Για να λέμε και την αλήθεια, για ένα επεισόδιο που έχει δύο φορές τη λέξη “αίμα” στον τίτλο, το “Blood of my Blood” ήταν απροσδόκητα αναίμακτο. Η σειρά κάνει ένα βήμα πίσω από την εντυπωσιακή δράση και το αναπόφευκτο heartbreak του προηγούμενου επεισοδίου, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αντιθέτως, κατά την προσωπική μου γνώμη και με την επίγνωση του ότι μπορεί να χαρακτηριστώ γραφικός, το “Blood of my Blood” ήταν και καλύτερο ποιοτικά από το “The Door”, και σημαντικότερο στην ουσία του, αφού θέτει σε κίνηση τα απαραίτητα, κομβικά γρανάζια για τη συνέχεια της ιστορίας.
“The Dead don’t rest”.
Ξεκίνημα από εκεί που μείναμε: η Meera το παλεύει ακόμα, σέρνοντας το φορείο με τον Bran στο χιόνι, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγει από τους Νεκρούς. Ο Bran δεν είναι μαζί μας, αφού εξακολουθεί να βρίσκεται σε “όραμα” και, μάλιστα, σε ένα τρομερά σημαντικό, που περιλαμβάνει ένα κολάζ στιγμών που πέρασαν και θα έρθουν. Το βασικό εδώ, προτού ασχοληθούμε με το ίδιο το όραμα, είναι να κατανοήσουμε ότι αυτά που βλέπει ο Bran δεν είναι πια εικόνες ενός πιθανού μέλλοντος. Είναι το μέλλον. Την ύστατη ώρα, και ενώ η Meera συμφιλιώνεται πια με το πεπρωμένο, εμφανίζεται ένας μυστηριώδης καβαλάρης και, ως από μηχανής Θεός, τους διασώζει από τους Νεκρούς.
Τι είδαμε λοιπόν μέσα από το “τρίτο μάτι” του Bran; Στιγμές και αστραπιαία καρέ από την ιστορία που ξέρουμε, και από αυτήν που μας περιμένει. Πρώτα απ’ όλα, παίρνουμε για πρώτη φορά από τον Παράφρονα Βασιλιά, τον Aerys Targaryen. Από την πράσινη, άγρια φωτιά που οι πυρομάντες του δημιούργησαν και του χάρισαν. Από τη στιγμή που ο Aerys, χαμένος τελείως πλέον στην τρέλα του, ουρλιάζει να κάψουν όλους τους εχθρούς του (πιθανότατα αναφερόμενος στον πατέρα και τον αδερφό του Ned Stark, στο σκηνικό που πυροδότησε την επανάσταση του Ned και του Robert Baratheon). Και, ασφαλώς, τη στιγμή που ο Jaime Lannister πατάει τον όρκο του και δολοφονεί τον Aerys, για να καθίσει έπειτα για λίγο στον Σιδερένιο Θρόνο, κίνηση την οποία ο Ned δεν συγχώρησε ποτέ. Βλέπουμε τη σκιά του Drogon πάνω από το King’s Landing, τη γέννηση των Δράκων και την αναγέννηση της Daenerys μέσα από τις φλόγες, τη στιγμή που τα Παιδιά του Δάσους δημιουργούν τον Night’s King και έπειτα εκείνον να μετατρέπει το μωρό σε White Walker, στιγμές από τη μεγάλη μάχη στο Hardhome, τον Knight’s King να κοιτά από το ύψωμα κάτω τον Jon Snow και εκείνον να ανταποδίδει το βλέμμα, ένα μικρό flashback στο στρατό των Νεκρών, όταν τους συνάντησε ο Sam, πίσω στη δεύτερη σεζόν, τη στιγμή που ο Night’s King “σημαδεύει” τον Bran και όλους τους τραγικούς θανάτους των Stark, του Ned, του Robb και της Catelyn στον Red Wedding, όπως και την πτώση του Bran από τον Πύργο που τον άφησε παράλυτο και, ίσως το σημαντικότερο από όλα, τον νεαρό Ned στον Πύργο της Χαράς να ψάχνει την Lyanna, και ένα καρέ να δείχνει το χέρι του μέσα στα αίματα, πάνω από ένα φαινομενικά νεκρό γυναικείο σώμα, στιγμή που μας κάνει να περιμένουμε την επιβεβαίωση του “R+L=J” σύντομα. Το όραμα κλείνει με διάφορες σκηνές από κοράκια και τοπία, και την Αυγή να ξεπροβάλει πίσω από τα χιόνια του Χειμώνα.
