Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ ΜακΚουάρι
Παίζουν: Τομ Κρουζ, Βινγκ Ρέιμς, Σάιμον Πεγκ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Μισέλ Μόναχαν, Άλεκ Μπόλντγουιν, Χένρι Κάβιλ, Σον Χάρις, Άντζελα Μπάσετ
Διάρκεια: 147′
Το έκτο κεφάλαιο της σινε-σειράς ξεκινά με τον πλέον γνώριμο τρόπο. Ο Ίθαν Χαντ ξυπνάει μόνος σε ένα άδειο σπίτι και ακούει την πόρτα να χτυπάει. Ανταλλάσει μερικές κωδικές κουβέντες με κάποιον μυστηριώδη τύπο και δέχεται ένα δέμα στο οποίο περιέχεται η νέα του απίθανη αποστολή, «should he choose to accept it».
3 χρόνια πριν ήταν ο Σόλομον Λέιν και το Συνδικάτο. Τώρα είναι οι Απόστολοι. Ο στόχος τους παρεμφερής: να σπείρουν τον φόβο και τον τρόμο στον πλανήτη και να γκρεμίσουν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Για να τον πετύχουν, πρέπει να αποκτήσουν τρεις φονικές μπάλες πλουτονίου, οι οποίες θα χρησιμοποιηθούν στην κατασκευή υπερσύγχρονων βομβών. Εμπόδια καλείται να τους θέσει η IMF (όχι το ΔΝΤ), η ομάδα του Χαντ. Έτσι, ξεκινάει μια σειρά από απίθανες περιπέτειες που φέρνουν στην επιφάνεια όλους τους παλιούς γνώριμους του Αμερικανού υπερπράκτορα και τον φέρνουν στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Αν μία φράση πρέπει να χαρακτηρίσει το συγκεκριμένο μέρος είναι η εξής: more of the same. Η φιλοσοφία παραμένει ίδια, με επουσιώδεις προσθαφαιρέσεις. Λιγότερο και πιο άστοχο χιούμορ, πιο ευφάνταστη σκηνοθεσία στη δράση. Όλα τα αγαπημένα συστατικά της σειράς έχουν επιστρέψει και περιληφθεί στο αφηγηματικό πλαίσιο της ταινίας. Εκρήξεις, κυνηγητά με κάθε πιθανό μέσο και γενικότερα ο κακός χαμός, με τον Χαντ να έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά προκλήσεων προκειμένου να σώσει για μία ακόμα φορά τον πλανήτη από την καταστροφή, με μόνο αληθινό σύμμαχο την ίδια του την ομάδα. Τώρα όμως, ο κακός της ιστορίας -και πάλι ο Σόλομον Λέιν- σαν άλλος νολανικός Τζόκερ επιθυμεί διακαώς να δει και τον ίδιο τον Χαντ να συντρίβεται ηθικά.
Παρά την κολοσσιαία διάρκεια, που θα μπορούσε κάλλιστα να ψαλιδιστεί, ο ρυθμός της ταινίας είναι στιβαρός. Πέραν τούτου, ο ΜακΚουάρι φαίνεται να είναι ο ιδανικός άνθρωπος για τη δουλειά, γιατί αποδέχεται τον περιορισμένο ρόλο του. Αναγνωρίζει ότι πρόκειται για μία ταινία που ανήκει στον πρωταγωνιστή της και όχι στο σκηνοθέτη. Μοιάζει να ακολουθεί τον θαλερό Κρουζ, που μπορεί πλέον να ερμηνεύσει αυτόν το ρόλο με τα μάτια κλειστά, με προσήλωση και θαυμασμό, χωρίς όμως να εκπίπτει της θέσης του. Με άλλα λόγια, το Fallout είναι μία ταινία καλογυρισμένη και προσεγμένη, μια περιπέτεια παλαιάς κοπής, που αναγνωρίζει όμως ότι το συντριπτικά μεγαλύτερό της κεφάλαιο ακούει στο όνομα Τομ Κρουζ.
Συνολικά πάντως, το εν λόγω franchise επιδεικνύει εμπιστοσύνη στις αρχές του, σε μία εποχή που οι υπόλοιπες action/spy σειρές ταινιών ψάχνουν, άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε με ηχηρή αποτυχία, αναζητούν ενέσεις τόνωσης και ανανέωσης. Κινούμενο ανάμεσα στο παλιομοδίτικο fun του βρετανού Μποντ και τη αδιάκοπη δυσπιστία του Τζέισον Μπορν, το Mission Impossible της τρέχουσας δεκαετίας παραμένει ανεπιτήδευτα φρέσκο μέσα στην αφέλειά του, χωρίς να παρουσιάζει το παραμικρό δείγμα κοπώσεως. Με την εσωτερικότητα και την αυτοαναφορικότητά του υπαρκτή αλλά περιορισμένη, καταφέρνει αυτό που στη σημερινή εποχή φαντάζει ακατόρθωτο: να κάνει τον οπαδό του να περιμένει πότε θα αφαιρεθεί η επόμενη τέλεια μάσκα και θα αποκαλυφθεί το νέο κόλπο της IMF, χωρίς φθηνά τρικ με κουμπάρους και χαμένα παιδιά του κεντρικού ήρωα.
Το συγκεκριμένο μέρος της εξαλογίας περιλαμβάνει και μία σπαρταριστή ανάγνωση της διεθνούς συγκυρίας. Τοποθετώντας τον Ίθαν Χαντ στο βάθρο του πρότυπου Αμερικανού, μεταφέρει τη δράση του στις βασικές μητροπόλεις της Ευρώπης: Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο. Διαβάζει τη σύγχυση της αμερικανικής θέσης, την κρίση ταυτότητας που έχει επιφέρει η εκλογή Τραμπ στο εσωτερικό, και την επιλύει με τον πλέον πατροπαράδοτο τρόπο. Βασίζεται στο κορυφαίο εξαγωγικό προϊόν των ΗΠΑ, που δεν είναι άλλο από τη σωτηρία των άλλων λαών και γενικά του κόσμου. Μάλιστα, ισχυρίζεται ότι παρά τη θεσμική κρίση που λαμβάνει χώρα αυτή την περίοδο στη χώρα, η λύση και πάλι θα προέλθει αναγκαστικά από εκεί, γιατί γεννιέται από τον Αμερικανό πολίτη, και όχι από τους θεσμικούς φορείς. Τούτη η γνήσια αποθέωση του ατομικισμού απευθύνεται δυναμικά στο αμερικανικό κοινό και φαντάζει αδύνατο να μην πιάσει τόπο, όταν καμουφλάρεται και με τόση καλογυρισμένη δράση. Στο τέλος της ημέρας, όσους Τραμπ και αν φέρει στο Λευκό Οίκο, η Αμερική πρέπει να παραμείνει για τους Αμερικανούς η σπουδαιότερη χώρα στον κόσμο.
