Μεταφρασμένος τίτλος: «Ραγισμένα όνειρα»
Σκηνοθεσία: Φέλιξ Φαν Γκρόνινγκεν
Παίζουν: Βέρλε Μπάτενς, Γιόχαν Χέλντεμπεργκ, Νελ Κατρίς
Διάρκεια: 111΄
Στο Βέλγιο ένα εφτάχρονο κορίτσι πάσχει από καρκίνο και το τέλος φαντάζει πιο κοντά από ποτέ. Ο πατέρας του είναι ένας μοντέρνος καουμπόι που παίζει μπάντζο και τραγουδάει σ’ ένα συγκρότημα κάντρι μουσικής. Η μητέρα έχει ένα μαγαζί που σχεδιάζει και κάνει τατουάζ. Ολόκληρο το σώμα της ένας πίνακας που φέρει ζωγραφιές, μνήμες από το παρελθόν. Πλέον τραγουδάει και αυτή στο συγκρότημα του συζύγου της. Όταν η κόρη τους πεθάνει, θα έρθουν αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό και θα πρέπει να βρουν μια λύση, αν υπάρχει.
Η απώλεια ως έννοια έχει ένα χαρακτηριστικό που διέπει όλες τις έννοιες, την ευρύτητα. Η απώλεια του δευτερολέπτου που πέρασε, της στιγμής που χάθηκε, η απώλεια της φιλίας που ξέφτισε, του έρωτα που πέθανε, της σχέσης που διαλύθηκε και φυσικά η απώλεια της ίδιας της ζωής, ο θάνατος. Όσο πιο απότομη και βαρυσήμαντη είναι η απώλεια, τόσο πιο πολύ δοκιμάζεται η ψυχική σου δύναμη. Η απώλεια δεν ξεπερνιέται. Ζει μαζί σου και μαθαίνεις (ή δεν μαθαίνεις) να την αποδέχεσαι ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου.
Η διαχείριση της απώλειας θέλει κότσια και θέλει πίστη. Οι άνθρωποι κατασκευάζουν ιδεολογικά και θρησκευτικά πλέγματα για να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την απώλεια, αλλά κάτι ακόμα πιο ύπουλο, το φόβο της απώλειας, το φόβο του θανάτου. Κάποιοι πιστεύουν πως οι νεκροί θα περπατήσουν στη γη, κάποιοι πιστεύουν πως οι ψυχές θα συναντηθούν στον ουρανό, κάποιοι πιστεύουν στη φύση ως μια δύναμη που διευθετεί τη ζωή και το θάνατο, κάποιοι πιστεύουν στον έρωτα, κάποιοι στην αλλαγή και την επανάσταση, κάποιοι θέλουν να μην πιστεύουν σε τίποτα αναζητώντας την ελευθερία στην απουσία πίστης και κάποιοι είναι μετέωροι, χαμένοι.
Ο βελγικός κινηματογράφος δεν είναι μονάχα ο σκληρός κοινωνικός ρεαλισμός της μουντίλας των αδερφών Νταρντέν και ο Φέλιξ Φαν Γκρόνινγκεν το αποδεικνύει με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Μια συνηθισμένη και θλιβερή ιστορία απογειώνεται από την αποσπασματική αφήγηση που απλώνεται στο χρόνο με γοητεία και άνεση. Πολλαπλά χρονικά πισωγυρίσματα αφηγούνται τον έρωτα δυο ασυνήθιστων (για τα δικά μας δεδομένα) ανθρώπων και συνθέτουν μεθοδικά το μωσαϊκό της ζωής τους, τα όνειρά τους, το χτίσιμο της οικογένειας και το τραγικό χτύπημα της μοίρας που αφήνει πίσω του ενοχές, μοναξιά και μια απέραντη θλίψη.
Την ιστορία πλαισιώνουν όμορφες μουσικές κάντρι και μπλούγκρας, φόρος τιμής σε μουσικούς όπως οι Χανκ Ουίλιαμς, Μπιλ Μονρό και Τζόνι Κας. Τα λιγοστά διάσπαρτα τραγούδια δένουν αρμονικά με την ιστορία λειτουργώντας συμπληρωματικά και ταυτόχρονα προσφέρουν ευχάριστες στιγμές χαλάρωσης από τον πόνο. Και φυσικά δεν γίνεται να μην σχολιαστούν οι αληθινά εκπληκτικές ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών οι οποίοι μέσα σε λιγότερο από δυο ώρες περνούν από μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων και φτιάχνουν μεταξύ τους μια άκρως αληθοφανή χημεία.
Η ταινία αποτελεί τη βελγική πρόταση για να συμπεριληφθεί στις πέντε υποψηφιότητες για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι ιδιαίτερο, δεν θα μου προκαλούσε καμιά εντύπωση αν κατάφερνε τελικά να μπει στη λίστα.
