Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Τουόχι
Παίζουν: Βιν Ντίζελ, Χόρντι Μογιά, Ματ Νέιμπλ, Κάτι Σάκοφ
Διάρκεια: 119΄
Έτος: 2013
Πρόκειται για την τρίτη ταινία της κινηματογραφικής σειράς η οποία ακολουθεί τις διαστημικές περιπέτειες του σκληροτράχηλου Ρίντικ. Η δυναμική αρχή έγινε τo 2000 με την ταινία «Απέραντο Σκοτάδι». Τέσσερα χρόνια μετά ήρθε το δεύτερο χτύπημα με την ταινία «Τα Χρονικά του Σκότους» κι έπρεπε να περάσουν εννιά χρόνια για το τρίτο κι ελπίζουμε τελευταίο χτύπημα. Ο Ρίντικ βρίσκεται αυτήν τη φορά ημιθανής σ’ έναν άγριο πλανήτη και μόλις καταφέρει να συνέλθει αντιλαμβάνεται πως δυο διαφορετικά σκάφη με σκληρούς μπάσταρδους βρίσκονται στο κυνήγι του. Οι μεν είναι κυνηγοί επικηρυγμένων που τον θέλουν ζωντανό ή νεκρό σε στιλ άγριας δύσης, οι δε έχουν καλύτερη καρδιά αλλά και κάτι εκκρεμότητες από το βαθύ παρελθόν.
Ο Βιν Ντίζελ είναι ο Ρίντικ και είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Είναι τόσο σκληρός που καταφέρνει να επιβιώσει μονάχος στην έρημο ενός αφιλόξενου πλανήτη στον οποίο καραδοκούν λογής λογής τερατόμορφα ζώα με δηλητήριο και κοφτερά δόντια. Είναι τόσο σκληρός που εξημερώνει το πιο άγριο τσακάλι και το κάνει φιλαράκο του. Είναι τόσο σκληρός που τα βάζει μόνος του με δέκα μπρατσαράδες με μούσκουλα και όπλα δέκα φορές πιο μεγάλα από το φαλλό τους (ώστε να γίνουν σαφείς για το πόσο άντρες είναι). Είναι τόσο σκληρός που μπορεί να μιλάει αργά και βασανιστικά με βραχνή φωνή ακόμα και όταν σαλιάρικα τέρατα τους θυμίζουν πως το τέλος του κόσμου έρχεται από στιγμή σε στιγμή. Είναι τόσο φοβερός που μπορεί να λέει ατάκες του στιλ: «Ε, μικρέ άσε τον Θεό απ’ έξω. Δεν θα θέλει να δει τι θα ακολουθήσει…» Τέλος είναι τόσο φοβερός που μπορεί να κάνει τα πιο σεξιστικά σχόλια στη μοναδική γυναίκα της ταινίας η οποία ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σκληρό καρύδι, αλλά και η οποία γλυκαίνεται από τα προστυχόλογα του μυώδους άντρα (διότι κάθε δυναμική γυναίκα κρύβει μέσα της μια καταπιεσμένη μικροαστή).
Ο Βιν Ντίζελ σφύζει από τεστοστερόνη σ’ ένα ψηφιακό περιβάλλον και ξέρει πως είναι ο καλύτερος, ο φοβερότερος και ο μοναδικότερος ήδη από την πρώτη σκηνή. Διότι όπως και πολλοί άλλοι άντρακλες του παρελθόντος με υπερμυώδη σώματα, έρχεται αντιμέτωπος με την αρρενωπότητά του. Το σώμα του έχει διαρρηχθεί. Αίματα. Το κόκαλο σπασμένο. Πρέπει να το φτιάξει μόνος του. Μια σαδομαζοχιστική ευχαρίστηση επιβεβαίωσης του αντρισμού. Σφίγγει τα δόντια χωρίς αναισθητικό και το κάνει όπως τότε. Στις σπηλιές.Γιατί είναι αυτός. Γιατί είναι ο νέος Ράμπο, γιατί κανείς δεν τον βάζει κάτω στα τέσσερα, γιατί ο μοναδικός αντίπαλός του είναι ο ίδιος του ο εαυτός.
Πάντως για να λέμε και του στραβού το δίκαιο τώρα, υπάρχει κοινό για την ταινία. Δεν μπορώ ακριβώς να σκεφτώ ποιο είναι αυτό ούτε να φανταστώ το προφίλ του οπαδού της εν λόγω σειράς, αλλά η ταινία έχει τις αρετές της. Συντροφικότητα μεταξύ άντρα και ψηφιακού εξωγήινου τσακαλιού για τις ευαίσθητες ψυχές, χιουμοριστικές ατάκες, τη φάτσα και τα μπράτσα του Βιν Ντίζελ (περί ορέξεως κολοκυθόπιτα), μπόλικη δράση κι έναν αρκετά εφιαλτικό πλανήτη για όσους αγαπούν τα διασυμπαντικά ταξίδια.
Εν ολίγοις η ταινία απευθύνεται μόνο σε αυτούς που έχουν τη γνώση και δεν περιμένουν από μένα να τους πω για το αν αυτή η κρυφό-ομοφυλοφιλική έκρηξη αντρίλας έχει κάποιο νόημα και ουσία. Τον Βιν Ντίζελ τον γνωρίζετε, αν τον γουστάρετε, αφήστε τον να κάνει τη δουλειά του και όλα θα πάνε καλά.
