10. O επιφανής πολίτης (The Distinguished Citizen / El ciudadano illustre), των Γκαστόν Ντουπράτ και Μαριάνο Κον
Μία ταινία που δεν έλαβε ίσως την προσοχή που της άξιζε, μια απίθανη ιστορία ειρωνείας για τη μονίμως ατελή ανθρώπινη φύση, για τη διαπλοκή έμπνευσης και ζωής, για τη λήθη που ζει μέσα στη μνήμη και την τραβά από το χέρι σε άγριες κατηφόρες.
9. H ενοχή των αθώων (The Innocents / Les Innocentes), της Αν Φοντέν
Μια ταινία χαμηλόφωνης συντριβής, σιωπηλού ελέους και ανθρώπινης υπέρβασης που ξεπερνά κατά πολύ την τηλεκατευθυνόμενη ελέω θεού συγχώρεση. Μια κόλαση επί Γης που ψάχνει τρόπο να ξεκλειδώσει την κερκόπορτα προς τη ζωή.
8. Blade Runner 2049, του Ντενί Βιλνέβ
Ναι, έχει ελαττώματα κατά την ταπεινή γνώμη του υπογράφοντος. Μια αχρείαστη επεξηγηματικότητα και ένα 20λεπτο καθαρά blockbuster δράσης. Αλλά θέλει θάρρος, καρδιά και απύθμενο ταλέντο για να φτιάξει κανείς ενά αυθύπαρκτο και απολαυστικό sequel ενός θρύλου.
7. I Am Not Your Negro, του Ραούλ Πεκ
Το I Am Not Your Negro (πέρα από το ότι μας συστήνει τον υπέροχο Τζέιμς Μπόλντγουιν) δεν είναι μία φωνή διαμαρτυρίας ή ένα επίμονο παρακαλητό. Είναι ένα σημείο διασταύρωσης νου και καρδιάς που στέκει σαν ηθική πυξίδα μέσα στην ασχήμια.
6. Ο Εμποράκος (The Salesman / Forušande), του Ασγκάρ Φαραντί
Ένας δαίδαλος στριφνών ηθικών διλημμάτων, θραυσματικών μισόλογων, μια θαυμαστή συμμετρία ανάμεσα στην απόκρυψη και τη φανέρωση, στην πραγματικότητα και την υποψία, η οποία καταλήγει αφόρητα αληθινή και χειροπιαστή.
5. Lucky, του Τζον Κάρολ Λιντς
Το κύκνειο άσμα του μυθικού Χάρι Ντιν Στάντον. Μία γλυκιά και θαρραλέα ενατένιση του αφόρητου πόνου της θνητότητας και του ακλόνητου ραντεβού με το κενό και το τίποτα. Ένα χαμόγελο. Ένα στερνό χαμόγελο και ένα αιώνιο βούρκωμα.
4. Moonlight, του Μπάρι Τζένκινς
Ο Χρόνος που κυλά. Που εξαντλείται, αλλά δεν χάνεται ποτέ, παρά καταλήγει σε ένα ποτάμι που κυλά ακριβώς από κάτω μας. Ένας ορίζοντας ατελείωτων προσδοκιών που τρεμοπαίζει στο βάθος ενός μελαγχολικού ρέκβιεμ παραλείψεων και αισιοδοξίας.
3. Χωρίς αγάπη (Loveless / Нелюбовь), του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
Εκθαμβωτικό μέσα στα σκοτάδια του, μεγαλοπρεπές στις πιο ανύποπτες στιγμές του. Σε ένα κόσμο σαν τον δικό μας, το μέλλον διαλέγει να εξαφανιστεί για να διασφαλίσει την παρουσία του. Καλύτερα μια μικρή καθυστέρηση, παρά μία διαιώνιση του ερέβους.
2. Paterson, του Τζιμ Τζάρμους
Κάτι περισσότερο από έναν απλό ύμνο στη μαγεία της καθημερινότητας ή μια ακόμη καταβύθιση στον κόσμο του περιεκτικού τίποτα, στον οποίο ειδικεύεται ο Τζιμ Τζάρμους. Οι λευκές σελίδες, το επιστέγασμα μιας ολόκληρης ζωής. Όλες οι δυνατότητες. Η αρχή και το τέλος μαζί.
1. Πάση θυσία (Hell or High Water), του Ντέιβιντ Μακένζι
Σύγχρονο γούεστερν καταραμένων ηρώων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, υπαρξιακό νουάρ στην καρδιά της αμερικανικής ενδοχώρας μπορούσε να λογιστεί. Τίποτα από ολα αυτά δεν καλύπτει τη γοητεία που άσκησε στον γράφοντα μια ταινία που πορεύεται προς τον χαμό με οδηγό την καρδιά.
Τέλος, να αναφέρω τις 3 ταινίες που δεν είδα και πιθανολογώ ότι ίσως και να άλλαζαν την τελική δεκάδα των best of του 2017:
- Mother!, του Ντάρεν Αρονόφσκι
- 120 χτύποι το λεπτό, του Ρομπέν Καμπιγιό
- Lady Macbeth, του Γουίλιαμ Ολντρόιντ
