Σκηνοθεσία: Σόνια Λίζα Κέντερμαν
Παίζουν: Δημήτρης Ήμελλος, Ταμίλα Κουλίεβα, Θανάσης Παπαγεωργίου
Διάρκεια: 100′
Η συγκεκριμένη ταινία του ελληνικού τμήματος αποτέλεσε μιαν ευχάριστη έκπληξη. Ο Ράφτης της Ελληνογερμανίδας Σόνια Λίζα Κέντερμαν θα μπορούσε να είναι μία από τις ταινίες της Φίνος Φιλμ, την περίοδο που ο ελληνικός κινηματογράφος γύριζε καλοζυγισμένα και φινιρισμένα εμπορικά φιλμ για το ευρύ κοινό. Και αυτός ο χαρακτηρισμός, πιστέψτε με, δεν έχει τον παραμικρό ειρωνικό τόνο και δεν κρύβει την οποιαδήποτε διάθεση να μειώσω την ταινία: κυριολεκτώ και το αναφέρω ως θετικότατο στοιχείο. Απολάμβανα τα πλάνα με τον Ήμελλο πάνω στο αυτοσχέδιο τρίκυκλό του και σκεφτόμουνα πως ο Δαλιανίδης θα τα γύριζε ακριβώς έτσι, με τον Κώστα Βουτσά πρωταγωνιστή! Βέβαια, θα έλειπε η εξωσυζυγική σχέση (για να μην θιγούν τα χρηστά ήθη της εποχής) και σίγουρα θα υπήρχαν δύο με τρία μουσικοχορευτικές «σκηνές ονείρου» και σαφέστατα ένα πιο happy end. Α, και δεν είχε θέση και η Ταμίλα Κουλίεβα ως μετανάστρια – τότε ήταν η εποχή που η Ελλάδα εξήγαγε μετανάστες, δεν ήταν τόπος τον οποίο επισκέπτονταν άνθρωποι από άλλα μέρη για να βρουν μια καλύτερη ζωή.
Ο Νίκος είναι ράφτης. Ένας μοναχικός 50άρης, πάντα στην πένα, που ράβει τα καλύτερα κοστούμια. Μόνο που οι εποχές δεν σηκώνουν ένα τόσο ακριβό σπορ, μια τόση εξειδικευμένη ενασχόληση, μια τόσο λεπτή και κομψή τέχνη. Το μαγαζί που έφτιαξε ο πατέρας του δεν έχει πλέον πελατεία, ενώ η τράπεζα δεν αστειεύεται και είναι έτοιμη να κατασχέσει την ακίνητη περιουσία της οικογένειας. Ο Νίκος δεν το βάζει κάτω, αντιλαμβάνεται την πνιγηρή συνθήκη γύρω του, και αποφασίζει να υιοθετήσει το μότο “adopt or die”. Αρχίζει, λοιπόν, να ράβει γυναικεία ρούχα και νυφικά, μεταφέροντας την πραμάτεια του σε λαϊκές αγορές και γειτονιές. Συνοδοιπόρος του η Όλγα, μια γυναίκα από τη Ρωσία, παντρεμένη με Έλληνα ταξιτζή και μητέρα της Βικτώριας, μιας πιτσιρίκας που είναι και η μοναδική φίλη του Νίκου.
Ο Νίκος, που σιγά σιγά, ξεθαρρεύει. Ο Νίκος, που το παλεύει. Που προσαρμόζεται. Που ερωτεύεται. Που πληγώνεται. Που ωριμάζει. Ποτέ αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι αργά για να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου, να βγεις από το καβούκι, να ανακαλύψεις τον κόσμο γύρω σου, να ξεπεράσεις τους φόβους σου. Η σκηνοθέτιδα φτιάχνει μια τρυφερή, ευγενική, ευχάριστη ταινία – τον τόνο δίνει και η πολύ ταιριαστή, πολύ όμορφη μουσική που έχει γράψει ο Νίκος Κυπουργός. Με πάρα πολύ καλή δουλειά τόσο στη διεύθυνση φωτογραφίας όσο και στη σκηνογραφία, η ταινία κάνει γκελ στον θεατή, χωρίς να στρογγυλεύει τις αιχμές της. Απλώς, τις βάζει στο πίσω φόντο, με διακριτικότητα και χάρη. Ο Ήμελλος είναι εξαιρετικός στον ρόλο του, αποτυπώνοντας τις διακυμάνσεις, τις ριζικές αλλαγές και τα βαθιά ανείπωτα του ήρωά του. Ο Θανάσης Παπαγεωργίου, στον ρόλο του πατέρα, δίνει κύρος, όπως σε όλες του τις εμφανίσεις, ενώ η Ταμίλα Κουλίεβα είναι διαχρονικός έρωτας. Μια αισιόδοξη ταινία, που σου φτιάχνει το κέφι. Δεν το λες και μικρό κατόρθωμα
