Σκηνοθεσία: Πίτερ Χέτζις
Παίζουν: Τζούλια Ρόμπερτς, Λούκας Χέτζις
Διάρκεια: 103′
Ελληνικός τίτλος: “Η Επιστροφή του Μπεν”
Είναι παραμονή Χριστουγέννων και ο δεκαεννιάχρονος Μπεν επιστρέφει απροειδοποίητα στο σπίτι προκαλώντας δριμεία έκπληξη και αναταραχή στην οικογένειά του. Η Χόλι, μητέρα του νεαρού, τον υποδέχεται ενθουσιωδώς. Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας όμως διατηρούν επιφυλάξεις. Ο λόγος είναι ότι ο Μπεν έρχεται από μία κλινική απεξάρτησης από τα ναρκωτικά και οι προηγούμενες επιστροφές του στην εστία είχαν φέρει την οικογένεια σε κατάσταση χάους.
Η ταινία ξεκινάει με μία χριστιανικής αύρας σεκάνς εντός μίας εκκλησίας και το θρησκευτικό στοιχείο αποτελεί συνολικά κεντρικό στοιχείο στη μυθοπλασία της. Η αφήγηση καλύπτει το φάσμα 24 ωρών, τοποθετημένων σε μία σημαντική εορτή του χριστιανισμού. Ο Μπεν είναι ο άσωτος υιός, έχει ξεστρατίσει από το μονοπάτι της αρετής και έχει εμπλακεί με τον μεγαλύτερο εφιάλτη κάθε προαστιακής ευκατάστατης φαμίλιας, τα ναρκωτικά. Ζητά συγχώρεση, αλλά τη βρίσκει μόνο από τη μητέρα του, ούτε καν από τον ίδιο τον εαυτό του. Αισθάνεται το βαρύ φορτίο της ενοχής για τα τραύματα που έχει προκαλέσει, τις πράξεις του που δεν μπόρεσε να ελέγξει. Βιώνει την απόρριψη πρώτα και κύρια εκ των έσω και προσδοκά μία εξωγενή άφεση αμαρτιών, ενθυμούμενος συνεχώς ότι δεν του αξίζει.
Η Χόλι, όπως την απεικονίζει η Τζούλια Ρόμπερτς, είναι ένας φάρος στη ζωή του Μπεν. Μία γυναίκα στιβαρή, με ανεξάντλητο καύσιμο την άδολη στοργή, αλλά και σκληρή προκειμένου να εξασφαλίσει τη σωτηρία του γιού της. Μία μάνα που συνειδητοποιεί από νωρίς ότι αν είναι να βοηθήσει ουσιαστικά τον γιο της θα πρέπει να εγκαταλείψει τη βολή της, την αξιοπρέπεια της οικογένειάς της, να τσαλακωθεί και να αναζητήσει μέσα στη λάσπη και τα σκοτάδια με φακό και πυξίδα την αγάπη της. Μία αγάπη που αυτοτροφοδείται, που απορρίπτει κάθε μετριοπάθεια και συστολή μπροστά στον ανένδοτο αγώνα. Το βλέμμα της τη μια στιγμή συγκεντρώνει όλη την οργή του κόσμου και την επόμενη φανερώνει μία ανίκητη τρυφερότητα που δύναται να υπερβεί όλες τις αντιξοότητες.
Όσο το δράμα του Πίτερ Χέτζις παραμένει εντός των τειχών της οικογενειακής εστίας, διαθέτει περίσσεια δύναμη και ένταση. Ο πάμπολλα υποσχόμενος γιος του δημιουργού Λούκας Χέτζις στο ρόλο ενός τσακισμένου ψυχισμού –από τον οποίο μάλιστα ο δημιουργός φροντίσει και να αποσύρει την προσωπική ευθύνη για τις επιλογές του σε μία κομβική σκηνή- και τη μονίμως ανήσυχη Τζούλια Ρόμπερτς που δίνει τον τόνο της ταινίας λειτουργούν θετικά και πειστικά. Δυστυχώς όμως, όταν μητέρα και γιος περιπλανώνται στην αφιλόξενη μικρή πόλη, η ταινία αποκτά μία άστοχη και ελλειμματική ατμόσφαιρα μυστηρίου.
Γιατί το ταξίδι της Χόλι στον κόσμο του ταλαιπωρούμενου Μπεν σκοντάφτει σε εκδηλώσεις που βγάζουν αμφότερους εκτός του πλαισίου των χαρακτήρων τους, ενώ και η εναλλακτική κινηματογράφηση του Χέτζις με την συνεχώς κουνημένη κάμερα καθίσταται ολοένα και πιο αμήχανη. Το φιλμ οδηγείται σε ένα απότομο φινάλε, πιστό στις χριστιανικές οδούς που διαβαίνει, το οποίο έρχεται ευτυχώς να διακόψει βίαια τη σταδιακή αποσύνδεση του θεατή από τις ενέργειες των χαρακτήρων. Η συσσωρευμένη ένταση του πρώτου μέρους παραμένει αναξιοποίητη και σταδιακά φθίνει, αφαιρώντας μέχρι σχεδόν εξαντλήσεως τη δυναμική του έργου.
Η καλοπροαίρετη προσέγγιση του Χέτζις στη θεματική του έργου λειτουργεί αρχικά ικανοποιητικά, αλλά στη συνέχεια αδυνατεί να κρατήσει το ενδιαφέρον στα επιθυμητά επίπεδα. Χωρίς να παραδίδεται ολότελα σε κοινοτοπίες, ο δημιουργός ενδίδει σε μία λιγότερο τολμηρή ανάγνωση των χαρακτήρων και των συγκρούσεων τους, σαν να μην έχει αποφασίσει με σιγουριά περί του είδους στο οποίο θέλει να εντάξει την ταινία του. Γυρισμένο εν πολλοίς σαν ντοκιμαντέρ, το φιλμ δημιουργεί τις βάσεις για μία αξιόλογη χαρακτηρολογία, που τελικώς καταλήγει περισσότερο σχηματική από όσο φαινόταν στα αρχικά του στάδια.
