Σκηνοθεσία: Νιλ Τζόρνταν
Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Τομ Κρουζ, Κίρστεν Ντανστ, Αντόνιο Μπαντέρας, Κρίστιαν Σλέιτερ, Στίβεν Ρία
Διάρκεια: 122’
Ελληνικός τίτλος: «Συνέντευξη με έναν Βρικόλακα»
«I’m going to give you the choice I never had»
Ο πρωταρχικός τρόμος του ανθρώπου, η μήτρα όλων φόβων που τον κάνουν να τρέμει σύγκορμο, η ατέλεια που ορίζει τις ανθρώπινες επιλογές: ο θάνατος είναι μία νομοτέλεια και τα ανθρώπινα όντα δεν είναι εφοδιασμένα με τα κατάλληλα νοητικά εφόδια ώστε να τον συλλάβουν. Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί την πρόταση για αθανασία δια στόματος του Λεστάτ, γνωρίζοντας ότι έτσι και αποκριθεί αρνητικά τον περιμένει θάνατος και κυριολεκτική αφαίμαξη του νεκρού του σώματος; Τα βαμπίρ είναι όντα απαλλαγμένα από τη συνθήκη του τέλους και αυτό μονομιάς καταργεί τον αξιακό κώδικα επί του οποίου θεμελιώνουν την αιώνια ζωή τους.
Η φύση των όντων είναι η κυρίαρχη έννοια γύρω από την οποία αναπτύσσεται καλλιεπώς το κλασικό πλέον για το gothic horror genre “Interview with the Vampire”. Η φύση των ανθρώπων, λοιπόν, ορίζεται πρωτίστως από τον θάνατο που επίκειται με απόλυτη βεβαιότητα, σαν υπόσχεση που θα εκπληρωθεί σε έναν άγνωστο χρόνο. Η ζωή είναι κατ’ αρχήν η αναμονή του τέλους της και η παρουσία του καθενός στον κόσμο είναι απειροελάχιστη μπροστά στην αιωνιότητα, χρονικά και ουσιαστικά ασήμαντη.
Από την άλλη, τα βαμπίρ δεν μπορούν να οριστούν με τον χρόνο ∙ είναι όντα δίχως τέλος, τουτέστιν όχι μόνο αθάνατα, αλλά και χωρίς σκοπό πάνω στη γη. Ο κόσμος γύρω τους κινείται, η ζωή των ανθρώπων μεταβάλλεται διαμορφώνοντας νέες έξεις, όμως αυτά παραμένουν εξορισμένα στα ανήλιαγα μέρη των πόλεων, σιωπηλοί μάρτυρες της κοινωνικής εξέλιξης του ανθρώπου. Είναι όντα άκρως ηδονικά, εθισμένα στη γεύση του ανθρώπινου αίματος. Ορίζονται δε από αυτόν ακριβώς τον αιμοσταγή εθισμό τους: είναι πρωτίστως κυνηγοί, προικισμένοι από τη φύση τους με διάφορες γητειές προκειμένου να προσεγγίζουν τα εν δυνάμει θύματά τους.
Η αφήγηση του Νιλ Τζόρνταν κινείται αναδρομικά και έχει ανατεθεί στον Λουί, μαθητευόμενο βαμπίρ που έτρεψε προς την αθανασία ο Λεστάτ. Ο τελευταίος έχει αγκαλιάσει την αθανασία ως έλλειψη συγκεκριμένου σκοπού και διαβιεί ελεύθερος από την χρεία του νοήματος στην αιώνια ζωή. Ουσιαστικά, διατυπώνοντας πανηγυρικά την αδυναμία του να ενταχθεί σε μία κοινωνία ανθρώπων, αφήνεται στην ηδονή του ανθρώπινου αίματος δίχως επιφυλάξεις. Αντίθετα, ο Λουί παραμένει ηθικά εγκλωβισμένος και ανήμπορος να εσωτερικεύσει τον νέο του χαρακτήρα. Αντιστέκεται σθεναρά στη σαγήνη του αίματος, θεωρώντας την αποχή του από αυτό ως τελευταίο καταφύγιο της ανθρωπιάς μέσα του.
Τελεί σε μία βαθιά υπαρξιακή κρίση, κορύφωση της οποίας συνιστά η παρουσία του νεαρού κοριτσιού το οποίο ο ίδιος καταδίκασε σε κοινή μοίρα με τη δική του με τα ίδια του τα δόντια. Νιώθει αισθήματα στοργής και βρίσκεται σε αιώνια ενοχή απέναντι της. Πρακτικά βιώνει το ακριβώς αντίθετο σε σχέση με την εμπειρία ενός γονέα: αντί για τη χαρά των γονιών να βλέπουν το παιδί τους να μεγαλώνει και να εξελίσσεται, ο Λουί έρχεται αντιμέτωπος με τη φρίκη της στασιμότητας για τη μικρή, τη βλέπει να μην μεγαλώνει, να μην διαμορφώνει χαρακτήρα, να παραμένει για πάντα ένα παιδί του οποίου όμως η αθωότητα έχει εξοβελιστεί από τη λαχτάρα του για αίμα.
