Μεταφρασμένος τίτλος: «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ»
Σκηνοθεσία: Μαρκ Φόρστερ
Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Μιρέιγ Ενός, Ντανιέλα Κέρτεζ, Μόριτζ Μπλάιμπτροϊ
Διάρκεια: 116΄
Ένας ιός άγνωστης προέλευσης εξαπλώνεται με ρυθμούς πυρηνικής αντίδρασης. Οι φορείς μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα λυσσούν και μετατρέπονται σε… ζόμπι που τρέχουν αφηνιασμένα αναζητώντας σάρκα. Ένα δάγκωμα είναι αρκετό και το θύμα μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα παλαβώνει. Στην υφήλιο επικρατεί χάος. Η μία μεγαλούπολη πέφτει μετά την άλλη μέσα σε λίγα λεπτά. Οι άνθρωποι πανικόβλητοι αναζητούν καταφύγιο σε ασφαλείς ζώνες (που σχεδόν δεν υπάρχουν) και σε καράβια στη θάλασσα. Ο Τζέρι (Μπραντ Πιτ), πρώην πολύπειρος βετεράνος του ΟΗΕ, θα ηγηθεί μιας αποστολής που θα ταξιδέψει στον κόσμο αναζητώντας την αρχή της αρρώστιας και μερικές απαντήσεις που ίσως απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο. Στην πορεία (Κορέα, Ισραήλ και Σκοτία) θα μείνει μόνος, αλλά με τη βοήθεια μια ισραηλινής πεζοναύτη, θα προσπαθήσει να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μπεστ-σέλερ του Μαξ Μπρουκς (υιού του διάσημου σκηνοθέτη Μελ Μπρουκς) που προκάλεσε αίσθηση όταν κυκλοφόρησε το 2006, αλλά ως είθισται σε τέτοιες υπερπαραγωγές, σεναριογράφοι και παραγωγοί τού άλλαξαν τα φώτα προκειμένου να φτιάξουν ένα δελεαστικό προϊόν δράσης με πινελιές μελαγχολικού βλέμματος (το βλέμμα βρεγμένου κουταβιού του Μπραντ Πιτ είναι ασυναγώνιστο). Στη σκηνοθεσία φιγουράρει η αινιγματική μορφή του Μαρκ Φόρστερ ο οποίος ξεκίνησε με μια ταινία γροθιά στο στομάχι, «Ο χορός των τεράτων», και στη συνέχεια εκτός των άλλων καταπιάστηκε με μια ιδιοφυή κωμωδία («Πιο παράξενο κι από παράξενο!») πριν το γυρίσει σε Τζέιμς Μποντ και μπαμ μπουμ.
Όπως οι περισσότερες ταινίες με ζόμπι από το εμβληματικό φιλμ «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» (1968) του Τζορτζ Ρομέρο μέχρι την ανανεωτική και σκοτεινή ματιά του Ντάνι Μπόιλ στο «28 μέρες μετά», η πρώτη σκηνή σου δίνει μια σφαλιάρα αφήνοντας μια σταγόνα αίμα να στάξει στο στόμα σου και χαράσσεται πάνω σου. Η ειδυλλιακή ζωή του οικογενειάρχη Τζέρι μετατρέπεται σε λίγα δευτερόλεπτα σε μια χαώδη κόλαση στους δρόμους της Νέας Υόρκης καθώς λυσσασμένα ζόμπι ξεχύνονται στους δρόμους και αφηνιασμένοι οδηγοί φορτηγών και αυτοκινήτων πατούν επί ζωντανών και νεκρών για να γλιτώσουν το τομάρι τους. Δυστυχώς, όμως, αν περιμένετε κάτι παραπάνω από δράση, θα μείνετε απογοητευμένοι. Αν θέλετε ζουμί στη σαπισμένη σάρκα των ζωντανών νεκρών, αν περιμένετε ψυχογράφημα χαρακτήρων, πολιτικά «κατηγορώ» και μια αλληγορία που σπάζει κόκαλα, ψάξτε αλλού. Δεν λέω πως δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχει, απλώς είναι χαμένο κάτω από τον βαρύ σωρό της εντυπωσιακής δράσης και των εμβόλιμων πραγματικά αχρείαστων οικογενειακών στιγμών. Πόσο να ψάξεις για επιδερμίδα κάτω από τρία δάχτυλα μακιγιάζ;
Οπότε αν σταθούμε στη δράση και μόνο, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως υπάρχουν μερικά αληθινά εντυπωσιακά πλάνα. Λίγες φορές σε ταινίες με ζόμπι ένα πανοραμικό (έστω και ψηφιακό) πλάνο χάους μπορεί να είναι πιο τρομακτικό από ένα κυνηγητό στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Σε μια αληθινά συναρπαστική σκηνή για παράδειγμα, χιλιάδες ζόμπι επιτίθενται στην προστατευμένη από πανύψηλα τείχη Ιερουσαλήμ φτιάχνοντας μια πυραμίδα από σώματα προκειμένου να πηδήξουν μέσα. Από εκεί και πέρα, το κατά πόσο η ομολογουμένως καλοφτιαγμένη δράση θα ικανοποιήσει το κοινό, εξαρτάται από τη διάθεση του καθενός να πηδήξει πάνω από τα λογικά κενά.
Διότι ο δρόμος είναι γεμάτος από τρύπες και κάποιες από αυτές είναι τόσο μεγάλες που ακόμα κι ένας επαγγελματίας άλτης που εθελοτυφλεί, με το ζόρι δεν θα πέσει μέσα…
