Μεταφρασμένος τίτλος: «Οι αναλώσιμοι 3»
Σκηνοθεσία: Πάτρικ Χιουζ
Παίζουν: Σιλβέστερ Σταλόνε, Τζέισον Στέιθαμ, Μελ Γκίμπσον, Αντόνιο Μπαντέρας, Γουέσλεϊ Σνάιπς, Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ
Διάρκεια: 126΄
Αναλώσιμοι. Τι είμαστε όλοι; Αναλώσιμοι. Τυχαία στατιστικά σημεία. Προϊόντα μακρινών και απλησίαστων πιθανοτήτων. Δεν ήμασταν. Τώρα είμαστε. Κάποτε δεν θα ‘μαστε. Ένα τανκ θα περάσει από πάνω μας, ένα ελικόπτερο θα σκάσει από υπερσύγχρονη τηλεκατευθυνόμενη τορπίλη. Χίλιες βόμβες θα διαλύσουν τη γέφυρα στην οποία θα τρέχουμε με το όπλο μας παραμάσχαλα κυνηγώντας τους κακούς. Οι κακοί πρέπει να πεθάνουν πριν από εμάς. Γιατί είναι κακοί και ο ρόλος τους είναι να σκοτώνουν. Κι εμείς πρέπει να τους προλάβουμε. Για το θέαμα. Για τη χάρη της μη παραίτησης. Για το γαμώτο.
Το μεγάλο ερώτημα της δεκαετίας του 80 ήταν ένα: γιατί ο Σταλόνε δεν έπαιζε σε μια ταινία με τον Σβαρτζενέγκερ; Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το αληθινό ερώτημα ήταν άλλο: Αν παλεύανε με γυμνά χέρια ποιος θα κέρδιζε; Είκοσι χρόνια αργότερα ο πρώτος έφτασε στην απόλυτη κινηματογραφική παρακμή κι ο δεύτερος έγινε κυβερνήτης. To 2006 για τον πρώτο ήρθε ένα απροσδόκητο φιλί ζωής. Έχοντας πατήσει τα 60 κι έχοντας βουλιάξει όσο λίγοι, έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία «Rocky Balboa». Μη γελάτε. Ήταν μια πολύ όμορφη ταινία, με αυτοσαρκαστική διάθεση, γλυκιά νοσταλγία και πολύ αυτοαναφορικότητα. Δεν ήταν μια ταινία για τον ήρωα Ρόκι, αλλά για τον άνθρωπο Σταλόνε. Ο κόσμος αγκάλιασε αυτήν την έκρηξη ειλικρίνειας και οι κριτικοί έδειξαν τη συμπάθειά τους. Αυτό ακριβώς χρειαζόταν ο μεγάλος επιβήτορας για να μπει ξανά στο δρόμο της επιτυχίας. Έπιασε τον ταύρο από τα μπαλάκια και πλέον δεν τον αφήνει με τίποτα.
Με την ίδια περίπου, λοιπόν, συνταγή γύρισε το τελευταίο Ράμπο, τους τρεις Αναλώσιμους και την ταινία «Επιστροφή στο Ρινγκ» με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Δηλαδή με διάθεση για αυτοϋπονόμευση, με εξηντάρηδες και εβδομηντάρηδες που δεν το βάζουν κάτω παρά τα χρόνια που περνούν, με συναίσθηση των κλισέ και παιχνίδισμα μαζί τους και με σημαία κάτι αντίστοιχο του άσματος των Καλλίρη και Λιβιεράτου σε στίχους Ναταλίας Γερμανού: «Ο νέος, ο νέος, ο νέος είναι ωραίος, μα πάντα ευτυχώς ο παλιός είναι αλλιώς». Και σε τούτη την ταινία οι παλιοί είναι μπόλικοι. Ο Άρνολντ παράτησε τα πολιτιλίκια για να γίνει ξανά άνθρωπος της δράσης, ο Σιλβέστερ τίγκα στα λίφτινγκ σηκώνει το βάρος με χιούμορ και στραβό στόμα, ο Γουέσλεϊ Σνάιπς βγήκε από τη ναφθαλίνη, ο Χάρισον Φορντ ευτυχώς σε ρόλο που δεν χρειάζεται να πιάσει μπαζούκας, ο Αντόνιο Μπαντέρας χαριτωμένος, όπως πάντα, και ο Μελ Γκίμπσον, ο οποίος τόσο έχει απομονωθεί στο Χόλιγουντ λόγω των εκρήξεών του, στο ρόλο του κακού, ένα ρόλο που απαιτεί μια ελάχιστη ερμηνευτική ικανότητα.
Ναι, υπάρχει χαβαλές, υπάρχει αναχρονιστικό στιλ δράσης με συμπαθητικά εφέ, υπάρχουν ατάκες, υπάρχει και ο χοτ Τζέισον Στέιθαμ που προς το παρόν ζει και βασιλεύει και σπάει το σύμπαν στο ξύλο, αλλά εντάξει, μέχρι εκεί. Η πιθανότητα μιας τέταρτης συνέχειας θα ήταν το λιγότερο αποτυχημένη, εκτός αν με τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογία κατάφερναν με κάποιον οριακά μαγικό τρόπο να αναστήσουν τον Στιβ ΜακΚουίν, τον Τσάρλτον Ίστον και τον Λι Μάρβιν… Και φυσικά να βάλουν τον Μπρους Λι στο ρόλο του μαθητευόμενου του Σταλόνε.
