Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αποδείχτηκε η ταινία «Black 47» του Lance Daly, η οποία προβλήθηκε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα, εκτός συναγωνισμού. Αυτή είναι η 6η μεγάλου μήκους ταινία του Daly και ενώ καμία από τις ταινίες του δεν έχει προβληθεί στην Ελλάδα (αυτό μπορεί να αλλάξει με τούτη την ταινία…), το φεστιβαλικό «Kisses» (2008) έχει αγαπηθεί πολύ από τους φανατικούς σινεφίλ που την έχουν ανακαλύψει. Η ταινία κατά μία έννοια αποτελεί «διεύρυνση» της μικρού μήκους ταινίας «An Ranger» του 2008, σε σκηνοθεσία του P.J. Dillon, που εδώ κρατάει ρόλο συν-σεναριογράφου.
Ιρλανδία, 1847. Αφού πολέμησε για το Βρετανικό Στέμμα στον πόλεμο του Αφγανιστάν (σ.σ.: ναι, είχαν και τότε πόλεμο στη συγκεκριμένη περιοχή), ο Μάρτιν Φίνι επιστρέφει στη γενέτειρά του Ιρλανδία, ως λιποτάκτης. Αυτό που αντικρίζει δεν είναι καθόλου αυτό που περίμενε. Η Ιρλανδία μοιάζει κατεστραμμένη. Μια αρρώστια έχει καταστρέψει τις καλλιέργειες πατάτας, με αποτέλεσμα να έχει κυριεύσει τη χώρα μεγάλος λοιμός, εξαιτίας του οποίου πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους! Η οικογένεια του Μάρτιν δεν θα μπορούσε να μην επηρεαστεί.
Η μητέρα του βρίσκεται ανάμεσα στα θύματα της πείνας, ενώ οι Άγγλοι κρέμασαν τον αδερφό του ως στασιαστή. Το σχέδιο του Μάρτιν να μεταναστεύσει στην Αμερική μαζί με τη νύφη του και τα παιδιά της αποτυγχάνει οικτρά. Μην έχοντας πλέον κανέναν στόχο στη ζωή του, απελπισμένος στα όρια της αυτοκτονίας, αποφασίζει να πάρει εκδίκηση. Έτσι, αρχίζει μεθοδικά να ξεπαστρεύει αρχικά ανθρώπους που ήταν υπεύθυνοι για το θάνατο των δικών του, και κατόπιν ανθρώπους από όλη την κοινωνική και πολιτική ιεραρχία της Ιρλανδίας. Για να σταματήσουν το μακελειό, οι Βρετανοί προσλαμβάνουν τον Άγγλο επιθεωρητή της αστυνομίας, Χάνα, για να τον βρει και να τον σταματήσει. Ο διώκτης και ο κυνηγημένος είχαν υπηρετήσει, μάλιστα, μαζί στο Αφγανιστάν…
Θα μπορούσε να είναι μια πιο σύγχρονη εκδοχή του «Braveheart», με τους Ιρλανδούς να παίρνουν τη θέση των Σκοτσέζων! Ο σκηνοθέτης μας κάνει γνωστή μια μαύρη σελίδα από την ιστορία της Ιρλανδίας. Και είναι παράξενο που κανείς σκηνοθέτης μέχρι σήμερα δεν είχε ασχοληθεί με ένα θέμα τόσο πολύ ενδιαφέρον και τόσο δυνατό και με πάμπολλες οπτικές. Ο Daly αφηγείται αργά, χωρίς να εννοώ ότι κάθε πλάνο είναι αργόσυρτο, απλώς οι ρυθμοί είναι κάθε άλλο παρά χολιγουντιανοί. Το τελικό οπτικό αποτέλεσμα διαθέτει στιγμές πραγματικά συγκλονιστικές! Η χιονισμένη ύπαιθρος, μαζί κι ένα χαμόσπιτο, ένας καβαλάρης, λήψη από πάνω και ιδού με απλό τρόπο καθαρή μαγεία! Ο θεατής μπαίνει στο νόημα, η αφήγηση δεν πλατειάζει, καταλαβαίνουμε ποιοι είναι οι καλοί, ποιοι οι κακοί και ποιοι οι… επαμφοτερίζοντες.
Βασικός πρωταγωνιστής είναι ο James Frecheville, στο ρόλο του Φίνι, σε ένα ρόλο κατά βάθος όχι και τόσο απαιτητικό. Τα πράγματα, όμως, γίνονται πιο σύνθετα για τον Hugo Weaving, ο οποίος είναι άψογος στον ρόλο του επιθεωρητή και κινείται εξαιρετικά στην γκρίζα ζώνη μεταξύ καλού και κακού. Στο καστ συναντάμε επίσης τον πιτσιρικά Barry Keoghan του «Ιερού ελαφιού», τον Jim Broadbent, σε έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, και κυρίως βλέπουμε τον αγαπημένο μας Stephen Rea. Συνολικά μιλώντας, μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, με ιστορικό υπόβαθρο, σαν ένα ιρλανδέζικο γουέστερν, με δυνατές ερμηνείες και την πρέπουσα κινηματογραφική γραφή. Και η Αμερική, τότε, ένα μέρος διαφυγής, μια σύγχρονη Γη της Επαγγελίας…
«Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» είναι μία από τις ομορφότερες ιστορίες που έχει γράψει ο Όσκαρ Ουάιλντ. Πρόκειται για την ιστορία της φιλίας ανάμεσα στο άγαλμα ενός πρίγκιπα κι ενός χελιδονιού, που αποφασίζει να ξαποστάσει για ένα βράδυ επάνω του. Το άγαλμα παρατηρεί τον κόσμο και ανακαλύπτει τη φτώχεια, την ασχήμια, τη διαφθορά και την υποκρισία. Κάθε βράδυ δακρύζει για όλα τα δυσάρεστα που συμβαίνουν γύρω του.