Σε γενικές γραμμές, δηλαδή, ο Bran μάς προσφέρει ένα εντυπωσιακό preview από την ιστορία που έρχεται. Μια ιστορία που, ανάλογα με την οπτική που την αντιμετωπίζει ο καθένας, είναι το μέλλον, είναι το παρελθόν, ή είναι κάτι και από τα δύο. Το σίγουρο είναι ότι το “όραμα” αυτό ήταν μια σκληρή πόρωση, και ξεκάθαρα μια από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές της σεζόν.
“What did you tell your family about me?”
Ο Sam και η Gilly πλησιάζουν στο Horn Hill, με σκοπό η Gilly και το μωρό να παραμείνουν κάτω από τη φροντίδα των Tarly, όσο ο Sam θα προετοιμάζεται να γίνει Maester. Ασφαλώς, ο Sam δεν έχει πει όλη την αλήθεια σχετικά με την Gilly στους γονείς του, αφού ο γλυκύτατος πατέρας του δεν είναι ακριβώς ο τύπος από τον οποίο περιμένεις κατανόηση. Η μητέρα του, από την άλλη, είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία, και μαζί με την αδερφή του Sam τους υποδέχονται ζεστά και τους καλούν στο σπίτι, αφού ο πατέρας και ο αδερφός του είναι έξω σε κυνήγι.
“You think I’m mad. I sound mad”.
Ο Tommen συνεχίζει να κάνει τη μία βλακεία πίσω από την άλλη, και συναντά και πάλι τον Sparrow. Οι δύο άνδρες (εντάξει, ο ένας λίγο μεγάλος, ο άλλος λίγο μικρός) δεν παίζουν στην ίδια Λίγκα όσον αφορά την ευστροφία και την πειθώ, κι έτσι ο Ιερέας μοιάζει πια να έχει τον Βασιλιά εκεί ακριβώς που τον θέλει. Ο Sparrow προσφέρει, εν τέλει, στον Tommen, αυτό που ήθελε, και του επιτρέπει να δει την Margaery. Εκείνη, όμως, έχει αποφασίσει να πάει με τα νερά του Sparrow, ώστε να καταφέρει να βγει από τη φυλακή και να σώσει και τον Loras, οπότε μιλάει στον Tommen για εκείνον λες και αναφέρεται στον Gandhi. Από την άλλη, προφανώς ο Ιερέας πουλάει και αγοράζει το Σύμπαν, αφού έχει ήδη προσφέρει στη Βασίλισσα μια συμφωνία που, για εκείνη, είναι μάλλον παιχνιδάκι.
“He will never wield that sword”.
Το φανταστικό και καθόλου αμήχανο δείπνο στο Horn Hill ξεκινά, και ο πατέρας του Sam είναι στην κυριολεξία να τον πιεις στο ποτήρι. Ο τύπος κονταροχτυπιέται στα ίσα με τον Tywin Lannister για τον τίτλο του μπαμπά της χρονιάς και μάλλον κερδίζει, αφού τουλάχιστον ο Tywin είχε απέναντί του τον Tyrion και όχι το αφελές αρκουδάκι της αγάπης που -για να λέμε και την αλήθεια- δεν έχει καταφέρει να αδυνατίσει ούτε στο Τείχος. Οι προσβολές διαδέχονται η μία την άλλη, μέχρι που η Gilly σπάει και αρχίζει να υπερασπίζεται τον Sam, μόνο που στην πορεία χάνει λίγο το τόπι και αποκαλύπτει ότι προέρχεται πέρα από το Τείχος. Ο Randyll Tarly γίνεται ακόμα πιο τρομακτικός και ξεκαθαρίζει ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση ο Sam να είναι για αυτόν πραγματικός γιος, ενώ αποκαλύπτει το σπαθί που αναπαύεται στον τοίχο και δεν είναι άλλο από τον Heartsbane (ελληνιστί “Καρδιοθεριστής”), το πατρογονικό ξίφος των Tarly, ένα από τα ελάχιστα σπαθιά από Βαλυριανό ατσάλι που έχουν απομείνει και περνά από πατέρα σε γιο. Αυτό το ξίφος, δεν θα περάσει ποτέ στα χέρια του Sam, αν και το Βαλυριανό ατσάλι, ως γνωστόν, μπορεί να σκοτώσει τους White Walkers, και από το τραπέζι αυτό ο μόνος που έχει σκοτώσει έναν τέτοιον είναι ο χοντρός που κάθεται σκυφτός στη γωνία.