Μέσα από το γκροτέσκο gothic θέαμα που σερβίρει με περισσή αυτοπεποίθηση και εικονοκλαστική τόλμη ο Τζόρνταν αναδύεται μεταξύ άλλων ένα καίριο ερώτημα: εάν δεν υπάρχει Θεός, σημαίνει αναγκαστικά ότι δεν υπάρχει και Διάβολος; Οι Rolling Stones των τίτλων τέλους συνηγορούν μάλλον προς το αντίθετο. Σε ένα σύμπαν όπου ο άνθρωπος μπορεί να εξασφαλίσει την αθανασία –άρα και την εξάλειψη της ανάγκης του για μία θεϊκή υπόσταση– με ένα απλό δάγκωμα και τη μετάγγιση αίματος των αθάνατων βαμπίρ, με τι μπορεί να τον απειλήσει ο Θεός του ώστε να συμμορφωθεί; Ξάφνου, όλοι οι κανόνες της συντεταγμένης ανθρώπινης πολιτείας είναι για κλάματα, ικανοί μόνο να σταθούν εμπόδιο στην ικανοποίηση των παιγνιωδών διαθέσεων των βαμπίρ.
Ωστόσο, εάν ο Λουί κατορθώσει να αποδείξει ότι μία τέτοια αθανασία δεν είναι αξιοθαύμαστη, μία τέτοια αιωνιότητα είναι βάσανο, ο λόγος του Θεού θα πρυτανεύσει έναντι της έλξης του Διαβόλου. Αυτός είναι ουσιαστικά όλος του ο αγώνας, για αυτό πασχίζει σε όλους τους αιώνες που διαπερνά με την αέρινη παρουσία του, σε όλες τις ηπείρους που βρέθηκε να σεργιανά. Εάν μπορέσει να πείσει τον συνομιλητή του ότι ο βίος ενός βαμπίρ συντίθεται κατά κύριο λόγο από μία συλλογή μετανοιών που γεμίζουν τα σκοτάδια του, ότι δεν έχει τίποτα το σαγηνευτικό, ότι είναι μία διαρκής τραγωδία και όχι ένας θρίαμβος επί της θνητότητας, τότε όλη του η περιπέτεια θα έχει αίσια έκβαση παρά τα δεινά που συνάντησε στον δρόμο του.
Τελικά όμως, μετά την εξιστόρηση όλων των τραγικών συμβάντων, όλης της μοναξιάς και του άχρονου πόνου εκ μέρος του Λουί, ο δημοσιογράφος θα αναζητήσει την αθανασία, γιατί τίποτα δε μπορεί να ματαιώσει την ανάγκη του ανθρώπου να υπερβεί το μεγαλύτερο φόβο του. Και εκεί ο Διάβολος θα χασκογελάσει σαρδόνια, γνωρίζοντας πια πως είναι εντελώς ανίκητος και ότι έχει επικρατήσει κατά κράτος του Θεού, χρησιμοποιώντας ένα τέχνασμα που τον φέρνει σε θέση ισχύος: την ψευδαίσθηση της επιλογής. Ο καθένας τελικά θα σαγηνευτεί από την αθανασία και τον αμοραλισμό που αυτή αναγκαστικά συνεπάγεται.
Ο Νιλ Τζόρνταν κινείται σε τολμηρές αφηγηματικές ατραπούς ∙ παντρεύει την υπαρξιακή αναμέτρηση των βαμπίρ με τις ομοερωτικές νότες που ηχούν σχεδόν σε κάθε διάλογό τους, αναθέτοντας σε έναν απολαυστικό είρωνα Τομ Κρουζ τον εκμαυλισμό του συνεσταλμένου Μπραντ Πιτ και τον καθορισμό του τόνου του φιλμ. Διαθέτει βέβαια και τη σπουδαία ερμηνεία της Κίρστεν Ντανστ, που συνιστά μία από τις πιο καθηλωτικές παιδικές εμφανίσεις στο σινεμά του τρόμου. Στοχεύει στη δημιουργία ενός σκοτεινού παραμυθιού, επιμένοντας στη graphic απεικόνιση πολλών βαμπιρικών στιγμών ∙ τελικά, στην δια του τρόμου απομάγευση του θεατή που σταδιακά αφήνεται με τη σειρά του στη νουαρίζουσα γοητεία τούτης της υπεράνθρωπης ιστορίας.
