Σκηνοθεσία: Luis Prieto
Με τους: Halle Berry, Lew Temple, Sage Correa, Chris McGinn
Διάρκεια: 82′
Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Luis Prieto. Η ταινία ήταν να βγει στις αμερικάνικες αίθουσες στις 9 Οκτωβρίου του 2015. Άλλαξε όμως πέντε φορές η ημερομηνία εξόδου, μιας που το στούντιο που είχε αναλάβει την παραγωγή της οδηγήθηκε σε χρεοκοπία! Εντέλει, στις ΗΠΑ βγήκε στις 4 Αυγούστου του 2017.
Μία μέρα στο πάρκο, σαν όλες τις άλλες, μετατρέπεται σε εφιάλτη για τη διαζευγμένη σερβιτόρα Κάρλα, όταν αντιλαμβάνεται ότι άγνωστοι αρπάζουν τον 6χρονό γιο της, Φράνκι, τον πετάνε στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου και απομακρύνονται από το χώρο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το αυτοκίνητο δεν έχει πινακίδες κυκλοφορίας και η Κάρλα δεν έχει κινητό για να καλέσει την αστυνομία. Της μένει μόνο μια επιλογή αν δεν θέλει να χάσει τον παιδί της για πάντα: να καταδιώξει η ίδια το άγνωστο αυτοκίνητο. Κι αυτό κάνει. Θα καταφέρει να κρατήσει ξανά τον Φράνκι στην αγκαλιά της;
Αυτή είναι μια από εκείνες τις ταινίες που τις παρακολουθείς και δεν πιστεύεις τα μάτια σου! Την βλέπεις και αναρωτιέσαι: «Mα είναι δυνατόν;», «Πώς μπόρεσαν και γύρισαν τέτοιο πράγμα;», «Ποιος διαβολικός εγκέφαλος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά;». Ξεκινάει η ταινία κι έχουμε τη σκηνή στο εστιατόριο, στο diner εν πάση περιπτώσει. Αν αντέξει κανείς και δει ολόκληρη την ταινία, αυτή η σκηνή μοιάζει εντελώς… τσόντα! Σαν να ήθελαν να αυξήσουν απλά τη διάρκεια του φιλμ! Είναι το ίδιο εκνευριστική με το υπόλοιπο φιλμ, αλλά δεν κολλάει με τίποτα με την υπόλοιπη πλοκή. Θα μπορούσε να είναι μια ξεχωριστή μικρού μήκους ταινία αυτή.
Η μάνα Κάρλα να προσπαθεί μόνη της να τα φέρει βόλτα, ο υιός να ζωγραφίζει και να λέει «πότε θα φύγουμε μάνα;» και οι πελάτες να έχουν βαλθεί ποιος είναι ο πιο αγενής κι αντικοινωνικός. Γιατί μας βάζει τη σκηνή αυτήν ο σκηνοθέτης; Για να μας δείξει πόσο δυναμική είναι η Κάρλα; Για να μας δείξει πόσο σκληρά εργάζεται για το παιδί της; Για να μας δείξει πόσο ευγενική είναι, αλλά πως όταν οι πελάτες παραφέρονται μπορεί να τους… πληρώσει με το ίδιο νόμισμα; Κανείς δεν ξέρει! Βάζω στοίχημα πάντως πως η σκηνή γυρίστηκε άλλη εποχή από την υπόλοιπη ταινία!
Το πραγματικό βασανιστήριο, όμως, ξεκινάει στο πάρκο. Τόσο καλή μητέρα με τόσο ανεπτυγμένο μητρικό ένστικτο, αφήνει τον 6χρονο μόνο… σφυρίζοντας, για να μιλήσει στο κινητό! Και μετά, μας πιάνει η κατηφόρα. Ρωτάει από εδώ, ρωτάει από ‘κει η Κάρλα, τίποτα, χαμένος ο Φράνκι! Ξανά αλαφιασμένη, ψάχνει εδώ, ψάχνει ‘κεί, τελικά τον εντοπίζει να τον βάζουν σε ένα αμάξι! Αυτό ήταν! Αρχίζει το ανθρωποκυνηγητό του αιώνα! Μην σας πω της δεκαετίας, ίσως και της χρονιάς, μπορεί και της βδομάδας! Μπροστά οι απαγωγείς, πίσω η Κάρλα, μπροστά οι απαγωγείς, πίσω η Κάρλα, που έχει κι ένα SUV κόκκινο – μάλλον στην Αμερική οι σερβιτόρες παίρνουν καλά φιλοδωρήματα, δεν εξηγείται αλλιώς!
Κι επειδή κυνηγάει κι επειδή δεν έχει κινητό (της έπεσε στην αρχή της καταδίωξης και δεν ήθελε να χάσει χρόνο για να το μαζέψει – λογικό αυτό), για να μην βαριόμαστε εμείς οι θεατές, η Κάρλα μιλάει… από μόνη της! Λέει τις σκέψεις της, προβλέπει τις κινήσεις των απαγωγέων και λέει τρεις και λίγο «God» και «Frankie» – δεν ξέρω ποιο λέει πιο πολλές φορές! Και δωσ’ του να χτυπάει το τιμόνι απογοητευμένη και δωσ’ του να πατάει γκάζι, να βλέπουμε το πόδι της να πατάει το γκάζι, να βλέπουν το καντράν να πηγαίνει από το μηδέν στα 60 μίλια την ώρα ξανά και ξανά και ξανά. Και πώς σταματάς κάποιον που έχει το παιδί σου μέσα σε ένα αυτοκίνητο; Κι αυτοί οι Χριστιανοί γιατί δεν πήραν ένα πιο γρήγορο αμάξι; Όλο να τους βρίσκει η Κάρλα;
Άθλια σκηνοθεσία, χάλια μοντάζ, απαράδεκτο σενάριο (ναι, αυτό λέγεται σενάριο και κάποιος πληρώθηκε για να το γράψει!) και μια Halle Berry, που αντί να πάει να κρυφτεί βγήκε και είπε πως χάρηκε που υποδύθηκε μια αφροαμερικανή ηρωίδα!!! Και λες, εντάξει, οι ηθοποιοί όντως είναι χαζά παιδιά, που δεν έχουν συναίσθηση και που αν τύχουν σε καλό σκηνοθέτη, μπορεί να κερδίσουν μέχρι και Όσκαρ (!) κι αν τύχουν σε κακό σκηνοθέτη, δεν τους σώζει τίποτε! Και που λέτε, αυτά. Ρίχνει και μια ατάκα αλά Bruce Willis στα «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» κι έρχεται και μελώνει το γλυκό: «you kidnapped the wrong kid»! Ωραίο μήνυμα εναντίον του εντελώς αληθινού και υπαρκτού και καθόλου για γέλια προβλήματος των απαγωγών. Δείτε την ταινία μόνο αν πάσχετε από βαθιά κατάθλιψη: θα σκάσετε στα γέλια! Εγγυημένα!
