Σκηνοθεσία: Πάκο Καμπέθας
Παίζουν: Νίκολας Κέιτζ, Ρέιτσελ Νίκολς, Πίτερ Στόρμαρ, Ντάνι Γκλόβερ
Διάρκεια: 92΄
Ο Νίκολας Κέιτζ… Τι να πει κανείς για τον Νίκολας Κέιτζ; Πραγματικά θα έπρεπε να βγει μια ταινία που να λέγεται «Στο μυαλό του Νίκολας Κέιτζ» μπας και καταλάβουμε έστω και λιγάκι πώς λειτουργούν οι εγκεφαλικές του συνάψεις. Δεν ξέρω αν όντως έχει φάει τα λεφτά του, όπως λέγεται, και για αυτό παίζει σε ένα σωρό αηδίες ή αν απλώς κάτι έχει στρίψει στο μυαλό του και την έχει δει ήρωας σε κακές ταινίες δράσης, αλλά η περίπτωσή του είναι το κάτι άλλο.
Τέλος πάντων στην ταινία «Rage» ο Νίκολας Κέιτζ υποδύεται τον Πολ, έναν πρώην σεσημασμένο κακοποιό, ο οποίος εδώ και μερικά χρόνια το έχει γυρίσει στη νομιμότητα, διότι από τότε που έχασε τη γυναίκα του, αποφάσισε πως πρέπει να γίνει καλός μπαμπάς για την κόρη του. Έλα, όμως, που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, διότι στους κινηματογραφικούς κακοποιούς οι αμαρτίες του παρελθόντος συνήθως πληρώνονται. Έτσι, λοιπόν, ένα βράδυ, κουκουλοφόροι εισβάλλουν στο σπίτι του και αρπάζουν τη δεκαεξάχρονη κόρη του. Δυστυχώς δεν πρόκειται για απαγωγή, αφού σύντομα εντοπίζεται το άψυχο κορμί της κοπέλας. Παρά τις συστάσεις όλων πως πρέπει να θρηνήσει και να ξεχάσει, ο σκληρός Πολ ορκίζεται να βρει τους δολοφόνους της κόρης του και να τους ξεπαστρέψει. Μαζεύει τα δυο φιλαράκια με τους οποίους έχει δώσει όρκους αληθινής φιλίας και πιάνει δουλειά.
Όπως ήδη καταλαβαίνετε από την περίληψη της πλοκής, η ταινία δεν διεκδικεί σε καμία περίπτωση το βραβείο πρωτότυπης ιδέας, αν και υπάρχει μια απόπειρα ανατροπής προς το τέλος. Από εκεί και πέρα τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Ισπανός σκηνοθέτης Πάκο Καμπέθας στην πρώτη του αμερικανική κινηματογραφική απόπειρα. Αυτό το οποίο προσπαθεί να προσθέσει είναι ένα στιλιζάρισμα με εμβόλιμες ασυνήθιστες γωνίες λήψεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν καταφέρνει να φτιάξει τίποτα παραπάνω από μια ταινία, η οποία πνίγεται από τα κλισέ και την εκνευριστική μουσική υπόκρουση. Σε αυτή τη θάλασσα κενότητας ο Νίκολας Κέιτζ περιφέρει το ογκώδες σώμα του και το μονίμως στραβωμένο στόμα του εκστομίζοντας πομπώδεις ατάκες με πρωτοφανή σοβαρότητα, περιμένοντας πότε θα έρθει η στιγμή για να δώσει λίγο ξύλο. Η αλήθεια είναι πως του δίνεται μια ευκαιρία να ξεδιπλώσει το υποκριτικό του ταλέντο, ως πατέρας που θρηνεί την κόρη του, αλλά αρκείται σε μια αλά Κέιτζ μανιέρα και όλα παίρνουν το δρόμο τους.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Νίκολας Κέιτζ ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του πριν τριάντα ολόκληρα χρόνια με εξαιρετικές επιλογές, πολλές υποσχέσεις, ένα Όσκαρ (για την ταινία «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» το 1995) και άλλη μια υποψηφιότητα (για την ταινία «Adaptation» το 2003), έχει μετατραπεί σε ένα κακέκτυπο του Σιλβέστερ Σταλόνε, με κάκιστες επιλογές, στις οποίες δεν σώζεται ούτε ο ίδιος. Τουλάχιστον έχει μερικές αναλαμπές σε μερικές καλές ταινίες, αλλά και αυτές αφενός μοιάζουν παράταιρες στη φιλμογραφία της τελευταίας 10ετίας και αφετέρου μάλλον έγιναν κατά λάθος.
Και επειδή ο κατήφορος σταματημό δεν έχει, διαβάστε κι αυτό. Παρόλο που η ταινία «Rage» πήρε κάκιστες κριτικές και πάτωσε στα ταμεία, έχει ανακοινωθεί πως ο Νίκολας Κέιτζ θα ξανασυνεργαστεί με τον Πάκο Καμπέθας. Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια.
