Σκηνοθεσία: Τζον Κάρνι

Παίζουν: Φέρντια Γουόλς-Πίλο, Άινταν Γκίλεν, Μαρία Ντόιλ-Κένεντι, Κέλι Θόρντον, Τζακ Ρέινορ

Διάρκεια: 106′

Αν τα εφηβικά μας χρόνια ήταν τραγούδι, πώς θα λέγονταν; Σύμφωνα με τον Τζον Κάρνι, μάλλον Changes, από το περίφημο κομμάτι του Ντέιβιντ Μπάουι. Κι ας μην είναι ένα από τα πολλά νοσταλγικά υπέροχα άσματα των eighties, που κυριολεκτικά στολίζουν ηχητικά την ταινία του. Αλλαγές, λοιπόν! Σαν αυτές του κεντρικού χαρακτήρα του, ενός αμούστακου 14χρονου στο Δουβλίνο. Ο χρόνος; Μας τον καθορίζουν ακριβώς τα τραγούδια του φιλμ, με πρώτο το Rio των Duran Duran. Όταν ολόκληρη η ιρλανδική φαμίλια κάθεται άρον-άρον να απολαύσει την ιεροτελεστία του Top of the Pops, είναι επομένως 1982.

Και ο καταπληκτικός διάλογος πατέρα (που σίγουρα τον εκφράζει το Video killed the radio star των Buggles) – μεγάλου γιου τα λέει όλα: «Γιατί μας δείχνουν αυτό το βίντεο, αντί να τους δούμε live;» αναρωτιέται ο μπαμπάς. «Μα έτσι είναι καλύτερα: συνδυάζεται η μουσική με την εικόνα, είναι το μέλλον» απαντά ο γιος. «Αν αυτό είναι το μέλλον, καήκαμε»: καταληκτικό απόφθεγμα του ίδιου μάλλον του σκηνοθέτη, που μας κλείνει πονηρά το μάτι!

Η ιστορία μας είναι μια ιστορία πρόωρης ενηλικίωσης, που έρχεται μέσα από τη βίαιη (λόγω των οικονομικών δεδομένων) αλλαγή σχολείου, το ερωτικό σκίρτημα στη θέα μιας φαινομενικά απρόσιτης κουκλίτσας (χωρίς τα ροζ), την αναζήτηση μουσικής και εμφανισιακής ταυτότητας (αυτά συνήθως πάνε μαζί). Οι επιρροές από τις επιτυχίες στην τηλεόραση οδηγούν σε μεταμορφώσεις, κυρίως στο μαλλί. Σε νέα αισθητικά αποτελέσματα κάθε φορά!

Ο Κάρνι δεν μασά τα λόγια του. Κάθε παιδί έχει τα προβλήματά του, που είναι συνήθως σοβαρά. Ξεκινούν από την απουσία οικογένειας, από την έλλειψη ενός γονέα, από ένα επαπειλούμενο διαζύγιο, από κακές συμπεριφορές πατεράδων. Αυτά μεταφέρονται στο χώρο της εκπαίδευσης. Δάσκαλοι καρικατούρες, σαν βγαλμένοι από το The wall των Pink Floyd, αλλά και bullying (έστω light σε σχέση με τις μέρες μας). Πρέπει να επιβιώσεις, όμως συνάμα να κερδίσεις και το κορίτσι!

Έτσι, συμβαίνει μόνο στα παραμύθια; Μπορεί, αλλά μερικά παραμύθια όσο γλυκά κυλούν τόση πίκρα δύνανται να κρύβουν στο τέλος τους. Πιστεύοντας στο μότο: «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει μόνο δεν θέλω» ο μικρός μας ήρωας τα ξεπερνά όλα τόσο γρήγορα. Αρκεί να το επιθυμείς και θα πολεμήσεις τον κακό νόμο (ακούγεται το I fought the law των Clash), θα φτιάξεις μπάντα κι ας μην είχες ιδέα πριν από μουσική («Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις, αρκεί να βγάζεις γούστα» είναι η παρότρυνση του πικραμένου, αλλά και γενναιόδωρου, αδερφού – μέντορα), θα γυρίσεις βιντεοκλίπ τυπικό των πρωτόλειων εκείνης της εποχής, θα «ψήσεις» την κοπέλα!

Και μετά; Όταν όλα φαίνεται ότι μπήκαν σε μια ρότα; Τίποτα δεν έχει μεταβληθεί ουσιαστικά, γιατί σε πνίγει ο τόπος, γιατί μπαίνει στο μυαλό η ελπίδα αληθινής διαφυγής από τα καταραμένα προβλήματα, γιατί υφίσταται παντού ένα αμερικανικό όνειρο (εδώ είναι αγγλικό… άρα φαντάζει και πιο εφικτό, μια που η θαλάσσια απόσταση που σε χωρίζει από την υλοποίησή του είναι μικρότερη). Τι είπαμε στην αρχή; Changes; Αν το τραγούδι ήταν ελληνικό, μάλλον θα λεγόταν Όνειρο δεμένο στο μουράγιο. Τι συμβαίνει αν η βάρκα βγει στα ανοιχτά; Εσύ αποφασίζεις…