Σκηνοθεσία: Αριέλ Βρόμεν
Παίζουν: Μάικλ Σάνον, Γουινόνα Ράιντερ, Ρέι Λιότα, Ντέιβιντ Σουίμερ, Τζέιμς Φράνκο
Διάρκεια: 105΄
Ο Ρίτσαρντ Κουκλίνσκι είναι ένας ήσυχος Πολωνός οικογενειάρχης που ζει στο Νιου Τζέρσι με τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά του. Ζουν μια άνετη ζωή χωρίς πολλές ερωτήσεις και οι γείτονες υποθέτουν πως ο σιωπηλός και γιγαντόσωμος Κουκλίνσκι ασχολείται με το χρηματιστήριο και την αγορά συναλλάγματος. Χα! Κούνια που τους κούναγε… Ο Κουκλίνσκι είναι επαγγελματίας εκτελεστής που εργάζεται για την τοπική μαφία και που μέσα σε μια σταδιοδρομία τριάντα ετών καθαρίζει –συνήθως με συνοπτικές διαδικασίες- περισσότερους από 100 ανθρώπους.
Παρά τα σποραδικά βίαια ξεσπάσματά του στο σπίτι, όταν τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς, η εθελοτυφλούσα σύζυγός του ούτε καν υποψιάζεται την πιθανότητα διπλής ζωής. Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε αν πρόκειται για μια ταινία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, σας λέω πως ναι. Ο Ρίτσαρντ Κουκλίνσκι έζησε, σκότωσε ποικιλοτρόπως, μπήκε φυλακή, έδωσε άπειρες συνεντεύξεις για τα κατορθώματά του και πέθανε υπό μυστηριώδεις συνθήκες στο κελί του πριν καταθέσει στο δικαστήριο ως βασικός μάρτυρας εναντίον ενός μεγαλοκαρχαρία.
Ανατριχιαστικό, έτσι; Πού να δείτε και την ταινία με τα μελανά χρώματα, το αργόσυρτο πέρας το χρόνου, την ευκολία του θανάτου και τη νοσηρή φιγούρα του Κουκλίνσκι όπως την υποδύεται ο Μάικλ Σάνον, με το βλέμμα που τσακίζει κόκαλα. Ένα βλέμμα βγαλμένο από την πιο διαταραγμένη και άρρωστη πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης. Ναι, πρόκειται για μια άκρως νοσηρή ταινία, με νοσηρές καταστάσεις, νοσηρή ατμόσφαιρα και περιρρέουσα σήψη. Όσο για το βραβείο της πιο νοσηρής εκτέλεσης, νομίζω πως πηγαίνει σε αυτήν ενός επιπόλαιου νέου, στον οποίο ο Κουκλίνσκι δίνει την ευκαιρία να προσευχηθεί και να εκλιπαρήσει εις μάτην. Το νέο υποδύεται σε ένα άκρως σύντομο πέρασμα ο Τζέιμς Φράνκο.
Είναι, όμως, μια ταινία απλώς για έναν εκτελεστή; Σαφώς και όχι. Η περσόνα του διπολικού και οριακά σχιζοφρενούς Κουκλίνσκι λειτουργεί ως ένα ψυχαναλυτικό ακραίο μοντέλο της ανθρώπινης φύσης στη λογική του δόκτορος Τζέκιλ και του κυρίου Χάιντ. Από τη μια το φαίνεσθαι, η κοινωνικοποίηση, ο ρόλος του καλού ανθρώπου, η υποταγή στις κοινωνικές προσταγές. Με δυο λέξεις: Το «καλό παιδί». Από την άλλη η σκοτεινή και δύσβατη όχθη του ποταμού, η πλευρά της οργής, του μίσους, της έχθρας, της συσσωρευμένης καταπίεσης, ο εθισμός σε σχέσεις εξουσιαστικές, ο κυνηγός, η λίμπιντο, αν θέλετε. Και στη μέση η αιώνια πάλη για την εύρεση μιας χρυσής τομής, μιας ισορροπίας στην οποία θα μπορέσουν να συνυπάρξουν τα δύο άκρα. Το καλό και το κακό. Το άσπρο και το μαύρο. Το εγώ και το εγώ και οι χίλιες μύριες εκφάνσεις του…
Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που αρνούνται ακόμα και να κοιτάξουν το μαύρο κουτί που φυλάνε εφτασφράγιστο μέσα τους, αλλά σας λέω ένα πράγμα. Αν οι ανθρώπινες φαντασιώσεις παίρνανε σάρκα και οστά, αν η στιγμιαία οργή μας στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, εικονοποιούνταν, τότε ο Κουκλίνσκι θα ήταν το τέρας που έχουμε μέσα μας και το οποίο δαμάζουμε με όλα τα μαστίγια του κόσμου. Όπως και να έχει πρόκειται για μια άκρως συναρπαστική, καθηλωτική κι ενοχλητική ταινία. Αν δεν υπήρχε και η αχρείαστη πολιτικά ορθή επεξήγηση (κακοποίηση από πατέρα, η βία τρέχει στα γονίδια, τρομακτικός και φασίζων ντετερμινισμός) των πράξεών του, τότε η νοσηρότητα θα χτυπούσε κόκκινο. Δυστυχώς η πλειοψηφία των θεατών, όμως, θέλει απαντήσεις, καθησυχαστικά χτυπήματα στην πλάτη και δεν αρκείται στις σωστές ερωτήσεις.