Η μητέρα του Sam, παλικάρι από τα λίγα και τουλάχιστον Αγία, αποφασίζει κάποια στιγμή ότι άκουσε πολλά, παίρνει την Gilly και την αδερφή του Sam και αποχωρεί από το τραπέζι, ξεφωνίζοντας σκληρά αλλά δίκαια τον άντρα της. Εκείνος, αποφασίζει και ανακοινώνει στον Sam ότι για χάρη της μητέρας του θα κρατήσει στο Horn Hill την Gilly και το μωρό, αλλά αυτό θα είναι το τελευταίο βράδυ που ο Sam θα κοιμηθεί στο σπίτι του. Ο Sam δέχεται τα πάντα για χάρη της Gilly και του μικρού, και έπειτα την αποχαιρετά στο δωμάτιο, καθώς ετοιμάζεται να φύγει. Την τελευταία στιγμή, όμως, ο Sam αλλάζει γνώμη, βουτάει την Gilly και τον μικρό Sam και αποφασίζει ότι πρέπει να μείνουν μαζί, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του στο Horn Hill. Καθώς φεύγει, ξεκρεμάει από τον τοίχο τον Heartsbane με σκοπό να τον πουλήσει στη μαύρη να πληγώσει τον πατέρα του και να δείξει ότι είναι πια άξιος για το πατρογονικό του δικαίωμα. Τέλος πάντων, ίσως απλά πρέπει να το πάρει γιατί η σειρά μας λέει απ’ έξω απ’ έξω ότι θα το χρειαστεί κάποια στιγμή στην πορεία.
“She wouldn’t just cry. She would be angry”.
Η Arya δείχνει απαράμιλλες αντοχές και βλέπει ξανά το φανταστικό θεατρικό από το προηγούμενο επεισόδιο, σε τέτοιο βαθμό που πλέον μοιάζει κιόλας να το απολαμβάνει. Προς το τέλος της παράστασης, αντιλαμβάνεται πως η νεαρή κομπάρσα είναι που θέλει την πρωταγωνίστρια νεκρή, αλλά αυτό δεν αλλάζει και πολλά. Μπαίνει στα παρασκήνια και αδειάζει το δηλητήριο στο μπουκάλι που πίνει η Lady Crane, και καθώς η παράσταση τελειώνει πάει να φύγει. Όμως η Lady Crane τη σταματά και ακολουθεί ένας διάλογος που έχει στόχο να μας κάνει να καταλάβουμε ότι η θεατρίνα είναι πολύ καλός και γλυκός άνθρωπος και τη συμπαθεί πολύ η Arya, οπότε δικαιολογείται αυτό που θα γίνει στη συνέχεια και ο χρόνος που έχουμε χάσει όλη τη σεζόν για να βλέπουμε την Arya να το παίζει ανώνυμη και να παλεύει με κοντάρια.
