Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ
Παίζουν: Φερνάντα Αντράντε, Σάιμον Κουάρτερμαν, Έβαν Χέλμουτ
Διάρκεια: 83΄
Μεταφρασμένος τίτλος: «Ο διάβολος μέσα της»
Το 1989 μία γυναίκα δαιμονισμένη (;) σκότωσε τρεις ανθρώπους με τον πλέον βίαιο τρόπο (αίματα παντού, στους τοίχους, στο πάτωμα, στο ταβάνι, στις κουρτίνες, χαμός). Έκτοτε περνάει τον ελεύθερο χρόνο της έγκλειστη σε μια ψυχιατρική κλινική χαζεύοντας το υπερπέραν. Δυο δεκαετίες μετά η Ιζαμπέλα, η κόρη της, αποφασίζει να σκαλίσει το παρελθόν για να μάθει τι πραγματικά συνέβη τότε. Μάλιστα, η αθεόφοβη ταξιδεύει μέχρι το Βατικανό και συνδέεται με δυο νεαρούς ιερείς οι οποίοι πράττουν και βιντεοσκοπούν εξορκισμούς παρά τη γραμμή της επίσημης Καθολικής Εκκλησίας που προσπαθεί να αποφεύγει τέτοια λεπτά ζητήματα, διότι χαλάνε το ίματζ της. Η Ιζαμπέλα θα αφεθεί στα χέρια των δυο ιερέων και μαζί τους θα καταδυθεί στο σκοτεινό κόσμο των εξορκισμών και φυσικά πολύ σύντομα θα βρουν τον μπελά τους μέσα σε ξερατά, αίματα και σώματα που στριφογυρίζουν σαν να ήταν φτιαγμένα από πλαστελίνη. Όλα αυτά με την πολυχρησιμοποιημένη πλέον για ταινίες τρόμου τεχνική του ψευδοντοκιμαντέρ που έκανε πάταγο το 1999 με την ταινία “Blair witch project”, αφού οι εικόνες υποτίθεται ότι προέρχονται είτε από κάμερες ασφαλείας είτε από την κάμερα του τύπου που βιντεοσκοπεί την Ιζαμπέλα σε κάθε της βήμα.
Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω πόσο κακή είναι η ταινία. Είναι αδιανόητα κακή με την κυριολεκτική έννοια, κοινώς δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί πόσο κακή είναι εκτός αν αποφασίσει να εκτελέσει εν ψυχρώ μια ώρα και είκοσι λεπτά από τη ζωή του. Πέρα από τις κάκιστες ερμηνείες, τους αστείους διαλόγους, την έλλειψη στοιχειώδους δομής, τα φτηνά τρικ και τα άφθονα κλισέ, ο μοναδικός αληθινά δαιμονισμένος είναι ο καμεραμάν που ακολουθεί την Ιζαμπέλα, αφού μόνο ένα τρίχρονο παιδί δεν θα κατάφερνε να τραβήξει ούτε ένα πλάνο χωρίς κουνάει την κάμερα, λες και του ρίχνουν πέτρες και μολότοφ. Η τεχνική του ψευδοντοκιμαντέρ που άλλοτε χρησιμοποιείται προς όφελος της αφήγησης (όπως για παράδειγμα στο «[Rec]» ή στην ταινία «Paranormal activity», όπου για πρώτη φορά το μέσο προκάλεσε με ευρηματικότητα αληθινές ανατριχίλες και ανανέωσε εν μέρει το είδος), εδώ απλώς προκαλεί τάσεις εμετού, επιληψίας και καλλιτεχνικής αυτοκτονίας.
Μάλιστα, ο Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ σε μια απόπειρα σοβαροφάνειας θέτει επί τάπητος το ζήτημα κατά πόσο οι δαιμονισμένοι είναι όντως κυριευμένοι από τον σατανά ή απλώς πρόκειται για ψυχικά διαταραγμένους ανθρώπους που έχουν αυθυποβληθεί από πολιτιστικές και θρησκευτικές αναφορές. Ξέρετε τι καταφέρνει να προκαλέσει η απόπειρά του; Ένα ακατάπαυστο ΧΑ ΧΑ ΧΑ! Η ταινία είναι τόσο ασυμμάζευτη λες και κάποιος έχει κάνει χαρακίρι και προσπαθεί να μαζέψει και να βάλει πίσω τα εντόσθιά του.
Κι αν αναρωτιέστε γιατί φτιάχνονται τόσες κακές ταινίες τρόμου, η απάντηση είναι απλή. Διότι οι ταινίες τρόμου και η πορνογραφία έχουν το μεγαλύτερο βαθμό απόδοσης, δηλαδή με χαμηλό προϋπολογισμό μπορούν να φέρουν πολλαπλάσια κέρδη ενώ είναι πολύ δύσκολο να έχουν χασούρα. Η ταινία κόστισε 1 εκατομμύριο δολάρια (ελάχιστος προϋπολογισμός για τα αμερικάνικα δεδομένα, όπου σε αντίθεση με την Ελλάδα πληρώνονται όλοι οι συντελεστές) και απέφερε μόνο στις Η.Π.Α. πενήντα. Αντί λοιπόν να συνεισφέρετε κι εσείς σε αυτήν την παρωδία δίνοντας τα λεφτά σας, δείτε ξανά τον «Εξορκιστή» του Γουίλιαμ Φρίντκιν ή «Το μωρό της Ρόζμαρι» του Πολάνσκι για να θυμηθείτε τι θα πει αισθητική, πρόκληση, άποψη, ατμόσφαιρα και αυθεντικά καλό σινεμά.
cinedogs@gmail.com
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας:
