναι ότι θεωρώ ιεροσυλία μου να βάζω το Breaking Bad στο νούμερο 2 σε οποιαδήποτε λίστα και πραγματικά πάλεψα με τους δαίμονες και τις τύψεις μου μέχρι να το πάρω απόφαση. Πλέον μόνο ο Θεός μπορεί να με συγχωρέσει, και η γνωριμία με την καλόγρια του Hank παραπάνω νιώθω πως θα μπορούσε πραγματικά να βοηθήσει στη σωτηρία της ψυχής μου.
1. The Newsroom
Ο Aaron Sorkin (Ζήτημα Τιμής, West Wing) επιστρέφει και βάζει το στίγμα του στη σειρά μέσα από καταιγιστικούς διαλόγους και έντονη πολιτική χροιά. Αν και εξαιρετική, η σειρά φλερτάρει με τα όρια του σουρεαλισμού καθώς τα όσα γίνονται δε θα μπορούσαν να γίνουν ποτέ στον πραγματικό κόσμο όπου οι ισχυροί αυτής της Γης θα έστελναν στο πυρ το εξώτερον και στην σύνταξη μια ώρα αρχύτερα τον σούπερ σταρ των Ειδήσεων Will McAvoy και τη δημοσιογραφική του ομάδα. Πάντως, είναι ωραίο συναίσθημα να βλέπεις κάποιον να πηγαίνει κόντρα σε κάθε αηδία που ακούγεται από εκείνους που διαθέτουν τη δύναμη της «ενημέρωσης» και της παραπληροφόρησης στην εποχή μας, έστω και στην οθόνη. Και η πρώτη σκηνή είναι το σημείο που ξεκινάν όλα, όταν ο Will (ένας εκπληκτικός Jeff Daniels που αποδεικνύει ότι υποκριτικά απέχει χιλιόμετρα από τον τύπο που έγλυφε τελεφερίκ στο πλευρό του Jim Carey) «σπάει» σε μια πανεπιστημιακή εκδήλωση μετά από ερώτηση φοιτήτριας για το «τι είναι αυτό που κάνει την Αμερική τη σπουδαιότερη χώρα του κόσμου» και διαλύει κάθε ιερό και όσιο της αμερικανικής βλακείας υπό τα έκπληκτα μάτια των παρευρισκόμενων. Ο Sorkin κατορθώνει να γράψει την καλύτερη εναρκτήρια σκηνή που γυρίστηκε ποτέ και το μεγάλο του στοίχημα, ο Daniels, δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης στην κάμερα που φρακάρει πάνω του σοκαρισμένη.
Κλείνοντας, δεν μπορώ να αντισταθώ στην ανάγκη για μια μπόνους σκηνή. Η θλίψη που με γέμισε η αποχώρηση του Ριτζ δεν είναι δυνατόν να αντισταθμιστεί με τίποτα, ωστόσο θα κάνω το χρέος μου και θα αποτίνω φόρο τιμής στη γιαγιά μου, τη γιαγιά σου, τη γιαγιά του, τις γιαγιάδες μας γενικά, που μοιράστηκαν μαζί μας παιδικά απογεύματα καρφωμένα στη χλιδή και τις ίντριγκες των Φόρεστερ. Κυρίες, κύριοι, η εναρκτήρια σκηνή του The Bold and the Beautiful, Τόλμη και Γοητεία, 25 χρόνια μετά.
