Σκηνοθεσία: Ντομινίκ Ντερουντέρ
Παίζουν: Γιόσε ντε Πάου, Γκέερτ Χούνερτς, Αμίντ Σακίρ
Διάρκεια: 86’
Ο Harry γουρλώνει τα παιδικά του μάτια μέσα στη σκοτεινή αίθουσα. Σε λίγο, το κινηματογραφικό παραμύθι θα φτάσει στο τέλος του. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο και μας έχει δοθεί. Η σύγκριση ανάμεσα στις φαντασιώσεις του μυαλού και τη στεγνή και κακοφτιαγμένη πραγματικότητα της ζωής βγάζει συντριπτικά χαμένη τη δεύτερη. Ο Harry ήταν, είναι και θα παραμείνει μέχρι τελικής πτώσης ένας αθεράπευτα ρομαντικός. Φυσικά και θα ωριμάσει σταδιακά. Φυσικά και θα καταλάβει σιγά σιγά πως η ζωή δεν έχει και πολλή χρυσόσκονη. Κανείς όμως δεν τον υποχρεώνει να αγαπήσει αυτά που βλέπει και μαθαίνει. Θα κρατήσει την πίστη του ζωντανή για κάτι απόκοσμα όμορφο, που ίσως και να μην βρεθεί ποτέ.
Ο Harry τελειώνει το σχολείο και βιώνει μονάχα την απόρριψη και τη χλεύη. Είναι άσχημος στα όρια της δυσμορφίας και της παραμόρφωσης. Η ζωή είναι δύσκολη πίστα και τον πετάει συνεχώς εκτός παιχνιδιού. Η τελευταία νύχτα της ανήλικης ζωής του θα σηματοδοτήσει το σκληρό και βίαιο πέρασμα σε μία ενήλικη ζωή, όπου τον περιμένει μονάχα η δυσλειτουργία. Θα φανεί γενναίος, πιο γενναίος απ’ ότι ίσως θα περίμενε κανείς. Θα δηλώσει την παρουσία του και θα διεκδικήσει όσα θα πρέπει να θεωρούνται φυσιολογικά. Το σεξ, το χάδι, την καύλα, το ρομάντζο, το όνειρο. Τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν και ιδανικά. Love hurts, love scars, love woonds and marks. Κυριολεκτικά, ενίοτε.
Ο Harry κατεστραμμένος μεσήλικας, φανατικός εραστής της νύχτας, αγκαλιά με μπουκάλια αλκοόλ και μια μοναξιά που του σαρώνει την ψυχή. Ένας απόκληρος που δεν θα μπορούσε να ανήκει πουθενά αλλού παρά στο απόλυτο περιθώριο, στο πυρ το εξώτερο. Σε μία ατμόσφαιρα που θυμίζει χώρα των νεκρών, ο Harry θα αποτολμήσει μια αισχρή βεβήλωση. Μην μπερδεύεστε όμως, δεν είναι μήτε αισχρός μήτε χυδαίος. Εξακολουθεί να είναι ο ίδιος αθεράπευτα ρομαντικός, το ίδιο παιδί που αναζητεί το ανέφικτο και το ιδεατό και με ένα παράδοξο τρόπο κατορθώνει να το ψηλαφίσει. Ο Harry μπορεί να νιώσει επιτέλους ευτυχισμένος και πλήρης. Βρήκε την ουτοπία της ψυχής του.
Αντλώντας υλικό από τρεις διαφορετικές ιστορίες του Τσάρλς Μπουκόφσκι, το Crazy Love αγαπήθηκε υπέρμετρα από τον ίδιο τον συγγραφέα, σε σημείο μάλιστα που το χαρακτήρισε ως την καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί με βάση το συγγραφικό του έργο. Αν περιμένετε να δείτε ατελείωτο κυνισμό και μπόλικη μισανθρωπία, θα απογοητευτείτε. Ο Βέλγος σκηνοθέτης Ντομινίκ Ντερουντέρ πετυχαίνει κάτι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο. Χτίζει μία ιστορία ελαττωματικής ενηλικίωσης και οριστικά χαμένων προσδοκιών με τρυφερότητα και συμπόνια, πατώντας πάνω σε βλάσφημες και τραχιές στιγμές. Τη χτίζει μάλιστα με μία ακρίβεια πραγματικά εντυπωσιακή. Προσέξτε τη συμμετρία που διέπει τις τρεις ιστορίες, καθώς ο ήρωάς μας θα αναζητήσει σε καθεμία από αυτές τη σεξουαλική ολοκλήρωση με μία γυναίκα κάθε φορά παθητική και στην ουσία μη διαθέσιμη. Στο τέλος πάντως, θα την βρει την άκρη ο Harry, έστω και με τον δικό του τρόπο. Θα ζήσει την τρελή αγάπη που τόσο λαχταρούσε.
