Σκηνοθεσία: Τόμας Βίντερμπεργκ
Παίζουν: Μαντς Μίκελσεν, Λάσε Φόλγκεστρομ, Τόμας Μπο Λάρσεν, Ανίκα Βέρντεκοπ
Διάρκεια: 115’
Μεταφρασμένος τίτλος: «Το κυνήγι»
Πρωτότυπος τίτλος: «Jagten»
Ο Τόμας Βίντερμπεργκ, o Δανός σκηνοθέτης και συνιδρυτής του κινηματογραφικού κινήματος «Δόγμα ‘95», πραγματοποιεί ένα αξιολογότατο come back, εκεί που όλοι τον είχαν ξεγραμμένο. Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια από το 1998, όταν είχε αφήσει άναυδους κοινό και κριτικούς με τη σαρωτική Οικογενειακή γιορτή, την πρώτη ταινία που γυρίστηκε με βάση τους κανόνες που επέβαλε το «Δόγμα ’95», ο Βίντερμπεργκ εξαπολύει ένα ανελέητο Κυνήγι ηθικών αμφιβολιών.
Σε αυτή την απροσδόκητη επιστροφή, ο Βίντερμπεργκ είχε ως κύριο όπλο στη φαρέτρα του, τον πρωταγωνιστή του, Μαντς Μίκελσεν. Έναν ήρωα που περνά μια κόλαση χαμηλόφωνα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς μελοδραματικές εξάρσεις. Μονάχα βαθιά, εσωτερικά, ανθρώπινα. Μια ερμηνεία υπόκωφη και καθηλωτική. Εγκυκλοπαιδικά να αναφέρουμε ο υπεύθυνος για το μετρονομημένο και διεισδυτικό σενάριο της ταινίας, Τομπίας Λίντχολμ, έχει κερδίσει τον Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, Μία πειρατεία.
Το σκηνικό μας είναι μία μικρή επαρχιακή πόλη της Δανίας. Οι κάτοικοί της γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους και συμπαθιούνται ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν… Λατρεύουν να πηγαίνουν για κυνήγι και να κατεβάζουν μεγάλες ποσότητες μπύρας. Είναι όμως κατά βάθος διαποτισμένοι από μία αυστηρή προτεσταντική ηθική και τυπολατρία, και θα δείξουν τα γαμψά τους νύχια όταν παρουσιαστεί η αφορμή. Κεντρική μας φιγούρα ο Λούκας, ένας διαζευγμένος και εμφανίσιμος σαραντάρης.
Ο Λούκας αποκαθιστά τις σχέσεις του με τον γιο του, αγαπά το σκυλί του, είναι πολύ καλός στη δουλειά του ως νηπιαγωγός και μόλις έχει βρει μια καινούργια σύντροφο. Δείχνει γενικά να βρίσκεται σε καλό φεγγάρι από όλες τις απόψεις. Μια στιγμή είναι ικανή να αλλάξει τα πάντα. Μία φήμη μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω, να αναποδογυρίσει έναν ολόκληρο κόσμο, ακόμη κι αν βγαίνει από τα πιο αθώα χείλη. Ιδίως όταν βγαίνει από τα πιο αθώα χείλη.
Η μηχανιστική ευαισθησία συγγενεύει με τη μωρία. Σχηματίζει τον όχλο, φέρνει στο προσκήνιο μια βία τόσο σκληρή που δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ένα απροσδιόριστο καθήκον προστασίας και υπευθυνότητας εγκαθιδρύεται ως δογματικός νόμος. Τα πάντα πηγαίνουν περίπατο σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Φιλίες, σχέσεις, εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη, υπομονή, τεκμήρια αθωότητας. Welcome to the dark side ή αλλιώς, η Κόλαση είναι οι Άλλοι που έλεγε και μια ψυχή. Οι πρώτες υπόνοιες κακοποίησης ενός παιδιού, ενός γλυκύτατου μικρού κοριτσιού.
Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σε μια τέτοια πιθανότητα; Ποιος θα φανεί επιφυλακτικός απέναντι στο κοριτσάκι που ισχυρίζεται μία τόσο αποτρόπαιη πράξη; Ποιος θα κατηγορήσει τους γονείς του, οι οποίοι πιστεύουν μονομιάς την κόρη τους; Ποιος θα κατηγορήσει τους γείτονες και τους γνωστούς που αναπαράγουν σε χρόνο dt τη φήμη με το πρόσχημα της προστασίας των δικών τους παιδιών; Οι πάντες αναλαμβάνουν επειγόντως και επισταμένα δράση.
Μία αρχαία τραγωδία σε μικρογραφία στήνεται στα βιαστικά και ο τραγικός μας ήρωας στέκει μόνος. Έρμαιο της εξουσίας της μάζας. Δεν γνωρίζουμε πάρα πολλά για αυτόν και το παρελθόν του, ξέρουμε όμως όσα χρειαζόμαστε για να είμαστε σίγουροι πως δεν διέπραξε το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται. Είμαστε όντως τόσο σίγουροι; Όχι τελείως σίγουροι δεν είμαστε, όχι 100%. Θα πρέπει να αποδείξει και σε εμάς την πέραν πάσης αμφιβολίας αθωότητά του. Λεπτό προς λεπτό, μέσα από το δράμα που θα βιώσει, δίνει μάχη για να μας πείσει. Μέσα από τον αξιοπρεπή τρόπο που θα χειριστεί μία ακραία κατάσταση. Η κοινωνία που αμύνεται με λύσσα απέναντι σε μια αδιευκρίνιστη απειλή διψά να επιβεβαιώσει τις φρικτές υποψίες.
Ο τόνος δίνεται ευθύς εξαρχής. Ένα σαφές λεκτικό «όχι» παραμερίζεται για χάρη ενός καταφατικού νεύματος που προέκυψε μέσα από πίεση και επιμονή. Όλοι μα όλοι λαχταρούν να πιστοποιηθεί η αυθεντικότητα του εγκλήματος. Προτιμούν να αληθεύει ένα αποτρόπαιο περιστατικό παρά να κηρύξουν false alarm και να φανούν ασυνεπείς και εκτεθειμένοι. Δικάζουν και καταδικάζουν αυτόκλητα και ερήμην του κατηγορουμένου.
Αφήνονται στη γλυκιά ηδονή της βίας απέναντι στο μίασμα της κοινωνίας. Ένα διαρκές παιχνίδι βλεμμάτων και σωμάτων στον χώρο από τον Βίντερμπεργκ. Θα κάνει τον κύκλο της η φήμη και θα ξεφουσκώσει; Θα γιατρέψει τελικά τα πάντα ο χρόνος, θα τα αποκαταστήσει; Φυσικά και όχι. Ακόμη κι αν δεν έχουμε έγκλημα, ζητούμε ένοχο κι όσο ένοχος δεν (εφ)ευρίσκεται, ο κυνηγημένος δεν θα μπορέσει ποτέ να κοιμηθεί ήσυχος. Θα βρίσκεται πάντα στο «στόχαστρο»…
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:
