Σκηνοθεσία: Γκάρι Μακέντρι
Παίζουν: Τζέισον Στέιθαμ, Κλάιβ Όουεν, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ιβόν Στραχόφσκι
Διάρκεια: 115΄
Πίσω στο βρώμικο 1980 ο Ντάνι (Τζέισον Στέιθαμ), πράκτορας που έχει μάθει και τους χίλιους τρόπους που υπάρχουν σε όλες τις πολεμικές τέχνες για να σκοτώσει κάποιο κάθαρμα, έχει κουραστεί με τα αιματοκυλίσματα και αποφασίζει να αποσυρθεί από την ενεργό δράση για να ζήσει τον βουκολικό έρωτα με την όμορφη κοπέλα του. Χα! Σιγά μην τον άφηναν… Τον καλούν εκτάκτως στο Ομάν για να του ανακοινώσουν πως έχουν απαγάγει τον σοφό μέντορά του (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) και προκειμένου να τον ελευθερώσει θα πρέπει να ταξιδέψει στην Αγγλία (κι όχι μόνο) για να σκοτώσει τρεις πράκτορες. Η αποστολή του γίνεται ακόμα πιο δύσκολη όταν στα χνάρια του βρίσκεται ένας άλλος σκληρός πράκτορας στο βεληνεκές του Σπάικ (Κλάιβ Όουεν). Πόσο αίμα θα χυθεί; Πόσο ξύλο θα πέσει; Πόσες κλωτσιές, μπουνιές, αγκωνιές και κουτουλιές θα αντέξει ο Τζέισον Στέιθαμ; Θα έχει έτοιμες ατάκες να ξεστομίσει σε όλες τις προσβολές που θα του πετάξουν στα μούτρα;
Το έχουμε ξαναπεί πως ο Τζέισον Στέιθαμ είναι το βρετανικό μοντέλο του ήρωα δράσης, πολύ σκληρού για να πεθάνει, όχι ακριβώς ωραίος ούτε άσχημος, γοητευτικός με έναν πρωτόγονο τρόπο, ώστε να λειτουργεί ως alter ego σε κάθε πικραμένο και ταυτόχρονα να εξάπτει τη φαντασία των κοριτσιών που τη βρίσκουν με μουσκουλάτους ασχημούληδες. Είναι πάντα (για να παραφράσω και τα λόγια ενός τραγουδιού των Depeche Mode) ο λάθος άνθρωπος τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος… Και είναι σίγουρα ο άνθρωπος με τον οποίο δεν θέλεις να μπλέξεις και ο άνθρωπος που θα έχει πληρωμένη απάντηση σ’ ό,τι του πεις. Επίσης είναι ένας από τους ηθοποιούς που πλέον μ’ έχουν κουράσει αφάνταστα. Έχω βαρεθεί τον τρόπο με τον οποίο ξυλοφορτώνει ό,τι κινείται κι έχει δυο πόδια, τις εξυπνακίστικες ατάκες του και τον τρόπο με τον οποίο τις εκφέρει. Έχω βαρεθεί τον τσαμπουκά του, μου φαίνεται τελείως περιττή αυτή η περσόνα που λανσάρει, φτάνει πια με την τεστοστερόνη, έχουμε λουστεί κουβάδες από αυτήν, κολυμπάμε σε λίμνες τεστοστερόνης, τι στο διάολο να την κάνουμε τόση τεστοστερόνη;
Πέρα από τη δική μου ίσως και αδικαιολόγητη εμμονή, βέβαια, υπάρχει μια προβλέψιμη πλοκή που προσπαθεί να δικαιολογήσει τις απανωτές εκρήξεις βίας και η οποία πολύ πιθανό να ικανοποιήσει τους θιασώτες των ταινιών δράσης. Μπόλικα κυνηγητά και μια φαινομενικά ανώδυνη επιφάνεια που πραγματικά δεν έχει νόημα να σκαλίσουμε αυτήν τη στιγμή. Και φυσικά υπάρχουν δυο ηθοποιοί με εκθαμβωτική λάμψη. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, 68 χρονών και ακόμη σαγηνευτικός, πιάνει το πιστόλι τόσο πειστικά λες και βγήκε από τη μήτρα μαζί του, ενώ ο Κλάιβ Όουεν καθηλώνει με το βλέμμα και την άνεσή του. Δεν έχω χάσει την πίστη μου στον Ντε Νίρο, είμαι σίγουρος ότι θα δώσει ακόμα μια-δυο καθηλωτικές ερμηνείες ισάξιες του ταλέντου του. Όσο για τον Κλάιβ Όουεν θα σας έλεγα εδώ και τώρα να κατεβάσετε, να νοικιάσετε, να δανειστείτε, να αγοράσετε, ό,τι μπορεί ο καθένας, την ταινία «Ο κρουπιέρης», ένα από τα καλύτερα φιλμ νουάρ έβερ και μια από τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας εικοσαετίας…
Για περισσότερα δείτε εδώ.
