Πρώτη ταινία του θεματικού κύκλου “Οι σκοτεινοί άγγελοι του νεό-νουάρ” των προβολών του cinedogs.gr στο “Οξυγόνο”
Μεταφρασμένος τίτλος: «O κρουπιέρης»
Σκηνοθεσία: Μαίκ Χότζες
Παίζουν: Κλάιβ Όουεν, Νικ Ρέντινγκ, Νίκολας Μπολ
Διάρκεια: 92΄
Έτος: 1998
«Δεν είμαι ένα αίνιγμα. Είμαι απλώς μια αντίφαση»
Ο Τζακ Μάνφρεντ προσπαθεί να περιγράψει τον εαυτό του
Ο Τζακ Μάνφρεντ είναι η επιτομή του νεο-νουάρ αντιήρωα. Νέος, αρκούντως αποτυχημένος και ματαιόδοξος με το τσουβάλι. Νάρκισσος και φαινομενικά αποστασιοποιημένος παρατηρεί τους ανθρώπους λες και είναι ένα σπάνιο είδος μυρμηγκιού. Προτιμά αυτούς των οποίων οι ζωές κρέμονται από μια κλωστή, αυτούς που είναι έρμαια των παθών τους και χαμένοι από χέρι. Δεν είναι τυχαίο ότι εργάζεται σε καζίνο, παιδί της νύχτας που θρέφεται από τις ψυχές των άλλων, καθώς προσπαθεί να γίνει αυτό που ο ίδιος θέλει να πείσει τον εαυτό του πως πρέπει να γίνει: συγγραφέας.
Δηλώνει κυνικός, αλλά τι είναι οι κυνικοί αν όχι άνθρωποι ρομαντικοί που έχουν χάσει την πίστη τους; Βρίσκεται σε μια μόνιμη κατάσταση γοητευτικής μελαγχολίας, την καλύτερη ασπίδα προστασίας. Η μελαγχολία είναι ένα ζεστό πηγάδι, μια μικρή μήτρα που τον προστατεύει. Το να ανέβει προς τα πάνω είναι τρομακτικό διότι πρέπει να αντιμετωπίσει τη ζωή και να πάρει αποφάσεις. Το να κατέβει κι άλλο σημαίνει θάνατος. Ή τουλάχιστον κατάθλιψη. Το να μένει εκεί που είναι τον καθιστά ακαταμάχητο, αλλά πρέπει να πληρώσει ένα τίμημα, το οποίο δεν είναι άλλο από το να πληγώσει όσους νοιάζονται γι’ αυτόν. Διότι η μελαγχολία είναι μοναχικό άθλημα. Δυο δεν χωράνε.
Ο τότε 66χρονος βρετανός σκηνοθέτης Μάικ Χότζες, 27 χρόνια μετά την ταινία «Συλλάβετε τον Κάρτερ» («Get Carter»), κι ενώ όλοι τον έχουν ξεγραμμένο κάνει το μεγάλο μπαμ δείχνοντας πως ξέρει να προσαρμόζει την αίσθηση του κουλ στις ανάγκες κάθε εποχής. Τότε ήταν ο Μάικλ Κέιν, τώρα ο Κλάιβ Όουεν πριν ακόμα μεταμορφωθεί σε αστέρι παγκόσμιας κλάσης. Ετοιμόλογος, αυτοκαταστροφικός, μοναχικός, ακριβώς όπως πρέπει, περιφέρεται στο αφιλόξενο αστικό τοπίο της μητρόπολης (ή αλλιώς του Λονδίνου).
Το εξαιρετικό voice-over αντάξιο της μυθολογίας των σκληρών νουάρ μυθιστορημάτων, η λιτή διακριτική σκηνοθεσία δίχως φανφάρες που ξεγυμνώνει τους χαρακτήρες και φυσικά η… αινιγματική περσόνα του Τζακ Μάνφρεντ κατατάσσουν την ταινία στην αφρόκρεμα της δεκαετίας του 90.
Πέντε χρόνια μετά, το 2003, ο Μάικ Χότζες θα συναντηθεί άλλη μια φορά με τον Κλάιβ Όουεν, στην τελευταία ουσιαστικά ταινία του σκηνοθέτη μέχρι τώρα. Ο τίτλος της; Ακριβώς αυτός που αρμόζει στους σκληροτράχηλους, σκληρόπετσους κι όμως τόσο ευαίσθητους νουάρ αντιήρωες: «Θα κοιμηθώ όταν πεθάνω» («I’ll sleep when I’m dead»)…
