Μεταφρασμένος τίτλος: Fast & furious 6: Μαχητές των δρόμων
Σκηνοθεσία: Τζάστιν Λιν
Παίζουν: Βιν Ντίζελ, Πολ Γουόκερ, Ντουέιν Τζόνσον, Μισέλ Ροντρίγκες
Διάρκεια: 130΄
Ξεκινώντας να γράφω έχω ήδη υπαρξιακά. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που όσοι για κάποιο λόγο λατρεύετε τη σειρά, τότε είτε θα έχετε ήδη περάσει περίφημα βλέποντας την έκτη φαντασμαγορική ταινία “Fast and furious” είτε θα σπεύσετε να τη δείτε χωρίς καν να διαβάσετε αυτό το κείμενο θεωρώντας (κατά πάσα πιθανότητα) τον γράφοντα ξερόλα κι ελιτιστή. Όσοι από την άλλη δεν θα πηγαίνατε στο σινεμά για αυτήν την ταινία ούτε αν σας δίνανε τζάμπα εισιτήριο, ποπ κορν, νάτσος, ζελεδάκια και αναψυκτικό, πάλι σιγά μην μπείτε στον κόπο να διαβάσετε τούτο κείμενο. Επομένως το υπαρξιακό μου ζήτημα είναι το εξής: για ποιον γράφω; Για ποιον; Για σένα, αγαπητέ, ίσως και μοναδικέ αναγνώστη, που έχεις φτάσει μέχρι αυτές τις γραμμές. Για σένα γράφω, αλλά θα ήθελα να σε προειδοποιήσω πως υπέφερα παρακολουθώντας την ταινία.
Αρχικά λίγα λόγια για την υπόθεση: Μια σπείρα κακών με επικεφαλής τον πιο κακό άνθρωπο του κόσμου που αντί για αίμα έχει χολή, κλέβει ένα όπλο που αξίζει δισεκατομμύρια. Ο Χομπς (Ντουέιν Τζόνσον), ο πιο ογκώδης από μούσκουλα μπάτσος όλου του πλανήτη ζητάει τη βοηθάει του πιο κουλ πρώην κακοποιού όλου του πλανήτη Τορέτο (στο ρόλο ο μουσκουλάτος Βιν Ντίζελ) κι αυτός με τη σειρά του μαζεύει εκ νέου τη δική του ομάδα. Δεν είναι ότι τους καίγεται κάποιο καρφί για την κλοπή του όπλου, αλλά θέλουν να βρουν και να φέρουν κοντά τους τη Λέτι (Μισέλ Ροντρίγκες) με το σκληρό μούτρο και τον περίσσιο τσαμπουκά, η οποία πάσχοντας από αμνησία βρίσκεται στο πλευρό του κακού και δεν ξέρει πού της πάνε τα τέσσερα.
Τι έχουμε εδώ, λοιπόν; Γρήγορα αυτοκίνητα που μουγκρίζουν σαν θηρία, ατελείωτες κόντρες και κυνηγητά με αεροπλάνα, τανκ κι ελικόπτερα στους δρόμους του Λονδίνου, αλλά και στην… εξοχή της Ισπανίας, αδιανόητα υπερβολικές σκηνές δράσης που κάνουν τα πιο ακραία ακροβατικά της πιο ακραίας ταινίας του Τζέιμς Μποντ να μοιάζουν με σινεμά ωμού ρεαλισμού και άντρες θηριώδεις με φουσκωτά στήθια λες και διαφημίζουν γυμναστήρια, πρωτεΐνες και συμπληρώματα διατροφής για να κάνεις το σώμα σου τούμπανο. Ενίοτε έχουμε σπόντες από άσχετες γυναίκες κομπάρσους που περνούν μπροστά από την κάμερα φορώντας μαγιό σφηνωμένο στα οπίσθια, ενώ όσες γυναίκες θεατές αναστενάζουν ξαναμμένες από τα μούσκουλα και το θέαμα θηριωδών αντρών να δέρνονται ασταμάτητα ανταλλάζοντας γελοίες ατάκες, μάλλον αδυνατούν να καταλάβουν (ή απλώς δεν τους νοιάζει) πως πρόκειται για ένα άκρως φαλλοκρατικό και υπερσυντηρητικό μοντέλο ταινίας, που θέλει τους άντρες βαρβάτους και τις γυναίκες υποταγμένες κούκλες στις ορέξεις του άντρα αφέντη. Κι όσες από τις κούκλες είναι λίγο πιο τσαμπουκαλεμένες, τότε τις βάζουμε να δέρνονται μεταξύ τους για χάρη του αντρικού ηδονοβλεπτικού ματιού (τους λείπει το μπικίνι και η λάσπη).
Επιπλέον, όλος αυτός άκρατος αντρισμός, η εξιδανίκευση της αντρικής φιλίας, ο θαυμασμός του αντρικού σώματος και η γενικότερη συμβολική επίδειξη του φαλλού, υποθάλπει μια ομοφοβία που προέρχεται με τη σειρά της από μια καταπιεσμένη κι εξωραϊσμένη ομοφυλοφιλική φαντασίωση, κι όχι, να μην σας φαίνεται καθόλου υπερβολικό.
Αυτό που είναι αληθινά υπερβολικό, εκτός από την εξωπραγματική δράση, είναι ο μελοδραματισμός που θα προκαλέσει σπασμούς αναγούλας και στο πιο δυνατό στομάχι, ενώ το γενικότερο συμπέρασμα-ηθικό δίδαγμα που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά για να το εμπεδώσουμε πλήρως είναι πως το μοναδικό πράγμα που έχει σημασία στη ζωή είναι το τρίπτυχο: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Α, και τα γρήγορα αυτοκίνητα…
