Σκηνοθεσία: Λι Γουανέλ
Παίζουν: Λόγκαν Μάρσαλ – Γκριν, Μπέτι Γκάμπριελ, Χάρισον Γκίλμπερτσον
Διάρκεια: 99′
Βρισκόμαστε στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον όπου η τεχνολογία έχει εισχωρήσει κυριαρχικά σε κάθε τομέα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο Γκρέι είναι ένας μηχανικός αυτοκινήτων που ζει μία κανονική ζωή με τη γυναίκα του. Έχοντας παραδεχτεί την απροθυμία του να συμβαδίσει με τις τεχνολογικές εξελίξεις της εποχής, μοιάζει κάπως παρωχημένος, σε αντίθεση με τη σύντροφό του, η οποία εκμεταλλεύεται την αυτοματοποίηση στο έπακρο. Κάποια στιγμή το υπερσύγχρονο αυτοκινούμενο όχημά τους χακάρεται και τους οδηγεί σε μία κακόφημη περιοχή όπου δέχονται μία ξαφνική επίθεση από μία συμμορία. Η Άσα δολοφονείται εν ψυχρώ και ο Γκρέι μένει τετραπληγικός. Έτσι, ο τεχνοφοβικός αυτός τύπος αναγκάζεται να αποδεχτεί την πρόταση ενός μοναχικού ιδιοφυούς επιστήμονα και να τοποθετήσει στο λαιμό του ένα τσιπάκι το οποίο υπόσχεται να του επαναφέρει τον πλήρη έλεγχο του σώματός του, προκειμένου να εκδικηθεί για το θάνατό της γυναίκας του. Οι δυνατότητες όμως που αποκτά με αυτή τη μηχανική προσθήκη ίσως εκφεύγουν του ελέγχου του.
Ο γνωστός θριλεράνθρωπος Λι Γουανέλ (σεναριογράφος Saw, Insidious), με τη συγκεκριμένη ταινία, διαβαίνει για πρώτη φορά το μονοπάτι της επιστημονικής φαντασίας, ποντάροντας όμως και πάλι σε μία παρεμφερή συνταγή επιτυχίας. Μόνο που εδώ, ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος, μοιάζει για πρώτη φορά να έχει τον πλήρη έλεγχο της διαδικασίας. Έτσι, τα καινοτόμα σκηνοθετικά ευρήματά του συμπληρώνονται από πάμπολλες κινηματογραφικές αναφορές σε κλασικά έπη του είδους και το φιλμ καταλήγει ένα πρωτότυπο μείγμα B-movie, video game και κόμικ. Η συνολική καλοφτιαγμένη αισθητική συμπληρώνεται από μετρημένα και κομψά νουάρ στοιχεία και το αποτέλεσμα φέρει φαρδιά πλατιά (και καλοδεχούμενη) την προσωπική σφραγίδα του δημιουργού, ο οποίος εκμεταλλεύεται εύστοχα και την τρομερή απήχηση που γνωρίζει τελευταία η συνύπαρξη ρετρό στοιχείων με τα φουτουριστικά.
Ενώ λοιπόν ο θεατής παρακολουθεί τον «βελτιωμένο» Γκρέι να κινείται σαν άλλος Robocop, γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει με ένα έργο βαθιά τεχνοφοβικό, συχνά απλοϊκό μα πάντα εντυπωσιακό. Τα ερωτήματα που τίθενται, που δεν αναπτύσσονται βέβαια με κάποια επάρκεια, είναι αρκούντως ενδιαφέροντα. Ανακύπτουν, φερ΄ ειπείν, ζητήματα φυσικής εξέλιξης και πορείας των πραγμάτων. Η τεχνολογική επανάσταση σαν νομοτέλεια. Η πανωλεθρία του ανθρώπου, που τιμωρείται για την τόσο πρόθυμη υποκατάσταση του Θεού. Η τεχνολογική υπεροχή σε βάρος της ανθρώπινης ατέλειας σαν προφητεία του τέλους ενός όντος (του μόνου στην ιστορία) που δημιούργησε οικειοθελώς τον καταστροφέα του. Σε ένα άλλο επίπεδο, θίγονται μέχρι και ερωτήματα φυλετικής τρόπον τινά ανωτερότητας των μηχανών έναντι του ανθρώπου.
Παρά την παλιομοδίτικη τεχνοφοβία της ταινίας, ο τρόπος με τον οποίο ο Γουανέλ αντιλαμβάνεται την τεχνολογική εξέλιξη είναι όντως πρωτότυπος. Ο 41χρονος Αυστραλός διαβάζει εύστοχα την πραγματική πορεία του πράγματος. Μακριά από τη φιλοσοφία του ανθρωποειδούς και γενικότερα του ανθρωπόμορφου ρομπότ, βασίζεται στην αντιστροφή των ρόλων ανθρώπου και μηχανής. Βλέπει την τεχνολογία σαν υποκείμενο και τον άνθρωπο σαν αντικείμενο, ερμηνεύοντας ορθά τα σύγχρονα τεκταινόμενα στον τομέα. Μηχανικό και φυσικό μέρος συγκατοικούν στο ίδιο σώμα, αυτό του ιδανικού ξενιστή.
Πρόκειται για ένα αξιοπρεπές και αρχετυπικό b-movie που σε κανένα σημείο δεν ενδιαφέρεται να εξαντλήσει τις πιθανότητές του για κάτι σπουδαίο, παραμένει όμως ευφυές και πρωτότυπο. Διαθέτει μία συγχρόνως καλώς και κακώς νοούμενη ανωριμότητα που το προικίζει με την απαραίτητη διάθεση αλλά το καταδικάζει και σε μία ανίκητη επιπολαιότητα. Βλέπεται σίγουρα ευχάριστα, αλλά όχι κάτι παραπάνω από αυτό.
