46ο Φεστιβάλ για την ελληνική μικρού μήκους ταινία εδώ στη Δράμα, ένα Φεστιβάλ που έκανε μια πραγματικά πολύ δυνατή εισαγωγή, με το χθεσινό του πρόγραμμα. Εν μέσω, λοιπόν, προσδοκιών που γεννιούνται από τις διακηρύξεις για την αξιοποίηση του πρώην στρατοπέδου Ανδρικάκη, ώστε να στεγαστεί σταδιακά εκεί ο θεσμός, αλλά και από την οσκαρική πιστοποίηση για την καλύτερη ταινία του εθνικού και του διεθνούς διαγωνιστικού, είδαμε αμέσως μετά την τελετή έναρξης πέντε φιλμ που μας άφησαν με ένα πλατύ χαμόγελο μετά τη θέασή τους. Χαμόγελο για το μέλλον του ελληνικού σινεμά, αν αυτά τα «μικρά» μεγαλώσουν. Ας τα δούμε ένα προς ένα:
Φως εκ φωτός
Tου Νεριτάν Ζιντζιρία
Έχοντας πραγματοποιήσει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ φέτος, ήρθε να ανοίξει το πρόγραμμα στη Δράμα η νέα μικρού μήκους ταινία του -βραβευμένου παλαιότερα (και από την ΠΕΚΚ) με το εξαίσιο Χαμομήλι του- Νεριτάν Ζιντζιρία. Ο γεννημένος στα Τίρανα και μεγαλωμένος στην Αθήνα σκηνοθέτης κάνει χρήση του αρχείου γυάλινων φωτογραφικών πλακών που διατηρείται στη Μονή Σίμωνος Πέτρας και φέρνει ενώπιόν μας μια σειρά από φωτογραφίες μοναχών, όπως τις τράβηξε με τη μηχανή του πριν έναν περίπου αιώνα ο μοναχός Προκόπιος. Πρόσωπα και τοπία ερμητικά, παγωμένα, άγνωστα και είτε ξεχασμένα στο χρόνο είτε κρυμμένα από το ανθρώπινο μάτι, περνούν μπροστά από τον φακό του πρώτου (Προκόπιου), αλλά και του δεύτερου (Νεριτάν) δημιουργού, σε μια ταινία βωβή, ντοκιμαντερίστικα πειραματική. Μετατρέποντας στο Φως εκ φωτός το αρχικό υλικό σε -κατά βάση ασπρόμαυρα- κινηματογραφικά καρέ, αλλά και αποτυπώνοντας στο σήμερα τις πάμπολλες ομοιότητες και τις λιγοστές διαφορές του βίου των μοναχών, ο Ζιντζιρία θέλει να δώσει μια σύντομη (13λεπτη) εικόνα τού τι εστί μοναχισμός ως τρόπος ζωής, πίστης, αφοσίωσης, αλλά και συνύπαρξης με τη φύση, ακόμα κι αν κανείς βλέποντας όλα αυτά αισθανθεί σαν ψάρι έξω από το νερό!
Short Draft
Tου Σπυρίδωνος Παπασπύρου
Κι όμως! Ο ελληνικός κινηματογράφος μπορεί να προσφέρει (επιτέλους) και απολαυστικές κωμωδίες! Στα περίπου 23 λεπτά του, το Short Draft χαρίζει απλόχερα την ψυχαγωγία στον θεατή, παραπέμποντας ευθέως (και επώνυμα!) στον ίδιο τον καλό αμερικανικό κινηματογράφο, του οποίου προφανώς και είναι λάτρης ο δημιουργός της ταινίας. Μια ιδιότυπη ταξιπειρατεία, μια θανατηφόρα αποκάλυψη, ο Κουέντιν Ταραντίνο που για χάρη του ανοίγουν τα σινεμά μας… στο περιβόλι του «Σύντομου προσχεδίου” (αν θέλαμε να μεταφράσουμε τον αγγλόφωνο τίτλο, ίσως σημαίνει ότι πρόκειται για πιλότο προσεχούς μεγάλου μήκους;) του Σπυρίδωνος Παπασπύρου καλλιεργούνται και -ευτυχώς- καρποφορούν όλα τα γευστικά φρούτα που έχουμε ανάγκη ως σινεφίλ. Πρέπει με το δάχτυλο στη σκανδάλη να διαλέξουμε το δρόμο είτε του ποιοτικού και «δύσκολου» είτε του εμπορικού και «εύκολου» στην ανάγνωση και θέαση; Ας ακολουθήσουμε όποιο δρόμο μας ταιριάζει, αρκεί ο σκηνοθέτης να ξέρει (όπως εδώ) να μας κατευθύνει. Απλώς υπέροχο, σεναριακά, χαρακτηριολογικά και υποκριτικά, με ρεσιτάλ ερμηνειών, μια ένοχη απόλαυση!