Στη συνέχεια, η Lady Crane αποφασίζει να δοκιμάσει να πείσει τον υπόλοιπο θίασο να υιοθετήσει τις ιδέες που συζήτησε με την Arya και να βελτιώσει, λίγο, την ποιότητα του έργου, όμως ο θιασάρχης που τη ζηλεύει έτσι κι αλλιώς δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Τελικά, η Lady Crane ετοιμάζεται να πιει το δηλητήριο, αλλά η Arya επιστρέφει και χτυπάει το ποτήρι από τα χέρια της, αποκαλύπτοντας το σχέδιο της νεαρής ηθοποιού να τη δολοφονήσει. Ασφαλώς, κάπου εκεί κοντά είναι και η άλλη κοπέλα από τον Ναό του Πολυπρόσωπου Θεού που δεν την χώνεψε την Arya ποτέ και είναι πλέον περιχαρής που αποδείχτηκε πως a girl does have a name, and that name is Stark. Η Arya, λοιπόν, αφού μάς ζάλισε για κάνα χρόνο με όλα αυτά, ξεθάβει τη Βελόνα, την ώρα που ο Jaqen ενημερώνεται κατά τη διάρκεια ενός peeling για τις εξελίξεις και δίνει εντολή στην άλλη κοπέλα να τελειώσει τη δουλειά. Κοίτα να δεις που μετά από τόσο ξύλο με τα κοντάρια, μπορεί τελικά να έχουμε και κανονική μονομαχία στο τέλος. Arya Stark, καλωσήρθες πίσω στον κόσμο μας.
“He’s beaten us. That’s what’s happening”.
Στο King’s Landing, έχει φτάσει η ώρα για το Walk of Atonement της Margaery Tyrell. Καθώς ο κόσμος έχει μαζευτεί κάτω από τα σκαλιά του Sept και ετοιμάζεται να δει επιτέλους την Natalie Dormer γυμνή, o Jaime σπεύδει να χαλάσει τη φάση μαζί με τον στρατό των Tyrell, ενημερώνοντας τον Sparrow ότι είτε του δίνει την Margaery και τον Loras, είτε θα έχουμε άλλα. Ο Sparrow δεν δείχνει να χάνει το κουράγιο του, όμως απαντά ότι δεν υπάρχει λόγος για αιματοχυσία, αφού δεν θα υπάρξει σήμερα εξιλέωση για την Margaery. Μόνο που αυτό γίνεται όχι γιατί φοβήθηκε το στρατό, αλλά γιατί η Margaery έχει ήδη εξιλεωθεί, φέρνοντας στην αγκαλιά του Ιερέα ένα πολύ μεγαλύτερο δώρο: τον ίδιο τον Tommen.
Κάπου εδώ θυμίζω τις ενστάσεις μου για το casting, και τη διαφορά της στάσης μας απέναντι στον χαρακτήρα του Tommen στη σειρά σε σχέση με αυτή που θα είχαμε στο βιβλίο. Όλα αυτά θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένα για ένα παιδί, αλλά ο Tommen της σειράς είναι έφηβος, κάτι που στον κόσμο του Westeros σημαίνει ολόκληρος, κανονικός άνδρας, κάτι που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει άβουλος φλώρος, για να μην χρησιμοποιήσω την άλλη, σύνθετη λέξη που τελειώνει σε -δουλος. Όπως και να ‘χει, ο Jaime και οι Tyrell μαθαίνουν επί τόπου ότι ο Ιερέας είναι, τελικά, τρομερός τύπος, ότι ο Tommen πλέον βάζει την Πίστη ισότιμα δίπλα στο Στέμμα και ότι, γενικά, το χάσαμε το παιχνίδι. Λίγο αργότερα, στην Αίθουσα του Θρόνου, ο Tommen συνεχίζει να είναι καλό παιδάκι και κάνει ό,τι τον δασκαλεύουνε, απομακρύνοντας από τη Βασιλική Φρουρά τον Jaime και διατάζοντάς τον να οδηγήσει τον στρατό ενάντια στον Blackfish και να πάρει πίσω το Riverrun. Όλο αυτό το μπέρδεμα, πάντως, έχει για μας και τα θετικά του: πρώτον, ο Jaime είναι πια απαλλαγμένος από τον όρκο του και νόμιμος κληρονόμος των Lannister και δεύτερον, έστω κι έτσι, πάει επιτέλους στις παραποτάμιες περιοχές, εκεί που τον θέλει και η Ιστορία του Βιβλίου, αν και με αρκετές διαφορές στις συνθήκες και τις περιστάσεις.
