5. Αγάπη – Amour, του Μίκαελ Χάνεκε
Ο θάνατος του ανθρώπου και η αγάπη στο μικροσκόπιο του μισάνθρωπου σκηνοθέτη. Δεν ξεχάσω ποτέ τη σκηνή που ο συγκλονιστικός Τρεντινιάν κυνηγάει το περιστέρι που έχει μπει στο σπίτι του από το παράθυρο.
4. Holly Motors, του Λέος Καράξ
Μια οπτικοακουστική εμπειρία που δεν μπορείς να καλουπώσεις. Ο άνθρωπος χωρίς μορφή περιφέρεται στο Παρίσι και αντιμετωπίζει σε διάφορους ρόλους το θάνατο, την αγάπη, την απώλεια, την έννοια της ομορφιάς, το μέλλον, το παρελθόν, το σύμπαν ολόκληρο.
3. Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι – Tinker Tailor Soldier Spy, του Τόμας Άλφρεντσον
Ο Γκάρι Όλντμαν αφοπλιστικός στο ρόλο του βετεράνου κατασκόπου και ο σουηδός σκηνοθέτης Τόμας Άλφρεντσον μετά το αριστουργηματικό «Άσε το κακό να μπει» ανανεώνει το είδος και το κλείνει. Πραγματικά δεν νομίζω ότι έχει νόημα να βγει άλλη ταινία κατασκοπίας.
2. Η αίσθηση του έρωτα – Perfect Sense, του Ντέιβιτ ΜακΚένζι
Δεν νομίζω ότι πολλοί θα έβαζαν αυτήν την ταινία τόσο ψηλά, όμως πρόκειται για ένα σπαρακτικό διαμαντάκι. Δυο άνθρωποι προσπαθούν… να μην είναι μόνοι καθώς χάνουν όλες τους τις αισθήσεις, μία προς μία…
1. Shame, του Στιβ ΜακΚουίν
Όταν βγήκα από το σινεμά νόμιζα πως μια μπουλντόζα είχα περάσει από πάνω μου. Με την καλή την έννοια.