Μαζί με το χελιδόνι αποφασίζουν να βοηθήσουν τους ανθρώπους, με κάθε δυνατό τρόπο. Καθόλου τυχαία λοιπόν, ο γνωστός Βρετανός ηθοποιός Rupert Everett, στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, στην οποία υπογράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί, δίνει τον τίτλο «The Happy Prince». Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς –με το οποίο το φεστιβάλ Βερολίνου έχει αναπτύξει εξαιρετικά καλές σχέσεις– και στο φεστιβάλ Βερολίνου προβάλλεται στο τμήμα Berlinale Special Gala.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Όσκαρ Ουάιλντ ήταν ο πιο διάσημος άνθρωπος στο Λονδίνο! Έξυπνος, ετοιμόλογος, γεμάτος χιούμορ και σκανδαλώδης. Όμως, όταν δικάζεται και καταδικάζεται σε δύο χρόνια φυλάκιση και καταναγκαστικά έργα εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του, ο Ουάιλντ κλονίζεται. Μέσα στη φυλακή γράφει ένα από τα πιο σπουδαία έργα του, το «De Profundis». Βγαίνοντας από τη φυλακή, η υγεία του είναι σε κακά χάλια, έχει χωρίσει ουσιαστικά από τη γυναίκα του και δεν του έχει μείνει τίποτε από την περιουσία ή τη φήμη του.
Επιλέγει να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι και μετά την αποτυχημένη προσπάθειά του να τα ξαναβρεί με τη γυναίκα του, μπλέκει εκ νέου με τον Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας, γνωστό ως Μπόσι, που ουσιαστικά ήταν εκείνος που οδήγησε τον Όσκαρ στη φυλακή! Με αλλαγμένο πλέον όνομα και χωρίς φράγκο στην τσέπη του, ο Μπόσι θα ρίξει τον Ουάιλντ ακόμα πιο χαμηλά. Διάφοροι πιστοί φίλοι και πρώην εραστές του Ουάιλντ προσπαθούν να τον βοηθήσουν και να τον προστατέψουν από τις αυτοκαταστροφικές του τάσεις, κάτι που καταφέρνουν προσωρινά, μέχρι το πικρό του τέλος, μόλις στην ηλικία των 46 ετών…
Μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει γιατί αυτή η ταινία αποτέλεσε όραμα ζωής για τον Rupert Everett, ο οποίος, μέσα από την αφηγούμενη ιστορία, παρουσιάζει όλα όσα τράβηξε και ο ίδιος (όπως ο Ουάιλντ –εντάξει, σε μικρότερη κλίμακα) αλλά και άλλοι πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι λοιδορήθηκαν και λοιδορούνται εξαιτίας των σεξουαλικών τους προτιμήσεων. Πόσο εύκολα ένα αγαπημένο από την κοινή γνώμη και από την «καλή κοινωνία» πρόσωπο πέφτει σε δυσμένεια επειδή ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα της καθεστηκυίας τάξης και της αποδεκτής συμπεριφοράς.
Ο Everett δεν δημιουργεί μια αγιογραφία. Μας παρουσιάζει τον Ουάιλντ ως αυτό που ήταν στην πραγματικότητα: έναν ιδιοφυή άνθρωπο γεμάτο παρορμήσεις, με αποφάσεις που τον οδήγησαν στον γκρεμό. Έναν άνθρωπο, που σκάρωνε υπέροχες ιστορίες επιτόπου, που πλήρωνε σε καμπαρέ τις ζημιές του τραγουδώντας, που λύγισε αλλά δεν έσπασε, και που πάντα μα πάντα αποζητούσε τις «μωβ ώρες» του, τις στιγμές δηλαδή που έκανε σεξ με νεαρούς άντρες. Τις στιγμές που τον κρατούσαν ζωντανό. Ο Everett κάνει πολύ καλή δουλειά, δεν χωράει καμία αντίρρηση επί τούτου, επειδή όμως το «Neruda» του Pablo Larrain σήκωσε ψηλά τον πήχη των βιογραφιών, σημειώνουμε πως στην καταγραφή και την αφήγηση της ιστορίας του είναι κάπως άνισος.
Πολύ ενδιαφέρον είναι, τέλος, το γεγονός ότι σπουδαίοι ηθοποιοί κάνουν το χατήρι ουσιαστικά στον Everett και παίζουν σε μικρούς ρόλους. Μιλάμε για τον Colin Firth και την Emma Watson, αλλά και τον Tom Wilkinson και την Beatrice Dalle, αν έχετε τον θεό σας! Όλοι συντονισμένοι στο κοινό όραμα, όλοι υπηρετώντας τον κοινό σκοπό. Αγνώριστος ο Everett κάτω από στρώσεις προσθετικών που τον δείχνουν με περισσότερα κιλά και με «φουσκωμένο» κεφάλι, δίνει μια ερμηνεία γεμάτη ευαισθησία και μπρίο, παραίτηση και αιχμηρότητα. Δεν θα εκπλαγώ αν του χρόνου τέτοιον καιρό τον δούμε με μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Αυτό όμως είναι το έλασσον. Το μείζον είναι ότι πέρα όλων των άλλων, ο Everett – Ουάιλντ βλέπει τη ζωή σαν παραμύθι ή μάλλον ακόμα καλύτερα, σαν όνειρο! «It’s just a dream», μας λέει, απευθυνόμενος κατευθείαν σε μας, τους θεατές. Είναι απλώς ένα όνειρο, όπως το σινεμά. Ένα όνειρο όπου κάθε άνθρωπος σκοτώνει αυτό που αγαπά. Ωραία δουλειά.