“Take that castle back”.
Ο Lord Frey δεν έχει αλλάξει καθόλου. Παραμένει ψυχούλα, όπως καταλαβαίνουμε από τα όσα λέει στα παλικάρια του σχετικά με τον Blackfish και το Riverrun, καθώς παίζει λίγο και με ένα έντρομο δεκάχρονο κοριτσάκι που είναι, πιθανότατα, η νέα του “σύζυγος”. Στο προκείμενο, ο Lord Frey δεν δέχεται να γελάνε μαζί του επειδή οι ηλίθιοι γιοι του έχασαν μέσα από τα χέρια τους τον Blackfish, ο οποίος στη συνέχεια τους πήρε και το Riverrun, και προτείνει να πάνε εκεί και να του θυμίσουν όλα όσα ευχάριστα συνέβησαν στον Red Wedding. Και πάνω απ’ όλα, εκείνον που παντρεύτηκε, τελικά, εκείνη τη μέρα, τον Edmure Tully, που είναι ακόμα κρατούμενός του και τον ξαναβλέπουμε μετά από χρόνια. Τώρα βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσον θα μασήσει ο Blackfish με το ενδεχόμενο να σκοτώσουν τον Edmure (τον οποίο, στα βιβλία τουλάχιστον, δεν εκτιμά και απεριόριστα από όσο θυμάμαι), αλλά φαντάζομαι πως ο ερχομός του στρατού των Lannister με επικεφαλής τον Jaime ίσως βοηθήσει κάπως σε όλα αυτά.
“Show them what Lannisters are, what we do to our enemies”.
Ο Jaime, πάντως, δεν το έχει πάρει ακόμα απόφαση και συνεχίζει να σκέφτεται διάφορες βλακώδεις εναλλακτικές για την επίλυση του ζητήματος. Η Cersei όμως δείχνει πια να έχει βρει τον εαυτό της και θυμίζει κάτι από τα παλιά, πείθοντάς τον με συνοπτικές διαδικασίες να κάνει αυτό που πρέπει, να πάρει τον στρατό με το μέρος του και να θυμίσει σε όλους τι σημαίνει το όνομα Lannister. Το τέλος βέβαια της σκηνής είναι τόσο υπερβολικό που θυμίζει έντονα κάτι από Δυναστεία ή Ατίθασα Νιάτα, αλλά εντάξει, ας μην κολλάμε σε λεπτομέρειες. Lannister είσαι, κάτι θα κάνεις.
“When I last saw you, you were a boy”.
Έχοντας πλέον ξεφύγει από τους Νεκρούς, η Meera και ο Bran συνομιλούν με τον σωτήρα τους. Εκείνος, χωρίς πολλές καθυστερήσεις, φανερώνει το πρόσωπό του και είναι όντως ο θείος του Bran και αδερφός του Ned, ο Benjen Stark που χάθηκε στην πρώτη σεζόν σε μια αποστολή πέρα από το Τείχος. Ο Benjen εξηγεί γρήγορα τι συνέβη και ότι πλέον βρίσκεται σε μια ενδιάμεση κατάσταση, αφού το χτύπημα ενός White Walker επρόκειτο να τον μεταλλάξει σε νεκροζώντανο αλλά τον έσωσαν τα Παιδιά του Δάσους χρησιμοποιώντας dragonglass προτού η μετάλλαξη ολοκληρωθεί. Καταπώς φαίνεται, λοιπόν, ο Benjen είναι πια πολύ μέσα στη φάση και υπηρετεί τον Raven, ενώ εξηγεί στον Bran αυτό που πλέον είναι πασιφανές: ότι ο Raven δεν πέθανε, αφού ο Bran ΕΙΝΑΙ πλέον ο Raven, η τελευταία πιθανότατα ελπίδα των Ανθρώπων απέναντι στον Night’s King.
