Οι ταινίες των Μανώλη Μαυρή και Αντιγόνης Καπάκα ξεχώρισαν στο πρόγραμμα της Παρασκευής, που περιελάμβανε ακόμα έναν αμερικανικής προέλευσης και προβληματικής, αλλά με ελληνικές ρίζες, Mailman, μια ταινία εποχής από την Κύπρο, το μελλοντολογικό Cargo και την έκκληση Παρακαλώ, περιμένετε, σε μια αναπάντεχα αρνητική έκπληξη από τη σκηνοθέτιδα που μας είχε χαρίσει τη Βουρβουρού.
Midnight skin
Του Μανώλη Μαυρή
Η επιστροφή του Μανώλη Μαυρή, μετά το πολυβραβευμένο Brutalia, εργάσιμες μέρες, είναι μια μεσαίου μήκους ταινία, που έρχεται να επιβεβαιώσει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ικανότατο δημιουργό εικόνων. Μάλιστα, το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι πρόκειται για εικόνες του φανταστικού, ενός είδους που δεν ευδοκιμεί ιδιαίτερα στη χώρα μας. Η ιστορία; Μια νοσοκόμα βλέπει καθημερινά τον ίδιο εφιάλτη σε συνέχειες, ωσότου όσα αγωνιωδώς ονειρεύεται αρχίζουν να πραγματοποιούνται στην ίδια της ζωή. Από το πρώτο πλάνο, μετά την αφύπνιση από το όνειρο, γινόμαστε μάρτυρες της μάταιης αναζήτησης από τη Φανή, τη νοσοκόμα, ενός ατόμου στη δουλειά της με το οποίο να μοιραστεί πράγματα. Η φίλη της, αυτή με την οποία κάνουν μαζί το διάλειμμά τους, είναι ένα πρόσωπο που δεν της ταιριάζει, κατά συνθήκην μια ρωγμή στη μοναξιά του κοσμου της. Ενώ δεν το αντιλαμβάνεται, ο εφιάλτης της είναι στην ουσία η σανίδα σωτηρίας της. Και το υπαρξιακό θρίλερ αντικαθιστά σταδιακά στο έξοχο 40λεπτο Midnight skin του Μαυρή το θρίλερ φανταστικού, η αληθινή ζωή δέχεται την εισβολή της ονειρικής/εφιαλτικής, αλλά τελικά η τρικυμία στο μυαλό, ενώ το σώμα αντικαθίσταται από τη γαλήνη και την αποδοχή. Θαυμάσια η Ρομάνα Λόμπατς στον κεντρικό ρόλο, καλοχωνεμένες οι επιδράσεις από ταινίες τύπου Jacob’s Ladder, άρτια παραγωγή.
A piece of Liberty
Της Αντιγόνης Καπάκα
Όλοι μας έχουμε δει τύπους (και τύπισσες) κατά καιρούς, μασκαρεμένους από πάνω ως κάτω, να στέκονται ακίνητοι, υποδυόμενοι απέναντί μας ουσιαστικά έναν βουβό ρόλο. Άλλοτε βρίσκουμε κάτι τέτοιο ενδιαφέρον, άλλοτε όχι. Στην περίπτωση του A piece of Liberty, η κοπέλα που μεταμορφώνεται σε Άγαλμα της Ελευθερίας, υπό τον ήχο του σινατρικού «New York, New York» έχει μπει τόσο στο πετσί του ρόλου, ώστε όταν η αστυνομία τη συλλαμβάνει αυτή να μεταφέρεται σαν ένα πραγματικό άγαλμα στην ψειρού. Τι έχει διαπράξει άραγε για να φυλακιστεί; Μάλλον απλώς έδωσε μια εσάνς ελευθερίας, κάτι ανεπίτρεπτο! Όταν στο ίδιο κελί μπει και ο Τζόκερ, ο επικίνδυνος για τα χρηστά ήθη γελωτοποιός, οι δυο «παράνομοι» θα έρθουν σε μια στιγμιαία επαφή, το Άγαλμα θα αποκτήσει ξανά ζωή, η ελευθερία θα αναπνεύσει και πάλι. Αυτό δεν επιτρέπεται από τα όργανα της τάξης. Συντρίμμια λοιπόν, στα σκουπίδια η έννοια για την οποία αρκετοί έδωσαν τη ζωή τους. Όμως το στέμμα της μπορεί να έρθει τελικά στα χέρια του Τζόκερ… και αν κρίνουμε από την τελευταία κινηματογραφική εκδοχή του, ποιος δεν φοβήθηκε την εκδίκησή του. Φουλ των συμβολισμών στο 10λεπτο έργο της Αντιγόνης Καπάκα, που δεν σε κουράζει και τονίζει το αντισυστημικό μήνυμά του…
Mailman
Του Νικόλα Γ. Πελεκάνου