Super
Tου Νικόλα Κούλογλου
Ο Τζέιμς (Μποντ;) και η (Μάνι;) Πένι του. Αν στα φιλμ της δημοφιλέστατης -και επί ημερών Ντάνιελ Κρέιγκ εξαιρετικής- σειράς του υπερκατασκόπου των πέντε ηπείρων και των αμέτρητων θαλασσών, βρίσκεται πάντα και λίγος χώρος για να φλερτάρουν με έξυπνες ατάκες αυτοί οι δυο, στο θαυμάσιο ασπρόμαυρο Super του Νικόλα Κούλογλου διαθέτουν όλο τον φιλμικό χρόνο, ο οποίος βέβαια είναι περίπου ένα 20λεπτο, για να τα πουν. Ξανασυναντιούνται για πρώτη φορά, όπως μας λέει η σύντομη υπόθεση. Γνωρίζονται, έλκονται μέσα από τις αντιθέσεις τους, επικοινωνούν με μηνύματα, φιλιούνται πεταχτά αλλά και παθιασμένα, κλέβουν ματιές από τα άλλα ζευγάρια, αλλά και χωρίζουν, αφού έκαναν σε περίληψη όλα όσα χαρακτήρισαν τη σχέση τους. Γιατί όλα έχουν ημερομηνία λήξης, όπως τα προϊόντα στα ράφια των σούπερ-μάρκετ. Γιατί όσο πικρόχολο και αηδιαστικό κι αν ακούγεται αυτό που εκστομίζει ο ήρωάς μας, «Η αγάπη είναι σαν την πορδή! Αν την πιέσεις γίνεται σκατά». Έχει ξαναειπωθεί από αυτήν εδώ τη στήλη τα δύο προηγούμενα χρόνια και είναι άξιο θαυμασμού, πόσο συνεπής είναι η πρωταγωνίστρια Ευθαλία Παπακώστα στο να γράφει στο φακό, έχοντας μάλιστα την υποδειγματική συμπαράσταση του Αργύρη Πανταζάρα συντίθεται ένα χάρμα ιδέσθαι ντουέτο στα χνάρια των Ζουλί Ντελπί και Ίθαν Χοκ. Άψογο!
Firebug
Tου Αλέξανδρου Παπαθανασόπουλου
Firebug είναι ο εμπρηστής. Αυτός που ανάβει φωτιές, όχι με κάποιον συγκεκριμένο (καλό) σκοπό, αλλά για να κάψει ό,τι και όσα περισσότερα μπορεί. Ο Αλέξανδρος Παπαθανασόπουλος σκηνοθετεί υπό τους ήχους των δελτίων ειδήσεων, τα οποία μιλούν για φωτιές που καίνε χωράφια, σπαρτά, αλλά και σπίτια. Σκηνοθετεί για φωτιές που καίνε επίσης ανθρώπους, για πυρκαγιές, αλλά και εσώτερες φλόγες, κατακαίουσες τα σωθικά, τα νεύρα, την ψυχή, αλλά και την παιδική ηλικία. Σκηνοθετεί, τέλος, για τον φόβο που γεννιέται από την απόκρυψη, για την αδυναμία να μοιραστεί κάποιος τον πόνο του ακόμα και με τα πιο κοντινά του πρόσωπα, για τις πληγές που γεννιούνται στον ψυχισμό ενός παιδιού από τις πληγές που βασανίζουν έναν ενήλικα. Η μνήμη που δεν εγκαταλείπει ποτέ, όσο και αν απομακρυνθεί κανείς από τον τόπο του εγκλήματος, είναι ο οδηγός της 23λεπτης ταινίας του, που πάσχει από ρυθμό και δεν κατορθώνει να σε καθηλώσει παρά το σοβαρό του θέματός της και τη συμμετοχή των καλών ηθοποιών.
Διάβαση
Tων Αινεία Τσαμάτη και Κατερίνας Μαυρογεώργη
Στο Βελεστίνο, ή μάλλον οπουδήποτε στην ελληνική ύπαιθρο, διαδραματίζεται η ιστορία που μας αφηγούνται οι δύο ηθοποιοί που αποφάσισαν να περάσουν πίσω από την κάμερα για να σκηνοθετήσουν -πολύ επιτυχημένα είναι η αλήθεια- τη Διάβαση. Ο Τσαμάτης και η Μαυρογεώργη τοποθετούν στο μέσο του πουθενά δύο έκδηλα αντίθετους χαρακτήρες, που έχουν ανάμεσά τους διαχωριστικές γραμμές και μπάρες. Έχουν μάθει να συμβιώνουν, προσπερνώντας τις διαφωνίες τους, μιας που κοινός στόχος είναι η φύλαξη των Θερμοπυλών τους. Από τη δική τους μονότονα επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, από τη δική τους ακινησία, όπως σωστά παρατηρεί ο ένας από τους δύο, ο «δάσκαλος», κινείται το τρένο, κινείται τελικά ο κόσμος ολόκληρος. Τι μπορεί να χαλάσει αυτήν την αναγκαία καθημερινή συνθήκη; Μόνο δύο ανίκητα πράγματα: ο έρωτας και ο θάνατος. Μερικές φορές μάλιστα ουσιαστικά το ένα επιφέρει το άλλο, σαν τιμωρία. Υπέροχες μουσικές, άλλοτε θυμίζουν Ράι Κούντερ και ήχους της αμερικανικής ερήμου κι άλλοτε μας μεταφέρουν στην ελληνική πραγματικότητα δια στόματος του εκλιπόντος Χρήστου Κυριαζή («Δεν προσκύνησα»). Έξοχες ερμηνείες, που ταλαντεύονται ανάμεσα στο κωμικό και το παρατημένο από τη ζωή, αλλά και έξυπνες μικρές σεναριακές ιδέες, όπως αυτή του φινάλε, συγκροτούν ένα πολύ όμορφο φιλμ.