Εδώ θα ήθελα να σχολιάσω ότι όλο αυτό το σκηνικό έχει ένα μικρό ξενέρωμα, αφού στο Βιβλίο ο Coldhands (ο χαρακτήρας που τους σώζει) ιππεύει κάτι σαν τάρανδο και όχι ένα απλό άλογο, άρα είναι αρκετά πιο πορωτικός και μυστηριώδης (τεμπελιάσαμε λίγο εκεί στην παραγωγή, έτσι;) ενώ έχει γίνει γνωστό ότι στην ιστορία του Martin ΔΕΝ είναι ο Benjen. Βέβαια, υπάρχει και η θετική πτυχή της φάσης, αφού αυτό σημαίνει ότι το βιβλίο θα πάρει ξεκάθαρα διαφορετική τροπή από αυτό το σκηνικό, κάτι που σημαίνει ότι θα διατηρήσει ακέραιο το ενδιαφέρον του για τους πιστούς του αναγνώστες.
“I choose you all”.
Η Daenerys παίρνει τους Dothraki της και αποχωρεί από την Vaes Dothrak, ξεκινώντας για το Meereen. Ο Daario τη ρωτά τι σκέφτεται για τη συνέχεια, και καταλήγουν στο ότι, αφού επιστρέψουν στο Meereen, θα πρέπει να βρουν περίπου 1.000 πλοία για να χωρέσουν τον στρατό και να περάσουν τη θάλασσα για το Westeros. Εμείς ξέρουμε ήδη ένα συμπαθέστατο τύπο ονόματι Euron που είναι πιθανό να μπορεί οσονούπω να προσφέρει 1.000 πλοία, όμως γνωρίζοντας και τον χαρακτήρα της Daenerys το βλέπω κομματάκι δύσκολο οι δυο τους να κάνουν χωριό, πιο πιθανό το βρίσκω να γίνει μια ωραία σφαγή από την πρώτη μέρα να έχουμε να πορευόμαστε. Η εναλλακτική της Yara και του Theon φαντάζει πολύ πιο πιθανή, αλλά είναι αμφίβολο το πώς θα καταφέρουν τα δύο αδέρφια να φτάσουν μέχρι αυτό το σημείο. Όπως και να ‘χει, ο Daario τονίζει το προφανές, ότι ακόμα κι αν όλα πάνε όπως πρέπει και η Daenerys κατακτήσει το Westeros, δεν είναι και πολύ εύκολο να τη φανταστεί κανείς να αράζει σε ένα θρόνο. Εκείνη τη στιγμή παίζει κάπου στο βάθος ένας περίεργος άνεμος, και η Khaleesi τους λέει να κάτσουν εκεί που είναι, πετάγεται μισό λεπτό κάπου και θα επιστρέψει σε λίγο.
Παραβλέποντας το γεγονός ότι όλοι αυτοί είναι άχρηστοι και αφήνουν να περάσει πόση ώρα μέχρι ο Daario να πει “εντάξει παιδιά αρκετά, έχουμε αφήσει τη Βασίλισσα να κάνει βόλτες μόνη της μες στην ερημιά, πάω να δω τι γίνεται”, περνάω στην καλή φάση: η Daenerys επιστρέφει καβάλα στον Drogon, που στο μεταξύ έχει μεγαλώσει κι άλλο και, κυρίως, έχουμε την πρώτη φορά που τη δέχεται οικειοθελώς ως αναβάτη και όχι λόγω συγκυριών. Αυτό, δηλαδή, που περιμέναμε από την αρχή της σειράς. Ο δράκος προσγειώνεται και η Khaleesi βγάζει ένα ακόμα επικό λόγο στο Khalasar της, ξεκαθαρίζοντας μια και καλή τι ζητά από αυτούς και κάνοντάς τους να ξεσπάσουν σε πολεμικές κραυγές και επιδοκιμασίες. Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, άμα έχεις έναν δράκο από κάτω σου όλα είναι πιο εύκολα, για αυτό συνεχίζω να έχω στην κορυφή των πορωτικών πολεμικών λόγων τον Mel Gibson στο Braveheart. Τέλος πάντων, έχουμε δράκο, έχουμε αναβάτη, είμαστε έτοιμοι.
Για το κλείσιμο, όπως πάντα, το preview του επόμενου επεισοδίου, “The Broken Man”.
