O Γεωργιανός σκηνοθέτης Géla Babluani γεννήθηκε το 1979 στην Τιφλίδα, αλλά από τα 17 του χρόνια ζει στη Γαλλία. Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία, σε μια ενδιαφέρουσα φιλμογραφία, ενώ η ταινία που τον έκανε γνωστό ήταν το ντεμπούτο του 13 Tzameti (2005), ένα ασπρόμαυρο κοινωνικό θρίλερ με πολύ έξυπνο κόνσεπτ. Ο ίδιος γύρισε και το αγγλόφωνο ριμέικ τούτης της ταινίας, το 13 (σκέτο) το 2010, με πρωταγωνιστές μεταξύ των άλλων τους Sam Riley, Jason Statham, Ray Winstone και Mickey Rourke! Ενδιαμέσως, γύρισε το L’héritage (2006), σε συν-σκηνοθεσία μαζί με τον –επίσης σκηνοθέτη– πατέρα του Temur Babluani. Και πλέον, επτά χρόνια από την προηγούμενη ταινία του, επιστρέφει με το Money.
Οι καιροί είναι δύσκολοι για τον Ντανίς και τον Ερίκ, δύο φίλους που δουλεύουν στο λιμάνι της Χάβρης, στις αποβάθρες, για να βγάλουν τα προς το ζην. Ιδίως για τον Ντανίς τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως ζόρικα: είναι Σέρβος μετανάστης, που χρωστάει χρήματα στον τοπικό τοκογλύφο και που μεγαλώνει μαζί με τη μητέρα του το μωρό παιδί του, μιας που η σύζυγός του έχει σκοτωθεί σε τροχαίο. Ένα απόγευμα, η Άλεξ, η αδελφή του Ερίκ, παρακολουθεί τυχαία την παράδοση μιας βαλίτσας γεμάτης χαρτονομίσματα κι αποφασίζει να ακολουθήσει τον άντρα που την παρέλαβε μέχρι το σπίτι του. Η Άλεξ πείθει τον Ερίκ και τον Ντανίς πως αυτή η βαλίτσα με τα χρήματα μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή.
Έτσι, οι τρεις φίλοι αποφασίζουν να πάνε στο εν λόγω σπίτι και να κλέψουν τη βαλίτσα. Όταν, όμως, φτάνουν εκεί, ανακαλύπτουν έναν άντρα που ετοιμάζεται να κρεμαστεί, για τον οποίο δεν γνωρίζουν τίποτα: ούτε ποιος είναι, ούτε πόσο σημαντικός είναι. Εκμεταλλευόμενοι την τύχη τους, θα κάνουν τη βαλίτσα και τα χρήματα που περιέχει, δικά τους με μεγάλη ευκολία. Η απληστία του Ερίκ, όμως, και η αλλαγή κάποιων δεδομένων θα οδηγήσει σε ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό! Και η νύχτα τους θα μετατραπεί σε κόλαση… Οι επιδόσεις του Babluani, σ’ αυτό το ιδιαίτερα αγχώδες και ενδιαφέρον νεονουάρ, είναι αξιοζήλευτες, παρά το σφιχτό μπάτζετ της παραγωγής, με το μόνο (μικρό παρ’ όλα αυτά) πρόβλημα να εντοπίζεται σε κάποιες λεπτομέρειες του σεναρίου, όπως οι ακόλουθες.
Ο παρ’ ολίγον αυτόχειρας, που κλέβουν οι τρεις φίλοι είναι σημαίνον πολιτικό πρόσωπο, και προαλείφεται για Υπουργός στη Γαλλία κι όσο λούμπεν κι αν είναι οι τρεις τους, δεν μπορεί να μην τον γνωρίζουν. Επίσης, ένα τόσο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο, δεν μπορεί να μένει σε ένα σπίτι (έστω, πολυτελές), στο οποίο κάποιος μπορεί άνετα να μπει πηδώντας τον μαντρότοιχο! Επίσης, το σενάριο δεν ασχολείται και πολύ με το πως παγιδεύεται ο τύπος –είναι κακογραμμένο και φαίνεται λίγο σαν ξεπέτα! Τέλος, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει το όλο σκηνικό η κοπέλα, είναι δυσκολοχώνευτος.
Να διευκρινίσουμε ότι μπαίνω στη διαδικασία να τονίσω όλα τα παραπάνω διότι δεν πρόκειται για μια ταινία που σου ζητά ένα leap of faith ή ακόμα καλύτερα ένα suspension of disbelief. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα δεχόμουν όλες αυτές τις μικρές ατασθαλίες, χωρίς διάθεση να τις μεγεθύνω. Ο Babluani, όμως, ποντάρει στον ρεαλισμό, φτιάχνοντας χειροπιαστούς χαρακτήρες που μπλέκουν σε χειροπιαστές καταστάσεις. Παραβλέποντας τα ελαττώματα του σεναρίου και ορισμένες λήψεις που καταδεικνύουν με σαφήνεια το ελάχιστο μπάτζετ που είχε στα χέρια του ο Babluani, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα δημιουργία. Που έχει ρυθμό, που έχει σασπένς, που θίγει κοινωνικά ζητήματα, που επισημαίνει την διαφθορά στα ανώτατα επίπεδα, χωρίς να γίνεται ποτέ διδακτική ή καταγγελτική.
Διότι το κύριο θέμα της είναι η ανθρώπινη πλεονεξία, η οποία καταπίνει όλους τους ήρωές της, από τον μελλοντικό υπουργό ώς τα μέλη της μαφίας των ναρκωτικών, μέχρι και τον Ερίκ που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Η απληστία, λοιπόν, σε πρώτο πλάνο: χαρακτηριστικό που ξεπερνά κοινωνικές τάξεις και μορφωτικό επίπεδο, που παρασέρνει στο διάβα της τους πάντες. Συνολικά μιλώντας, το Money είναι μια χαρά b-movie, απολύτως κινηματογραφικά δομημένο και γυρισμένο, με πολλά στοιχεία που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον, παρά τις χτυπητές αδυναμίες.
