Σκηνοθεσία: Στίβεν Τσμπόσκι
Παίζουν: Τζέικομπ Τρέμπλει, Τζούλια Ρόμπερτς, Όουεν Γουίλσον, Μάντι Πατίνκιν, Ιζαμπέλα Βίντοβιτς
Διάρκεια: 113′
Πριν από πέντε χρόνια, ο Στίβεν Τσμπόσκι δημιούργησε μία από τις εμβληματικότερες ταινίες σχετικά με την εφηβική μελαγχολία. Ήταν το «The Perks of Being a Wallflower», ένα βαθιά συγκινητικό μελόδραμα με το οποίο ο σκηνοθέτης έδειχνε έτοιμος να σκύψει με στοργή πάνω από τον προβληματισμένο έφηβο του δυτικού κόσμου και των κολεγίων. Στο «Wonder», ο 48χρονος Αμερικανός δημιουργός δείχνει εξ’ αρχής ότι δε θα απομακρυνθεί ιδιαίτερα από το συγκεκριμένο μοτίβο, θα το αναπτύξει όμως σε πολύ πιο mainstream μονοπάτια.
Ο Όγκι είναι ένα αγόρι περίπου δέκα χρονών με εκ γενετής παραμορφωμένο πρόσωπο. Διανύοντας μια παιδική ηλικία θεμελιωδώς διαφορετική από των συνομηλίκων του, γεμάτη επεμβάσεις, καλείται να αντιμετωπίσει ευθέως τις φοβίες του, όταν οι γονείς του αποφασίζουν ότι ήρθε η ώρα να διακόψουν την κατ’ οίκον εκπαίδευση που του παρείχε η μητέρα του και να τον στείλουν σε ένα συνηθισμένο σχολείο. Έτσι, ο Όγκι έρχεται σε επαφή με τον κόσμο εκτός της στοργικής οικογένειάς του και μάλιστα με ένα από τα σκληρά μέρη του: την παιδική κοινωνία του σχολείου.
Ο Τσμπόσκι, σε αντίθεση με την προηγούμενη δουλειά του, δείχνει να μην επιθυμεί να εμβαθύνει ιδιαίτερα στη διασκευή του ομώνυμου μπεστ σέλερ της Ρακέλ Τζαραμίλο Παλάσιο. Εμπιστεύεται μια σειρά από στερεοτυπικές ιδέες, τόσο σκηνοθετικά όσο και σεναριακά, πασχίζοντας να προκαλέσει το δάκρυ καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ και διακόπτοντας το αγώνα του μόνο με κάποιες καλοζυγισμένες στιγμές χιούμορ. Δημιουργεί μια ταινία οικογενειακή με όλη τη σημασία του όρου και ορκίζεται στο ευαγγέλιο της πολιτικής ορθότητας. Τούτων λεχθέντων, καθίσταται ολοφάνερο ότι ο δημιουργός δεν σκοπεύει να θίξει ευαίσθητες χορδές του κοινού, αφού αφαιρεί καθετί αιχμηρό από την αφήγηση.
Στο πλαίσιο αυτό των απολύτως ασφαλών επιλογών έναντι του κοινού λοιπόν πρέπει να κριθεί η ταινία. Δεδομένων αυτών των σημαντικών παραδοχών, πρέπει να ειπωθεί ότι ο σκηνοθέτης δημιουργεί μια εξαιρετικά συγκινητική ταινία και κάνει το θεατή να ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει την τροπή της ιστορίας που αφηγείται. Είναι ένα δημιούργημα συνειδητά επιφανειακό αλλά καθόλου επιπόλαιο. Θετική εντύπωση άλλωστε προκαλεί και η αρκετά πρωτότυπη εστίαση της ταινίας. Ο Τσμπόσκι δεν προσπαθεί μόνο να μας δείξει πώς νιώθει ένα παιδί με παραμορφωμένο πρόσωπο σε μια κοινωνία που βασίζει τόσο πολλά στην εικόνα. Επιχειρεί να μας δείξει πως είναι για την οικογένεια, τους επίδοξους φίλους και γενικά όλους όσους αυτό συναναστρέφεται να έχουν στη ζωή τους ένα τέτοιο παιδί. Δεν εξαντλείται δηλαδή σε φρικτές επιδείξεις μπούλινγκ ή σε ανάπτυξη της φιλοσοφίας ότι η ομορφιά είναι στα μάτια του παρατηρητή, αν και περιέχει και αυτά τα στοιχεία.
Οι χαρακτήρες βέβαια δεν αποκτούν το βάθος που θα μπορούσαν κρίνοντας από την αρχική τους σύλληψη. Δεν είναι όμως και εντελώς μονοδιάστατοι. Η μητέρα του Όγκι αφιερώνει τη ζωή της σε αυτόν, ξεχνώντας ότι και η μεγάλη του αδερφή χρειάζεται την παρουσία και την αγάπη της. Αυτή από τη μεριά της γνωρίζει ότι δε θα είναι ποτέ το κέντρο της προσοχής στην οικογένεια, αγαπάει όμως βαθιά και άδολα τον αδερφό της και προσπαθεί να συγκρατήσει τις εκρήξεις της. Ο πατέρας τέλος αποπειράται συνεχώς να ελαφρύνει το κλίμα, αλλά γνωρίζει ότι δεν είναι αυτός που κρατάει την ισορροπία στην οικογένεια. Αυτή είναι και μια ακόμα ενδιαφέρουσα ανάγνωση του έργου, από μια φεμινιστική σκοπιά. Μπορεί η πατρική φιγούρα να μην είναι απούσα, δεν είναι όμως η καίρια. Χρειάζεται το θάρρος δυο γυναικών για να μη διαρραγούν οι οικογενειακού δεσμοί.
Συμπερασματικά, αν κανείς προσέλθει στη σκοτεινή αίθουσα καλή τη πίστει, θα αποχωρήσει ικανοποιημένος. Αν πάλι αναζητά ψεγάδια, θα βρει ουκ ολίγα. Είναι από εκείνες τις φορές που η εντύπωση που θα αφήσει το έργο εξαρτάται περισσότερο από τον θεατή, παρά από το δημιουργό. Το μελοδραματικό στοιχείο είναι παρόν από το πρώτο έως και το τελευταίο λεπτό. Η ταινία απευθύνεται σε αυτούς που μπορούν να το ανεχθούν.
