Σκηνοθεσία: Λανς Ντέιλι
Παίζουν: Κέλι Ο’ Νιλ, Σέιν Κάρι, Στίβεν Ρία (φοβερή guest εμφάνιση)
Διάρκεια: 72’
Μεταφρασμένος τίτλος: “Φιλιά”
Όσοι είχαν την τύχη να τρυπώσουν τον Νοέμβριου του 2013 στην αίθουσα όπου προβαλλόταν η δεύτερη ταινία του Ιρλανδού Λανς Ντέιλι μπορούν να περηφανεύονται πως ανακάλυψαν έναν από τους μικρούς θησαυρούς του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς. Μία ιστορία φυγής και ελευθερίας πέρα για πέρα γλυκιά, χωρίς όμως να γίνεται σε κανένα σημείο μελοδραματική. Μία μελαγχολική διαδρομή ενηλικίωσης που ξεκινά σε φόντο μουντό και πνιγηρό.
Μία εναρκτήρια εικόνα ταιριαστή με τον κόσμο των οικονομικών απόκληρων των προαστίων της μεγαλούπολης. Η πρώτη σπίθα διαφορετικότητας ξεπηδά από την αναπάντεχη σπιρτάδα των παιδικών διαλόγων. Δύο εκκολαπτόμενοι ερωτευμένοι επαναστάτες. Μέχρι εκεί όμως, έχουμε ακόμη δρόμο. Προς το παρόν, βρισκόμαστε στην οικιακή φυλακή, με τις γωνίες λήψης να αντανακλούν την εξουσία. Η οριστική ρήξη θα αποδοθεί με τη συμβολική μετατροπή της παιχνιδομηχανής σε όπλο.
Οι σημαντικότερες αποφάσεις στη ζωή μάλλον λαμβάνονται δίχως ιδιαίτερη χρονοτριβή ή σχεδιασμό. Το πλήρωμα του χρόνου έχει έρθει και οι δεκάχρονοι Μπόνι και Κλάιντ έχουν σαλπάρει, σχεδόν κατά κυριολεξία, με προορισμό το άγνωστο και βάρκα την ελπίδα. Δεν είναι τελείως μόνοι, έχουν ένα φύλακα άγγελο και μάλιστα όχι κάποιον τυχαίο, το κάθε άλλο. Ο Μπομπ Ντίλαν είναι δίπλα τους, τους κρατά το χέρι χωρίς να φαίνεται, τους δίνει κουράγιο και ελπίδα.
Τους παρέχει καταφύγιο, με τους στίχους του συμβολικού Shelter from the Storm να τους συνοδεύουν μέχρι τέλους. Ο Ντέιλι ρίχνει πιτσιλιές χρώματος στον καμβά για να καταλήξουμε στην έγχρωμη μαγική στιγμή. Ο καρπός της ελευθερίας που γεύονται για πρώτη φορά οι αυτοεξόριστοι. Τίποτα δεν είναι πια απαγορευμένο. Τα χρώματα αυτά όμως ποτέ δεν θα γίνουν φανταχτερά, λαμπερά και υποσχόμενα. Θα είναι τρεμάμενα, θολά και με αυξομειώσεις. Όσο πιο ανθρώπινα γίνεται.
Παράλληλα, θα ρίξουμε μία καλειδοσκοπική ματιά στο νυχτερινό Δουβλίνο, κινηματογραφημένο από το ύψος -δηλαδή από την οπτική- των μικροσκοπικών του εξερευνητών. Θα προλάβουν μέσα σε μία νύχτα να τα δουν όλα. Θα γνωρίσουν και την σκοτεινή όψη του φεγγαριού μέχρι την αυγή της αυτογνωσίας. Η ελπίδα του χαμένου αδελφού ξεθωριάζει, δεν είναι παρά μία επινόηση, ένα απατηλό στήριγμα. Η νύχτα απλώνεται με ρυθμούς επικίνδυνους επιταχύνοντας την ενηλικίωση. Μία ανατριχιαστική στην απλότητά της φράση θα τα πει όλα.
Ο διάβολος τελικά δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο οι άνθρωποι και αυτό είναι σίγουρα χειρότερο. Η στιγμή της κορύφωσης θα συμπέσει φυσικά με το πρώτο φιλί, ερωτικό και συνάμα τρυφερό, μα διόλου χυδαίο ή αταίριαστο. Το ξημέρωμα, το τέρμα του δρόμου που θα φανερώσει και το θέαμα του θανάτου. Ο καμβάς θα αποχρωματιστεί σε μία αντίστροφη διαδικασία. Η επιστροφή στο σπίτι δεν θα έχει τίποτα το συγκινητικό, τίποτα το ενθαρρυντικό. Οι δύο φυγάδες θα προλάβουν όμως να ανταλλάξουν ένα βλέμμα και να δώσουν μία ανείπωτη υπόσχεση. Η πρώτη φορά ήταν μόνο δοκιμαστική. Η επόμενη θα είναι οριστική.
