Μεταφρασμένος τίτλος: «Ηρακλής: Η αρχή του θρύλου»
Σκηνοθεσία: Ρένι Χάρλιν
Παίζουν: Κέλαν Λουτζ, Λίαμ Μακιντάιρ, Γκαΐα Βάις, Σκοτ Άντκινς
Διάρκεια: 99΄
Είστε έτοιμοι να ταξιδέψουμε στο 1200 π.Χ.; Να είστε διότι εκεί τοποθετεί η ταινία την αρχή του θρύλου του Ηρακλή. Ο Ηρακλής, γιος του Δία, μισείται από τον πατριό του και βασιλιά Αμφιτρύωνα, αλλά και από τον μεγαλύτερο ετεροθαλή αδερφό του, τον Ιφικλή, ο οποίος είναι ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου και ο οποίος θέλει να παντρευτεί την αγαπημένη του Ηρακλή. Προκειμένου, λοιπόν, ο πατριός και ο αδερφός να τον βγάλουν από τη μέση, τον στέλνουν σε στρατιωτική αποστολή στην Αίγυπτο, όπου του έχουν στήσει ενέδρα. Φυσικά με τον Ηρακλή κανείς δεν μπορεί να τα βάλει, οπότε με πίστη και αγώνες θα πάρει το δρόμο του γυρισμού για να διεκδικήσει την αγαπημένη της καρδιάς του…
Είναι αλήθεια πως οι μύθοι δεν αποτελούν ιδιοκτησία κανενός. Επίσης ανεξάρτητα από το πώς ξεκίνησε ο κάθε μύθος, πολλές φορές αλλοιώνονται από το πέρας του χρόνου, εξελίσσονται, αλλάζουν και διαμορφώνονται ανάλογα με τις προσταγές της κάθε εποχής. Κατά μια έννοια πρόκειται για μια φυσική εξέλιξη των μύθων κι επίσης κατά μια έννοια βρισκόμαστε κι εμείς μάρτυρες μιας τέτοιας ζύμωσης. Εν ολίγοις, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, μόνο ένας θεός ξέρει (ο Δίας, ο Τουτάτης, ο Αλάχ ή ο ένας και μοναδικός της χριστιανοσύνης) αν θα υπάρχει ο μύθος του Ηρακλή σε πέντε χιλιάδες χρόνια από τώρα και τι μορφή θα έχει. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να το χωνέψω: Είναι αστείο το πόσες φορές έχει βιαστεί η ελληνική μυθολογία και μάλιστα με τον πλέον ξεδιάντροπο τρόπο.
Ουδεμία σχέση έχει η ιστορία της εν λόγω ταινίας με τον μύθο με εξαίρεση μερικά τυχαία ονόματα και το γεγονός πως σε κάποια άσχετη φάση ο Ηρακλής σκοτώνει το λιοντάρι της Νεμέας. Από εκεί και πέρα όλο το υπόλοιπο στόρι είναι μια τρομερή διαστρέβλωση κι αν μπείτε στον κόπο να διαβάσετε ή να θυμηθείτε το μύθο του Ηρακλή, θα καταλάβετε το γιατί. Σαν να μην έφτανε όλο αυτό, οι δημιουργοί της ταινίας γκούγκλαραν ελληνικά ονόματα για να δώσουν στους χαρακτήρες της ταινίας. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο επιστήθιος φίλος του Ηρακλή ονομάζεται… Σωτήρης! Ευτυχώς δεν τον λένε Παναγιώτη ή Χρήστο…
Κι όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτά αν το όλο προϊόν διακατεχόταν από χαβαλέ και φρεσκάδα. Αμ, δε… Ο Φιλανδός σκηνοθέτης Ρένι Χάρλιν που μετράει στο ενεργητικό του μερικές συμπαθητικές ταινίες («Πολύ σκληρός για να πεθάνει 2», «Βαρομετρικό χαμηλό» και «Mindhunters»), μερικές απαράδεκτες («Βαθιά άγρια θάλασσα» και «Εξορκιστής: Η αρχή του κακού») και μια απίστευτα μεγάλη εμπορική πατάτα («Το νησί των κουρσάρων»), βγάζει το χειρότερό του εαυτό και πάει φουριόζος για φούντο.
Το ερωτικό κομμάτι της ιστορίας είναι για γέλια και οι άστοχες ατάκες διαδέχονται η μία την άλλη με ρυθμό κραυγών από καλεσμένους σε παράθυρα απογευματινών ειδήσεων. Οι χαρακτήρες έχουν τόση εμβάθυνση όσο ένα σκουπόξυλο, τα αμέτρητα ψηφιακά εφέ μοιάζουν να βγήκαν από παιχνίδι υπολογιστή, ενώ ακόμα και οι αμέτρητες μονομαχίες είναι τίγκα στην αργή κίνηση για εύκολο εντυπωσιασμό. Αν κάτι αξίζει, αυτό είναι τα μούσκουλα του πρωταγωνιστή που τρέχει και παλεύει ιδρωμένος και γυμνόστηθος για μιάμιση ώρα, το τέλειο άκρως στρέιτ και κρυφο-γκέι πρότυπο.
Και καθώς τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ας το πω και πιο λακωνικά: Αν η ταινία κρατούσε ακόμα δέκα λεπτά, θα έβγαζα αφρούς από το στόμα μου.
