12. Το λιμάνι της Χάβρης – Le Havre, του Άκι Καουρισμάκι.
Και μόνο το γεγονός πως ξανασυναντάμε έναν υπέροχο “καουρισμακικό” ήρωα, τον Μαρσέλ Μαρξ, 20 χρόνια μετά την “Μποέμικη Ζωή”, φτάνει και περισσεύει. Ο Μαρσέλ ζει πλέον στη Χάβρη και όχι στο Παρίσι, είναι λούστρος και όχι αποτυχημένος εκδότης, πίνει ακόμη πολύ, έχει κάνει την αλληλεγγύη επάγγελμά του, αλλά πάνω απ’ όλα είναι γνήσια και αθεράπευτα μποέμ…
11. Το κυνήγι – The Hunt – Jagten, του Τόμας Βίντερμπεργκ.
Η μεγάλη επιστροφή του Τόμας Βίντερμπεργκ, με έναν εκπληκτικό Μαντς Μίκελσεν στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μία κόλαση επί γης. Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα…
10. Σκότωσέ τους γλυκά – Killing them Softly, του Άντριου Ντόμινικ.
Μία αμερικάνικη ελεγεία από τον Άντριου Ντόμινικ. Ένας κολοσσός χτισμένος σε θεμέλια αιματοβαμμένα.
9. Το κορίτσι με το τατουάζ – The Girl with the Dragon Tattoo, του Ντέιβιντ Φίντσερ.
Με το που το δει ο Σωτήρης, θα με κράξει αλύπητα, διότι δεν του άρεσε καθόλου, χεχε. Εγώ πάντως βρήκα πως το αμερικάνικο remake είναι σαφώς ανώτερο του σουηδικού πρωτότυπου. Γιατί; Γιατί το σκηνοθετεί ένας από τους 2-3 μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες, ο Ντέιβιντ Φίντσερ.
8. Η αίσθηση του έρωτα – Perfect Sense, του Ντέιβιντ ΜακΚένζι
Για να εξευμενίσω τον Σωτήρη, συνεχίζω με αυτή την ταινία, καθότι ξέρω πως του άρεσε πολύ. Ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης, ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο που σε κάνει να θέλεις να ερωτευτείς ξανά και ξανά, μία συγκινητική σεναριακή σύλληψη.
7. Ο Υπουργός – L’exercice de l’Etat, του Πιερ Σελέρ.
Μία αξέχαστη αρχική σκηνή, εμπνευσμένη από μία φωτογραφία του Χέλμουτ Νιούτον. Μια εκπληκτικά λεπτομερής διαδρομή στις λεωφόρους και τα σοκάκια της εξουσίας και του συμβιβασμού.
6. Tinker, Tailor, Soldier, Spy – Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι, του Τόμας Άλφρεντσον.
Αν η περίφημη “Ακαδημία” είχε την παραμικρή συναίσθηση του τι θα πει ερμηνεία, το Όσκαρ θα έπρεπε να είναι ήδη πάνω από το τζάκι του Γκάρι Όλντμαν. Και όχι, δεν έχω πάει σπίτι του, δεν ξέρω αν έχει τζάκι. Υποθέτω πως έχει πάντως. Δεν ξέρω γιατί
5. Holy Motors, του Λέος Καράξ.
Απλά και ξάστερα, θα αποσβολωθείτε από ορισμένες κινηματογραφικές εικόνες που δεν έχετε ξαναδεί και δύσκολα θα ξαναδείτε. Pour la beauté de geste, γαμώ την τρέλα μου. Η ομορφιά ως αυτοσκοπός και όχι ως μέσο για κάτι άλλο.
4. Ο έρωτας του φεγγαριού – Moonrise Kingdom, του Ουές Άντερσον.
Διότι οι ταινίες του Ουές θα έπρεπε να προστατεύονται από την UNESCO ή κάποια άλλη οργάνωση τέλος πάντων ως πανανθρώπινος φόρος τιμής στη μελαγχολία.
3. Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει – Cesare Deve Morire, των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι.
“Από τότε που γνώρισα την τέχνη, αυτό το κελί έχει γίνει πραγματική φυλακή”. Μία πανάξια Χρυσή Άρκτος στην τελευταία Μπερλινάλε για τους υπέροχους παππούδες Ταβιάνι.
2. Αγάπη – Amour, του Μίκαελ Χάνεκε.
Δεύτερος Χρυσός Φοίνικας σε τρία χρόνια για τον Μίκαελ Χάνεκε. Ο οποίος αφήνει λίγο κατά μέρος τις σκοτεινές διαδρομές της υφέρπουσας βίας και καταπιάνεται με την αγάπη στην πιο σκληρή της μορφή. Και φτιάχνει ως συνήθως ένα κομψοτέχνημα.
1. Shame, του Στιβ ΜακΚουίν.
Υπεράνω οποιουδήποτε σχολιασμού.
