Σκηνοθεσία: Τζορτζ Κλούνεϊ
Παίζουν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Τζορτζ Κλούνεϊ, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Πολ Τζιαμάτι, Έβαν Ρέιτσελ Γουντ, Μαρίζα Τομέι
Διάρκεια: 101΄
Μεταφρασμένος τίτλος: “Αι ειδοί του Μαρτίου”
Ο δημοκρατικός κυβερνήτης Μάικ Νόρις θέλει να γίνει πρόεδρος της αμερικάνικης αυτοκρατορίας και στην προεκλογική του εκστρατεία μιλάει για μεγάλες ιδέες, για ισότητα, εσωστρέφεια, απεξάρτηση από το πετρέλαιο κι επένδυση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Φυσικά, το παιχνίδι παίζεται και κερδίζεται μπροστά και πίσω από τις κάμερες, εκεί που ένα πολυσύνθετο επιτελείο ανθρώπων καταστρώνει επικοινωνιακές πολιτικές. Ανάμεσά τους και ο χαρισματικός Στίβεν Μέγιερς, δεύτερο… δεξί χέρι του κυβερνήτη, ο οποίος ξεκινάει ως ιδεαλιστής πιστεύοντας στο όραμα, αλλά σταδιακά η γνώση που αποκτά τον ωθεί να χάσει την πίστη του. Και η απογοήτευση τον οδηγεί στην επιβίωση, την εκδίκηση, την αντιπαράθεση κι εν τέλει τον κυνισμό.
Στις ΗΠΑ, εκεί που η ελπίδα ακόμα σαλεύει, εκεί που ο τύπος που πουλάει χοτ ντογκ σε μια καμένη κωμόπολη της Νεμπράσκα μπορεί δυνάμει κάποτε να γίνει πρόεδρος, υπάρχει ακόμα πίστη στις αρχές και τους θεσμούς, διότι ειδάλλως η αυτοκρατορία θα κατέρρεε. Ο πρόεδρος ως άλλος Καίσαρας έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι αρκεί κάτω από το μαξιλάρι του να έχει τη σημαία και αρκεί να μην βάλει το πουλί του εκεί που δεν πρέπει.
Διότι στο απίστευτο χωνευτήρι άκρατου συντηρητισμού κι απόλυτης ελευθερίας των ΗΠΑ, όλα συγχωρούνται, ακόμα και μια γενοκτονία απίστων στο βωμό του οποιουδήποτε συμφέροντος, εκτός από το να θίξεις σεξουαλικώς τον ιερό θεσμό της οικογένειας. Ο σκηνοθέτης Τζορζτ Κλούνεϊ προσπαθεί να ρίξει τις μάσκες, και βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο αλλά δεν το σπρώχνει, δεν κάνει κρακ, δεν σπάει. Απογοητευμένος και ο ίδιος από την πολιτική κατάσταση και τα βρώμικα παιχνίδια ρίχνει τις βολές του στο σεξουαλικό σκάνδαλο, κάτι άκρως σημαντικό για τις ΗΠΑ μεν, τόσο ασήμαντο για το παγκόσμιο πολιτικό στερέωμα δε.
Σίγουρα, όμως, το στοίχημα δεν είναι η οξυδερκής ανάλυση της περσόνας του υποψήφιου προέδρου, αλλά το προφίλ του νεαρού αντίζηλου, ο οποίος ως άλλος Βρούτος χάνει την πίστη του στο ίνδαλμά του, προσγειώνεται απότομα στην πραγματικότητα, και η εσωτερική του σύγκρουση τον θέτει αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον μέντορα. Εξάλλου και ο ίδιος ο τίτλος (στη δημοτική: «Το μέσο του Μάρτη») παραπέμπει εσκεμμένα στη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα από τον πιστό του Βρούτο στις 15 Μαρτίου του 44 π.Χ. στη Ρωμαϊκή Σύγκλητο. Κι εκεί ο Τζορτζ Κλούνεϊ πετυχαίνει διάνα. Διότι στήνει το σωστό ρυθμό κι επιλέγει τον ιδανικό άνθρωπο, τον Ράιαν Γκόσλινγκ στο ρόλο του συγχυσμένου ακολούθου.
Όπως, λοιπόν, το παιδί απομυθοποιεί τους γονείς του, έτσι κι ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Γκόσλινγκ, ενηλικιώνεται απομυθοποιώντας το πολιτικό σύστημα της Αμερικής. Η διαδικασία απομυθοποίησης είναι σταδιακή, επώδυνη και χρονοβόρα. Θέλει θάρρος. Έτσι ίσως κάποτε και η δική μας μικροκοινωνία κάνει τον κύκλο της, ενηλικιωθεί για πολλοστή φορά στην ιστορία (της) και απομυθοποιήσει όλους τους μύθους που αφορούν την ίδια και το σύστημα που την περιβάλλει…
