Σκηνοθεσία: Ζιλ Κουλιέ
Παίζουν: Σαμ Λούβικ, Βιμ Βίλερτ, Σεμπάστιαν Ντεβέλε
Διάρκεια: 91′
Στη μουντή και ομλιχλώδη Οστάνδη του Βελγίου, τρία αδέρφια δείχνουν, φέρονται, κινούνται, αναπνέουν και μιλάνε καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του κόσμου που τους περιβάλλει. Είναι λιγομίλητοι και λακωνικοί, τα αισθήματά τους μοιάζουν να πνίγονται από την υπόκωφη βοή της θάλασσας. Το πένθος από την απώλεια του ηλικιωμένου πατέρα τους στρογγυλοκάθεται στις ήδη βαριές και ασήκωτες ζωές τους. Σε μία καθημερινότητα στερημένη από το χάδι και τη θαλπωρή της γυναικείας παρουσίας, οι τρεις αυτοί άνδρες μετράνε την κάθε τους κουβέντα, βυθίζουν το βλέμμα τους στον αχανή ορίζοντα.
Ο μεγαλύτερος εξ αυτών φέρει ως Φορτίο την ανικανότητα ανταπόκρισης στα πατρικά του καθήκοντα, καθώς και το άλγος της πρωτότοκης ευθύνης για την επιβίωση της οικογενειακής αλιευτικής παράδοσης. Ο μεσαίος βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα πλέγμα ντροπής και αμηχανίας, παλεύοντας για την αποδοχή της ταυτότητάς του (από τους άλλους, αλλά κυρίως από τον ίδιο), σε μία κατάσταση μόνιμου παρολίγον πνιγμού. Ο μικρότερος κουβαλά τον σταυρό των τύψεων, την ενοχή του παραστρατήματος, την ψυχολογική βία της αναγκαστικής επανόρθωσης κι ανάληψης ευθύνης. Στον δικό τους κόσμο, το ξημέρωμα είναι η κατάμαυρη νυχτιά και η σιωπή είναι καθεστώς. Και οι τρεις έχουν μέσα τους τη φουρτούνα, την αντάρα, τη γλυφή καρδιά και την αποδοχή μίας μοίρας αναπόδραστης.
Η πατρική φιγούρα, ακόμη και στον επιθανάτιο ρόγχο, είναι ο άρρηκτος δεσμός με το παρελθόν που γίνεται σιγά σιγά όχι μόνο παρόν και ολοζώντανο, αλλά άχρονο και παντοτινό. Όλα τα δεινά προϋπήρχαν, όλες οι στεναχώριες ήταν παρούσες, δεν προέκυψαν τώρα. Κάθε κατάρρευση, όμως, χρειάζεται ένα καταλύτη. Κι αυτός ο καταλύτης δεν ήταν άλλος από τον χαμό της πατρικής σεβάσμιας φιγούρας, την οποία προλαβαίνουμε να δούμε σε ένα και μόνο πλάνο επιβλητικής στιβαρότητας και μονήρους εξουσίας. Ο pater familias είναι πλέον απών, επομένως ο καθείς από τους γιους έρχεται αντιμέτωπος με μία σειρά από ευθύνες.
Ο πρωτότοκος οφείλει να καταστεί η κεφαλή και, ταυτόχρονα, να φερθεί ως αληθινός πατέρας ενός παιδιού που έχει απεγνωσμένη ανάγκη από ένα σημείο αναφοράς, ιδίως τώρα που έχει εκλείψει ο παππούς. Ο μεσαίος, απαλλαγμένος από τη σαρωτική αποδοκιμασία, οφείλει να έρθει κατάφατσα αντιμέτωπος με την αυτογνωσία. Ο Βενιαμίν της υπόθεσης μπορεί επιτέλους να προσφερθεί και να δοθεί προς εξιλέωση, χωρίς να συναντά τείχος μπροστά του.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος Βέλγος σκηνοθέτης Gilles Coulier μας (καθ)υποβάλλει μετρημένα και συνετά σε ένα κλίμα αταλάντευτης καταχνιάς, σε ένα μισοσκόταδο που καταπίνει τα πάντα. Και κατορθώνει πατώντας στα πιο ρεαλιστικά και κοινότυπα στιγμιότυπα να αποδώσει μία αλήθεια υποδόρια και αθέατη, λες και μονάχα η κάμερα είναι κοινωνός αυτού του καλά κρυμμένου μηνύματος. Τα πάντα είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένα και λογικώς παρεπόμενα, χωρίς όμως ποτέ να δείχνουν προβλέψιμα και κοινότυπα, ακριβώς επειδή είναι πλήρως ενταγμένα σε ένα σύμπαν σκληρού ριζικού και επώδυνων αποφάσεων. Οι τρεις αυτοί άνδρες είναι γαλουχημένοι σε ένα σύμπαν στωικής υπομονής και προπατορικής εκκρεμότητας. Είναι εξοικειωμένοι με την ιδέα του χαμού τους, είναι οικειοθελώς αφημένοι στα χέρια μίας αβέβαιης θεϊκής προστασίας, είναι κι αυτοί ζωντανοί συμβολισμοί σε ένα κόσμο από κώδικες, σημάδια και οιωνούς.
Το πλήρωμα του χρόνου, όμως, έχει έρθει και είναι έτοιμοι, αλλά και αναγκασμένοι, να ελαφρώσουν την ύπαρξή τους από το μέχρι πρότινος ασήκωτο «φορτίο». Το φινάλε, σπαρακτικό στην ατόφια απλότητά του, θα τους βρει όλους να επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους με το αμνιακό υγρό της θάλασσας που έθρεψε τα δεινά αλλά και τις ομορφιές της ζωής τους. Ο πρωτότοκος θα την αφήσει να τον αγκαλιάσει στοργικά, θα συνειδητοποιήσει ολόψυχα ότι ανήκει σε αυτήν, ότι αναπνέει μονάχα καταμεσής αυτού του μπλε άνευ συντεταγμένων. Ο μεσαίος θα κοιτάξει, μεταφορικά και κυριολεκτικά, πέρα από τη θάλασσα, στην άλλη άκρη του ορίζοντα, στη στεριανή Εδέμ που τον περιμένει. Και προτού το πράξει, θα ξεφορτωθεί συμβολικά τον στερνό εξωτερικό δεσμό που τον δένει με το ναυτικό του παρελθόν. Ο μικρότερος θα αφεθεί να κοιτά τη θάλασσα από την επισφαλή θέση ενός γκρεμού, συνετριμμένος για τις πράξεις του, αλλά λυτρωμένος χάρη στη θυσία του. Τρεις άνδρες που τους κατάπιε η θάλασσα και τους ξέβρασε αλλαγμένους.
