Σκηνοθεσία: James Wan
Με τους: Jason Momoa, Amber Heard, Willem Dafoe
Διάρκεια:
Ο Aquaman είναι ένας υπερήρωας της DC Comics, των Paul Norris και Mort Weisinger, π οποίος έκανε το ντεμπούτο του στο More Fun Comics #73, που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 1941. Ενώ αρχικά παρουσιαζόταν ως εφεδρικός χαρακτήρας σε τίτλους – ανθολογίες της DC, ο Aquaman εντέλει πρωταγωνίστησε σε διάφορα τεύχη ως ο βασικός υπερήρωας της ιστορίας. Στα 50s και τα 60s, εποχή γνωστή ως Silver Age, για τα κόμικς, ο Aquaman αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της Justice League.
Στη δεκαετία του ‘90, τη επονομαζόμενη Modern Age για τα κόμικς, οι συγγραφείς σκιαγράφησαν τον χαρακτήρα του Aquaman σε ιστορίες που επικεντρώνονταν στον ρόλο του ως βασιλιά της Ατλαντίδας. Αυτή είναι η τρίτη φορά που βλέπουμε τον Aquaman στον κινηματογράφο. Η πρώτη του εμφάνιση έγινε στο Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) του Zack Snyder και η δεύτερη στο Justice League (2017) του ίδιου σκηνοθέτη. Εννοείται πως θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα ταινίες με τον συγκεκριμένο υπερήρωα…
Θα επιχειρήσω έναν παραλληλισμό κι ας είναι αδόκιμος. Κάμποσες δεκαετίες πριν, στην Τσινετσιτά κατά βάση, γυριζόταν οι περίφημες ταινίες «Χλαμύδες». Οι ταινίες, δηλαδή, με σπαθιά και σανδάλια, στις οποίες απεικονίζονταν ήρωες της ελληνικής μυθολογίας κατά βάση, σε φτηνές παραγωγές, με βράχους από φελιζόλ και πάλες με λιοντάρια, που αφήσανε εποχή. Απευθύνονταν σε λούμπεν θεατές, σε ένα συγκεκριμένο, περιθωριακό κοινό που γούσταρε να ξεχνιέται για ένα δίωρο –σίγουρα πάντως, όχι στο μεγάλο κοινό.
Ήταν οι τσόντες της κινηματογραφικής βιομηχανίας, τα φασονάδικα σε σχέση με τα μαγαζιά που έφτιαχναν κουστούμια. Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Όπου το περιθώριο του χθες έχει γίνει το must του σήμερα. Όπου οι ταινίες με τους υπερήρωες είναι θαρρείς εκείνες που κρατάνε τον κινηματογράφο ζωντανό! Πανάκριβες παραγωγές, με θεαματικά εφέ, είναι οι ταινίες που κόβουν παγκοσμίως τα περισσότερα εισιτήρια. Είναι οι ταινίες που απευθύνονται στη σύγχρονη πιτσιρικαρία, την εθισμένη στις γρήγορες εικόνες και την αισθητική (αλλά και τη λογική) των video games.
Παραλλαγές στο ίδιο θέμα, η αιώνια μάχη του «Καλού» με το «Κακό», σχηματικοί ήρωες, κακογραμμένα σενάρια, καταιγιστικό μοντάζ και μια λογική του τύπου «bigger is better». Μετά τον παραπάνω παραλληλισμό, ας προχωρήσουμε και σε μία διαπίστωση, που έχει να κάνει με τα «σύμπαντα» των υπερηρώων της Marvel και της DC Comics. Όσο οι ταινίες της Marvel γίνονται πιο σοβαρές, πιο στιβαρές, πιο σκοτεινές, οι ταινίες της DC Comics φαίνεται να χαλαρώνουν, να ασπάζονται τον χαβαλεδιαρισμό, να αποτινάσσουν από επάνω τους τον υπερφίαλο χαρακτήρα των πρώτων ταινιών τους – ιδίως στο Extended Universe. Ενώ λοιπόν στο Εκδικητές: Ο πόλεμος της αιωνιότητας οι μισοί υπερήρωες πηγαίνουν στα θυμαράκια, στο Aquaman γίνεται της τρελής το πανηγύρι!
Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν η ταινία γυρίστηκε με σοβαρές προθέσεις ή ως μια απόπειρα παρωδίας. Συμβάλλει τα μάλα σε αυτήν την κατεύθυνση η παρουσία (γιατί ερμηνεία δεν τη λες με τίποτα) του πρωταγωνιστή Jason Momoa, καθώς ο άνθρωπος που έγινε γνωστός υποδυόμενος τον Khal Drogo (και γεύτηκε τα κάλλη της Kalisi…) στο Game of Thrones, φαίνεται να αποτελεί μια πιο χαλαρή ακόμα εκδοχή του Rock. Αν πάντως ξεχωρίζει κάποιος στην ταινία ως ερμηνεία, αυτός είναι ο Dolph Lundgren στον ρόλο του Νηρέα!
Και μιας που πιάσαμε τις ερμηνείες, έχει πολλή πλάκα να βλέπεις τον Willem Dafoe να υποδύεται τον ήρωά του σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, με αυτήν της νιότης να συνοδεύεται από τόσο εμφατικό ρετουσάρισμα, που δυσκολεύεσαι να τον πάρεις στα σοβαρά. Το δε γεγονός το ότι η Nicole Kidman παίζει ξύλο σε ταινία με υπερήρωες μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι άλλο έχουν να δουν τα μάτια μας…
Ο James Wan, που βρίσκεται στη σκηνοθετική καρέκλα, αφηγείται την ταινία του ως το απόλυτο παραμύθι. Καμία αληθοφάνεια, κανένα βάθος στους χαρακτήρες, αφελή μηνύματα περί οικολογίας και ηρωισμού και μια τραβηγμένη παραπομπή, με τον βασιλιά Αρθούρο που ψάχνει το Εξκάλιμπέρ του –εδώ ο Άρθουρ της ταινίας μας ψάχνει την μυθική Τρίαινα. Ισχυρές δόσεις χαβαλέ στο σενάριο, έντονη και συνεχής δράση, ατελείωτα οπτικά εφέ, καταιγιστικός ρυθμός.
Σε όλο αυτό το ντελίριο, σίγουρα υπάρχουν αξιόλογες στιγμές που δεν πηγαίνουν αυτόματα στον κάλαθο των αχρήστων, αλλά απ’ όποια άποψη κι αν το δει κανείς, ακόμη και με την πιο καλοπροαίρετη διάθεση, ένα είναι βέβαιο: 2 ώρες και 23 λεπτά δεν κάνουν το θέαμα πιο χορταστικό, το κάνουν πιο ασφυκτικό, σε βαθμό που σου προκαλεί βαρυστομαχιά! Υπάρχουν δε διάλογοι που σε κάνουν να πονάς, σχεδόν σωματικά.
Εξτρά μειονέκτημα στην όλη παραγωγή και το σάουντρακ, στο οποίο εντοπίσαμε πολλά φάουλ, με χειρότερη στιγμή το Africa των Toto, σε μια ραπ διασκευή, που δεν ταιριάζει καθόλου με τα όσα διαδραματίζονται επί της οθόνης! Σε τελική ανάλυση, πάντως, η ταινία θα διασκεδάσει το κοινό που θα την επιλέξει, ένα κοινό κατά βάση χωρίς μεγάλες προσδοκίες, αλλά εθισμένο στα εφέ (εφέ που χάνονται, όμως, στο downloading, ας το θυμόμαστε αυτό).
Η ταινία, λοιπόν, θα διαπρέψει εισπρακτικά και είμαι πολύ περίεργος να μάθω πόσα εισιτήρια θα κόψει στην μία και μοναδική αίθουσα IMAX που υπάρχει πια στη χώρα μας, στους πολυκινηματογράφους CINEPLEXX, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί όπου είδαμε την ταινία σε ειδική προβολή, απολαμβάνοντας τον εξελιγμένο ήχο και την απίστευτη ποιότητα εικόνας. Αν συνοδεύονταν όλα αυτά και με μια στοιχειώδη ποιότητα περιεχομένου, θα ήταν πραγματικά πολύ όμορφα…