Ο ρατσισμός είναι παντού και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται είναι μάλλον αφελής ή υποκρίνεται. Μια ιστορία για ένα έγκλημα με ρατσιστική αφορμή εκτυλίσσεται στο Mailman του Νικόλα Πελεκάνου. Το πιο τραγικό σ’ ετούτη την ιστορία είναι όμως ότι κανείς δεν είναι βέβαιος, αν όντως όσα βλέπει έχουν ρατσιστικό χαρακτήρα. Κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για το αν οι συμπεριφορές του λευκού έχουν τέτοια βάση ή απλά παρεξηγούνται εξαιτίας των γεγονότων που οι μαύροι έχουν βιώσει αιώνες τώρα. Ακόμα χειρότερα μάλιστα, κανείς δεν δύναται να αποκλείσει ότι πια η βία και τα επακόλουθά της είναι αναπότρεπτα, ακόμα κι αν δεν υπάρχει παρόμοια πρόθεση. Δυσκολεύεται και ο γράφων να υπογράψει υπέρ της μιας ή της άλλης εκδοχής για το φόνο του ενός ήρωα της ταινίας, μιας μικρού μήκους στην αγγλική γλώσσα, που εντάχθηκε πάντως στο εθνικό διαγωνιστικό, λόγω της καταγωγής του σκηνοθέτη. Υπογράφω, ωστόσο, ότι θίγει το πρόβλημα, επιθυμώντας να κρίνει δίκαια…
Cargo
Του Γιώργου Σερβετά
Ταινία μελλοντολογική, για μια Αθήνα -και μια Ελλάδα και έναν κόσμο;- που έχει καταστραφεί, που δεν είναι όπως θυμόμαστε. Ταινία αναμνήσεων, όπως τις συγκράτησε η μνήμη, αλλά και μια βιντεοκάμερα. Το μισό σχεδόν φιλμ μοιάζει να αποτελείται από αυτές τις εικόνες που αποκαλούμε αρχείου, οι οποίες δεν είναι τίποτα διαφορετικό φυσικά από εικόνες της ζωής μας τα τελευταία δέκα (ή και περισσότερα) χρόνια. Η δυστοπία, ο εφιαλτικός νέος κόσμος της απευκταίας νέας τάξης, όπως τη βλέπει ο Γιώργος Σερβετάς, είναι το περιεχόμενο του Cargo, του φορτίου δηλαδή που κουβαλά η κοπέλα που αφηγείται. Δυστυχώς, παρά το καλό των προθέσεων, η πραγμάτωση δεν είναι το ίδιο ευτυχής, ο θεατής μένει μετέωρος να αναρωτιέται αν χάθηκε μια ευκαιρία για ένα αξιοπρόσεκτο φιλμ επιστημονικής φαντασίας made in Greece.
Παρακαλώ περιμένετε
Της Καρίνας Λογοθέτη
Λατρέψαμε τη Βουρβουρού, όπως μας την οπτικοποίησε πριν 4-5 χρόνια η Καρίνα Λογοθέτη. Ακριβώς γι’ αυτό περιμέναμε κάτι διαφορετικό στο επόμενο βήμα της. Με αυτό το εννιάλεπτο φιλμάκι one woman show, όπου η Μαριλένα Κατρανίδου ερμηνεύει το ρόλο μιας νεαρής κοπέλας στην απόγνωση της μοναξιάς και του εγκλεισμού τον πιο σκοτεινό καιρό του κορονοϊού, η σκηνοθέτις καταθέτει το βίωμά της την εποχή εκείνη. Όπως οι πιο πολλοί εξ ημών όντας κλεισμένοι στο σπίτι, έτσι και η ηρωίδα μας αναζητεί την παρηγοριά μιας κάποιας συντροφιάς ακόμα και στη φωνή του αυτόματου τηλεφωνητή. «Παρακαλώ περιμένετε» ακούει διαρκώς, ενώ στα αυτιά της μεγεθύνεται πια κάθε ήχος, προκειμένου να αποκτήσει ενδιαφέρον. Όμως, το ενδιαφέρον αυτής δεν συνάδει με το ενδιαφέρον του θεατή, παρά το έξυπνο εύρημα της ασταμάτητα κινούμενης κάμερας, με το οποίο νιώθεις ότι βλέπεις κάτι διαρκές και ασφυκτικά μονότονο, σαν τους τέσσερις τοίχους του δωματίου μας.
Αθαλάσσα
Της Αργυρώς Νικολάου
Η Αθαλάσσα είναι ένας οικισμός στα περίχωρα της Λευκωσίας. Εκεί στήθηκε το πρώτο σανατόριο για την αντιμετώπιση της φυματίωσης στην Κύπρο, σχεδόν έναν αιώνα πριν. Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 τοποθετείται η ιστορία που μας αφηγείται η Αργυρώ Νικολάου, όταν η αρρώστια ήταν ουσιαστικά ανίατη και οι ασθενείς αντιμετωπίζονταν από τους γύρω σχεδόν σαν λεπροί. Στα πρώτα πλάνα του φιλμ, πετούν σαν τσουβάλι έναν άτυχο νέο έξω από αυτό το ίδρυμα, που -όπως και όλο το νησί τότε- είναι στα χέρια των Βρετανών. Εκεί θα ενταχθεί σε μια κλειστή (εξ ανάγκης) μικρή κοινωνία, ελπίζοντας -κόντρα στα δεδομένα- στην επιστροφή στην καθημερινότητα. Βασισμένη σε διηγήσεις ενός κορυφαίου γιατρού, του Τάκη Εμμανουηλίδη, που περιέθαλψε με υπομονή και πολλή φροντίδα όσο καλύτερα μπορούσε όσους περισσότερους μπορούσε, αλλά και ασθένησε ο ίδιος, κατορθώνοντας όμως να επιβιώσει, η σκηνοθέτις φτιάχνει μια ακαδημαϊκής γραφής ταινία εποχής, έναν «Κύπριο ασθενή» χωρίς την καλλιγραφία και το ρομάντζο του Άγγλου ομοιοπαθούς. Σωστή η επιλογή των χρωμάτων της ώχρας, που καθρεφτίζει και την εικόνα που εκπέμπουν οι περιφερόμενοι ή κατάκοιτοι τροφίμοι του σανατορίου.
