Η φετινή ταινία έναρξης του φεστιβάλ δεν ήταν άλλη από το πολυαναμενόμενο «Isle of Dogs» του Wes Anderson! Ο οποίος έφερε μαζί του στη γερμανική πρωτεύουσα όλη την τσακαλοπαρέα. Αποφεύγω για πάνω από έναν λόγους να πηγαίνω σε συνεντεύξεις τύπου (κυρίως, επειδή οι ερωτήσεις που γίνονται είναι συνήθως απελπιστικά ηλίθιες), αλλά σε αυτήν θα πήγαινα με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση! Κρατηθείτε και μετρήστε ποιοι παραβρέθηκαν στη συνέντευξη τύπου: Wes Anderson, Roman Coppola, Jason Schwartzman, o θεούλης Bill Murray, οι Bryan Cranston, Koyu Rankin, Liev Schreiber, Jeff Goldblum, Bob Balaban, Greta Gerwig και η Tilda Swinton! Κι έλειπαν κι άλλοι τόσοι, που δανείζουν τις φωνές τους στην ταινία: Edward Norton, Scarlett Johansson, F. Murray Abraham, Frances McDormand, Yoko Ono (που δανείζει τη φωνή της σε μια βοηθό εργαστηρίου την οποία ονομάζουν… Γιόκο Όνο), Harvey Keitel, Ken Watanabe! Ο Anderson είναι πάντα ευπρόσδεκτος στο Βερολίνο (του είχα κάνει συνέντευξη εδώ το μακρινό πχια 2004 για την ταινία «Υδάτινες ιστορίες»). Πλάκα πλάκα, αυτή είναι η 4η φορά που φέρνει ταινία του στην Berlinale από τις 9 που έχει συνολικά γυρίσει!
Λίγα χρόνια μπροστά, στο μέλλον, η γιαπωνέζικη μητρόπολη Μεγκασάκι μαστίζεται από μια επιδημία. Ευκαιρία για τον απολυταρχικό δήμαρχο της πόλης, και μέγα γατόφιλο, Κομπαγιάσι, να μιλήσει για ανθρώπο-ζώο-νόσο οφειλόμενη στους σκύλους! Παρά τις χλιαρές αντιδράσεις εκείνων που αγαπούν τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου και τις εκκλήσεις επιστημόνων που υποστηρίζουν ότι βρίσκονται κοντά στη δημιουργία ορού που θα σημάνει και τη θεραπεία των σκύλων, ο δήμαρχος, έχοντας την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας, βγάζει διάταγμα με το οποίο όλοι οι σκύλοι εξορίζονται σε ένα νησί, όπου πετάγονται και τα σκουπίδια της πόλης. Εκεί λοιπόν θα βρεθούν ο Chief και ο Boss, ο Duke και ο King! Προσπαθούν να επιβιώσουν και αναπολούν τις παλιές καλές ημέρες. Τη ρουτίνα τους έρχεται να ταράξει ο Ατάρι. Ο Ατάρι είναι ο ανιψιός του δημάρχου, τον οποίο ο Κομπαγιάσι ουσιαστικά υιοθετεί. Ο Ατάρι όμως αγαπάει τα σκυλιά. Και βάζει πλώρη να πάει στο νησί των σκουπιδιών και να βρει το αγαπημένο του κατοικίδιο, τον Spots. Η παρέα των τεσσάρων θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει. Ο εχθρός, πάντως, παραμονεύει…
