Μεταφρασμένος τίτλος: «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου»
Σκηνοθεσία: Τάρσεμ Σινγκ
Παίζουν: Τζούλια Ρόμπερτς, Λίλι Κόλινς, Άρμι Χάμερ, Νέιθαν Λέιν
Διάρκεια: 106΄
Οι ερμηνείες και η σημειολογία των παραμυθιών έχουν πάρα πολύ ενδιαφέρον. Αθώα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσαν γενιές, τα οποία αναπαράγουν με τον πλέον συγκαλυμμένο ή μη τρόπο τις πολιτισμικές φοβίες, ενισχύουν τις υπάρχουσες πατριαρχικές αξίες, οριοθετούν τους ρόλους και κατευθύνουν τη σεξουαλικότητα. Μπορεί η Χιονάτη και η Κοκκινοσκουφίτσα στο τέλος να βγαίνουν αλώβητες και νικήτριες, αλλά στην πραγματικότητα το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: «φύλα την παρθενιά σου και υποτάξου». Τι χρώμα έχουν τα ρούχα της Κοκκινοσκουφίτσας; Κόκκινο. Της Χιονάτης; Λευκό. Τι κάνει η Κοκκινοσκουφίτσα; Τριγυρνάει στο δάσος, βγαίνει από το καβούκι της, αναζητά την περιπέτεια, εκδηλώνει επιθυμία. Τι κάνει η Χιονάτη; Πέφτει θύμα πλάνης. Τι παθαίνει η Κοκκινοσκουφίτσα; Την τρώει ο λύκος. Και η Χιονάτη; Τη σώζει ένας πρίγκιπας…
Το κόκκινο της Κοκκινοσκουφίτσας συμβολίζει το αίμα (της περιόδου αν θέλετε ή της πρώτης φοράς αν προτιμάτε), το πάθος και την επιθυμία. Δεν κάθεται στα αβγά της, θέλει να ανακαλύψει τον κόσμο. Μεγάλο αμάρτημα. Τέτοιες συμπεριφορές είναι προνόμιο ανδρών. Η περιέργειά της θα τιμωρηθεί. Ο λύκος (διακορευτής) θα τη φάει. Βέβαια, μετά θα τη σώσει ένας ξυλοκόπος, αλλά αυτό της αξίζει, ένας κοινός θνητός κι όχι κάποιος πρίγκιπας. Εξάλλου ποιος πρίγκιπας θα ήθελε μια αμαρτωλή;
Το λευκό της Χιονάτης είναι η παρθενιά, η αγνότητα, η αθωότητα. Ένα τέτοιο πλάσμα μόνο θύμα εκμετάλλευσης θα μπορούσε να πέσει από μια βρομερή μητριά (και ποτέ μάνα). Αυτό που της αξίζει πραγματικά είναι ένας πρίγκιπας (παρθένος; Δεν ξέρουμε και δεν μας ενδιαφέρει. Οι άντρες ας κάνουν ό,τι θέλουν αρκεί να φροντίζουν τη γυναίκα τους). Είναι άσπιλη, παθητική, αγνή και δίχως επιθυμίες. Υπάρχει κάτι πιο τέλειο; Υπάρχει κάτι πιο βολικό;
Η ταινία ασχολείται με τον μύθο της Χιονάτης που σώθηκε από τα δόντια και τα μάγια της κακιάς και ματαιόδοξης μητριάς. Να ‘ναι καλά οι ευνουχισμένοι νάνοι και η αγάπη του πρίγκιπα. Στην κατά Τάρσεμ Σινγκ εκδοχή έχουμε μια ελεύθερη απόδοση του μύθου, στην οποία το μήλο δεν δαγκώνεται ποτέ ενώ ο πρίγκιπας μετατρέπεται σε αντικείμενο πόθου για την κακιά μητριά, η οποία βλέπει την Χιονάτη ως την αντίζηλο που πρέπει να εξολοθρεύσει. Ο ρόλος της μητριάς είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της Τζούλια Ρόμπερτς, ενώ ο Τάρσεμ Σινγκ ο οποίος στο παρελθόν έδωσε τα διαπιστευτήριά του με δυο εικαστικά συναρπαστικές ταινίες («Το κελί» και «Εξωπραγματικότητα» – «The Fall») αλλά τα θαλάσσωσε λίγο με το τελευταίο πόνημά του («Αθάνατοι») προφανώς δεν έχει χάσει το άγγιγμά του. Φτιάχνει με μαεστρία μερικές αληθινά πανέμορφες εικόνες, αλλά μοιάζει να χάνει την μπάλα σε πολλαπλά επίπεδα. Ούτε αρκετό χιούμορ ώστε να είναι κωμωδία, μάλιστα ενίοτε το χιούμορ είναι τόσο χοντροκομμένο που σε κάνει να αναρωτιέσαι, ούτε αρκετή δράση ώστε να μιλάμε για περιπέτεια ούτε αρκετή μαγεία ώστε να έχουμε την αναβίωση ενός παραμυθένιου κόσμου ούτε αρκετές σκιές ώστε να ικανοποιηθεί το ενήλικο κοινό ούτε αρκετή κριτική σκέψη ώστε να τεθούν υπό διαπραγμάτευση τα σύμβολα του μύθου. Εντέλει το κατά Τάρσεμ Σινγκ κατασκεύασμα μπορεί να ψυχαγωγήσει μικρότερες ηλικίες αλλά το πιο απαιτητικό κοινό μάλλον θα αρκεστεί σ’ έναν μορφασμό απορίας που θα συνοψίζεται στο αιώνιο, υπαρξιακό και περιεκτικό «γιατί;»
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας:
