TOP-5 2011

Το δικό μου τοπ-5 για το 2011. Είθε το 2012 να είναι ακόμα καλύτερο κινηματογραφικά…

5) Midnight in Paris (Μεσάνυχτα στο Παρίσι)

Ο Γούντι Άλεν είναι πολύτιμο πολιτισμικό αγαθό και μόνο όταν φύγει θα καταλάβουν και οι τελευταίοι δύσπιστοι πόσο δυσβάσταχτες θα είναι οι κινηματογραφικές χρονιές χωρίς αυτόν. Κάποιοι αγάπησαν  την ταινία για την καρτποσταλική απεικόνιση του Παρισιού, άλλοι για το πέρασμα πολλών καλλιτεχνικών ιδιοφυιών των αρχών του εικοστού αιώνα και κάποιοι τελευταίοι για το γλυκόπικρο σχόλιο στην αιώνια κατάρα της νοσταλγίας… (Παρακάτω απολαύστε τον… Έρνεστ Χέμινγουεϊ να μιλά στον Όουεν Γουίλσον για το πάθος, τον έρωτα και το θάνατο…)

4) Never let me go (Μη μ’ αφήσεις ποτέ)

Το «πάντα» είναι όσο κρατάει μια ανθρώπινη ζωή και σε αυτά τα στενά όρια αγκομαχάει να χωρέσει και ο έρωτας. Σε μια φουτουριστική δυστοπία ο άνθρωπος έχει γίνει πιο αναλώσιμος από ποτέ και έρωτας, μια φαινομενική σανίδα σωτηρίας, ψυχορραγεί. (Παρακάτω το υπέροχο ομώνυμο τραγούδι από την ταινία)

3) Blue Valentine

Το ανελέητο χρονικό του τέλους μιας σχέσης . Η σκηνή στο μπουρδελοξενοδοχείο με την απεγνωσμένη προσπάθεια του άντρα να αναζωπυρώσει την ερωτική επιθυμία στη γυναίκα του, η οποία καταλήγει σε παταγώδη αποτυχία, είναι από τις πιο… τρομακτικές και σπαρακτικές του 2011… (Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω τη σκηνή, οπότε ας αρκεστούμε σε μια πιο ήπια και ρομαντική σκηνή…)

2) Winter’s bone (Στην καρδιά του χειμώνα)

Στην καρδιά των Η.Π.Α. πέρα από τους ουρανοξύστες και τις φανφάρες των μεγαλουπόλεων υπάρχει εγκλωβισμός κι ένας ολόκληρος κόσμος που κατούρησε στο πηγάδι και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να τα φέρει βόλτα. Μια έφηβη σηκώνει το δικό της σταυρό, έναν σταυρό τόσο αγκαθωτό και βαρύ όπως και της ευρωπαίας Ροζέτα των αδερφών Νταρντέν. (Παρακάτω το trailer της ταινίας)

1) Drive

Κάποιοι το βρήκαν υπερβολικά βίαιο, άλλοι βαρέθηκαν, άλλοι δεν κατάλαβαν γιατί τόσος ντόρος. Προσωπικά το βρήκα ονειρικό και υπνωτικό, διεγερτικό, ένα αισθητικό ντελίριο. Η σχεδόν μεταφυσική περσόνα του Ράιαν Γκόσλινγκ περιφέρεται σ’ ένα ζοφερό σύμπαν σαν ένας μοναχικός καουμπόης σε μια αστική έρημο. Η καλύτερη ταινία της χρονιάς. (Παρακάτω η πολύ δυνατή σκηνή στο ασανσέρ που από την απόλυτη τρυφερότητα πηδάει στην απόλυτη βία για να καταλαγιάσει στην προσωπική ήττα… προσοχή η σκηνή περιέχει έντονη βία)