Έτσι κι αλλιώς τα σύμπαντα που δημιουργεί ο Wes Anderson στις ταινίες του είναι πολύ ξεχωριστά και ιδιαίτερα, με ήρωες εντελώς sui generis. Φανταστείτε τώρα τι γίνεται όταν μιλάμε για ταινία κινουμένων σχεδίων ή καλύτερα animation με χρήση μοντέλων! Το είχε ξανακάνει βεβαίως με το «Ο απίθανος κύριος Φοξ» (Fantastic Mr. Fox, 2009), εδώ όμως πετυχαίνει πραγματικό άθλο. Συνταιριάζει, αν έχετε το θεό σας, μια ταινία με ήρωες σκύλους, με τη λατρεία του για την Ιαπωνία, αποτίνοντας φόρο τιμής στα μεγαθήρια Mizoguchi και Kurosawa ενώ παράλληλα γίνεται και πολιτικός, καταδικάζοντας την απολυταρχία και μιλώντας απ’ έξω απ’ έξω και για το θέμα της μετανάστευσης! Για την Αμερική του Τείχους με το Μεξικό, για την Ευρώπη των κλειστών συνόρων! Τα σκυλιά στην εξορία. Στο νησί των σκουπιδιών. Στους καταυλισμούς. Στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Είναι κάποιες στιγμές στην ταινία που οι πληροφορίες οι οποίες παρέχονται ανά δευτερόλεπτο είναι τόσο πολλές, που δεν προλαβαίνει να τις αφομοιώσει ο θεατής! Παίζει με κάθε ευκαιρία που του δίνεται! Πληροφορούμαστε πως οι σκύλοι μιλάνε αγγλικά (για να φεύγει αυτό από τη μέση), οι περισσότεροι διάλογοι ανθρώπων είναι στα γιαπωνέζικα αλλά υπάρχει μεταφραστής (!), ενώ ρόλο έχει και μια φοιτήτρια από το Οχάιο των ΗΠΑ, που βεβαίως, επίσης, μιλάει αγγλικά! Πολλές φορές όσα λέγονται τα βλέπουμε γραμμένα πάνω στην εικόνα, έτσι, για να μην υπάρχει κανενός είδους κενό. Ο Anderson δεν αφήνει να πέσει τίποτε κάτω ενώ και οι αναφορές του είναι και πάρα πολλές και πολύ ευρέος φάσματος! Ο… μικρός πιλότος με το αεροπλάνο, ο Ατάρι, θα μπορούσε να είναι η ιαπωνική μορφή του μικρού πρίγκιπα πχ! Και η σχέση του Chief με την Nutmeg θα μπορούσε να είναι μια πιο σύγχρονη εκδοχή του ντισνεϊκού «Η Λαίδη και ο Αλήτης».
Όλοι οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές τους κάνουν σπουδαία δουλειά. Εκείνος ο Edward Norton, θαρρείς πως πλέον βγαίνει από την καλύβα του μόνο για να παίξει σε ταινίες του Anderson! Τα inside jokes περισσεύουν. Η Yoko Ono δανείζει τη φωνή της στη βοηθό με το όνομα Yoko Ono! Ενώ στο τέλος, στα γράμματα που λέμε, βλέπουμε πως η Anjelica Huston έχει δανείσει τη φωνή της σε ένα βουβό σκύλο! Ο Alexandre Desplat έχει γράψει τόσο σπουδαία μουσική για άλλη μια φορά, αλλά τόσο μακριά από τα γνωστά του μονοπάτια. Κάθε λεπτομέρεια έχει περάσει από δεκάδες κόσκινα και η ταινία δεν μπορεί παρά να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Αλλά και τα χείλη «κλειδωμένα» σε ένα μόνιμο χαμόγελο, τα μάτια ανά πάσα στιγμή έτοιμα να νοτιστούν από τη συγκίνηση, το μυαλό σε εγρήγορση να επεξεργαστεί τα data που παρέχονται και η καρδιά σε πλήρη συντονισμό με τα επί της οθόνης τεκταινόμενα, να χτυπάει δυνατά, όπως τα πελώρια ντραμς των ημίγυμνων Ιαπώνων. Απολαυστική ταινία και δεν θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε καλύτερη αρχή για το φεστιβάλ. Να σημειώσουμε πως η ταινία συμμετέχει κανονικά στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ…
