Σκηνοθεσία: Amma Asante
Με τους: David Oyelowo, Rosamund Pike, Jack Davenport
Διάρκεια: 111’
Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί η γεννημένη το 1969 στο Λονδίνο, αλλά με καταγωγή από την Γκάνα, Amma Asante. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «A Way of Life» (2004) και «Belle» (2013). Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο της Susan Williams με τίτλο «Colour Bar». Το σπίτι του ζευγαριού που βλέπουμε στην ταινία είναι το πραγματικό σπίτι όπου έζησαν οι αληθινοί Σερέτσε και Ρουθ. Εντωμεταξύ, ο David Oyelowo που υποδύεται τον Σερέτσε, έχει παντρευτεί λευκή, την Jessica Oyelowo, με την οποία έχει αποκτήσει τέσσερα παιδιά! Και παίζουν μαζί σε τούτη την ταινία, απλά η Jessica υποδύεται τη σύζυγό του «κακού» Άλιστερ Κάνινγκ.
To 1947, o Σερέτσε Κάμα, ο άνθρωπος που προαλείφεται ως ο βασιλιάς της Μποτσουάνα, συναντά την Αγγλίδα δακτυλογράφο Ρουθ Γουίλιαμς και η έλξη που αναπτύσσεται ανάμεσά τους είναι μοιραία. Εκείνη, πέρα όλων των άλλων, μαγεύεται από το όραμά του για έναν καλύτερο κόσμο, κι εκείνος από τη θέλησή της να εμπλακεί μ’ αυτό το όραμα. Είναι ιδανικοί ο ένας για τον άλλο και απόλυτα ερωτευμένοι, η σχέση τους όμως προκαλεί έντονες αντιδράσεις, οικογενειακές, αλλά και πολιτικές. Βλέπετε, ο Σερέτσε είναι μαύρος και η Ρουθ λευκή, σε μια εποχή που λευκοί και μαύροι δεν μπορούν εύκολα να συνάψουν ερωτικές σχέσεις μεταξύ τους.
Στην κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής, που είχε μόλις εφαρμόσει την πολιτική του Άπαρτχαϊντ, δεν άρεσε καθόλου το γεγονός ότι η γειτονική χώρα θα μπορούσε να κυβερνάται από ένα ζεύγος μεταξύ εκπροσώπων διαφορετικών φυλών. Έτσι, προσπάθησε να αποτρέψει το γάμο των δύο ερωτευμένων νέων. Πώς; Απειλώντας τους Βρετανούς (προτεκτοράτο των οποίων ήταν η Μποτσουάνα) ότι αν δεν εμποδίσουν τον γάμο του Σερέτσε και της Ρουθ, θα τους απαγορευτεί η πρόσβαση στο ουράνιο και τον χρυσό της Νοτίου Αφρικής, ρισκάροντας μια εισβολή στην Μποτσουάνα. Παρά τις τεράστιες πιέσεις, ο Σερέτσε και η Ρουθ δεν έκαναν πίσω, κάτι που το πλήρωσαν ακριβά. Εντέλει, όμως, από όλη αυτήν την ιστορία βγήκαν νικητές ή ηττημένοι;
Η Amma Asante προσπάθησε να φτιάξει μια ταινία στην οποία να είναι κυρίαρχη η αισθηματική ιστορία και μέσω αυτής να αφηγηθεί και να περιγράψει το ιδιαίτερο πολιτικό κλίμα της εποχής και κυρίως το τμήμα εκείνο που αφορούσε τη γέννηση ουσιαστικά μιας χώρας. Τη μετάβαση του βρετανικού προτεκτοράτου με το όνομα Bechuanaland στην ανεξάρτητη χώρα με το όνομα Botswana. Κάθε… γέννα και δύσκολη και υπάρχει κι ένας ευθύς παραλληλισμός ανάμεσα στο παιδί που έφερε στον κόσμο το ζευγάρι με τη χώρα που έκανε τα πρώτα της βήματα. Μόνο που η Asante εν πολλοίς αποτυγχάνει. Γιατί; Μα επειδή αφηγείται τον έρωτα των δύο εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων, ιδίως σε μια εποχή που οι διαφορές τους μεγεθυνόταν ακόμα περισσότερο στα μάτια της κοινής γνώμης, με έναν τρόπο εντελώς φλατ. Καθόλου επαναστατικά. Εντελώς ισοπεδωτικά.
Αυτό που έκαναν ο Σερέτσε και η Ρουθ ήταν πολύ μπροστά, πολύ επαναστατικό, πολύ ριζοσπαστικό. Ε, λοιπόν, εν έτει 2017 η Asante αποφασίζει να το παρουσιάζει με τη μορφή Βίπερ Νόρας, τηλερομάντζου, αισθηματικού μελοδράματος παλαιάς (τι παλαιάς, αρχαίας!) κοπής. Θαρρείς και πιστεύει πως πιο εύκολα θα κάνει ελκυστική την ταινία της στις πλατιές μάζες με το να υπηρετεί όρους σεμνοτυφίας! Μπορεί οι άνθρωποι να έκαναν σεξ (άντε, έρωτα) για πρώτη φορά μετά το γάμο τους, όπως μας το δείχνει η ταινία, αλλά ήμαρτον, ούτε η Μαντά δεν θα παρουσίαζε έτσι τη σχέση τους. Και δώστου ηλιοβασιλέματα, και να αυτός εξόριστος στην Αγγλία κι αυτή κατά μία έννοια εξόριστη στην Αφρική και να μην μπορούν να βρεθούν ελέω ακόμα ακόμα και αυτού του… Τσόρτσιλ και ο Σερέτσε μονίμως δίπλα στο τηλέφωνο ρε παιδί μου, μην είναι εκτός σπιτιού όταν τον καλέσει η αγαπημένη του…
Και με τα παιχνίδια εξουσίας από την άλλη να παρουσιάζονται με στιλ τόσο απλοποιημένο, στα όρια του απλοϊκού. Ο Βρετανός επιτετραμμένος να προσπαθεί κάθε φορά να μειώσει τον Σερέτσε, να τα καταφέρνει και τελικά να ηττάται! Ακόμα και σε επίπεδο κάστινγκ έχει σημασία που στο ρόλο του «κακού» βλέπουμε τον Tom Felton, τον Ντράκο Μάλφοϊ από τη σειρά ταινιών του Χάρι Πότερ! Να είναι άμεσα αναγνωρίσιμος βρε παιδί μου ο κακός, να μην του δώσουμε βάθος ή να αναπτύξουμε τον χαρακτήρα του.
Γενικά, ανάπτυξη χαρακτήρα σε βάθος δεν βλέπουμε για κανέναν από τους ήρωες της ταινίας. Και συγνώμη κιόλας, αλλά ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι δεν υπάρχει καμία φλόγα. Απόλυτα πετυχημένη δεν λες ούτε μια άλλη ταινία που ασχολήθηκε με μια διαφυλετική σχέση σε εποχές παράξενες και δύσκολες για κάτι τέτοιο, όπως ήταν το «Loving» του Jeff Nichols, αλλά μπροστά σε τούτο το φιλμ μοιάζει με αριστούργημα…
- Αναδημοσίευση από MoviesLtd
