Μεταφρασμένος τίτλος: «Οδηγός διαπλοκής»
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Ο. Ράσελ
Παίζουν: Κρίστιαν Μπέιλ, Έιμι Άνταμς, Μπράντλεϊ Κούπερ, Τζένιφερ Λόρενς, Τζέρεμι Ρένερ
Διάρκεια: 138΄
“Η ανάγκη είναι το δίχως άλλο η μητέρα της ευρηματικότητας”
«Τον πλούτο πολλοί εμίσησαν, την δόξαν ουδείς». Ναι, τη δόξα κανείς δεν μίσησε, αλλά για το πρώτο σκέλος της παροιμίας έχω τις ενστάσεις μου. Τα χρήματα πολλοί τα πόθησαν, τα ποθούν και θα τα ποθούν. Όσο για το ότι για να βγάλεις χρήματα, πρέπει να χύσεις ιδρώτα και να δουλέψεις σκληρά, ναι, προφανώς ισχύει μέχρι ένα σημείο, αλλά αυτή η λογική δεν παύει να είναι το καρότο για τη συντριπτική μάζα του παγκόσμιου πληθυσμού που εργάζεται ολημερίς για να μπορεί να απολαμβάνει τα βασικά. Αυτά στο λεγόμενο δυτικό κόσμο, διότι σε πολλές χώρες μπορεί να εργάζεσαι ολημερίς για να μπορείς απλώς να επιβιώνεις και τίποτα παραπάνω.
Τα πολλά χρήματα, όμως, τα πάρα πολλά χρήματα, δεν θέλουν κόπο, αλλά τρόπο και αυτός ο τρόπος είναι συνήθως πλάγιος, σκοτεινός, παράνομος, ανήθικος και εις βάρος άλλων. Επιπλέον το να θέλει κανείς να βγάλει όσα πιο πολλά χρήματα μπορεί με όσο το δυνατό λιγότερο κόπο δεν είναι χαρακτηριστικό μονάχα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά υπαρκτό φαινόμενο όλων τουλάχιστον των καπιταλιστικών κοινωνιών. Και φυσικά η μητέρα αυτών είναι η αμερικανική. Μπορεί να υπάρχει η πρόσοψη του ονείρου της αξιοκρατίας, των ίσων ευκαιριών, της ισονομίας, της χώρας των ευκαιριών, αλλά πίσω από την πρόσοψη βρίσκεται καμουφλαρισμένη η επιθυμία της κομπίνας, της διαπλοκής, των παράπλευρων οδών που θα φέρουν αμύθητα πλούτη με νομιμοφανείς τρόπους.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο American Hustle. Στις αρχές της δεκαετίας του 70 ο Ίρβινγκ με την προτεταμένη κοιλιά και τη φαλάκρα που καλύπτει αδέξια με περουκίνι (ο Κρίστιαν Μπέιλ) είναι ένας παραδόξως γοητευτικός και χαρισματικός κομπιναδόρος, που έχει κάνει την προσωπική του ζωή αχταρμά. Από τη μια η γλωσσού σύζυγός του (η ακόμα μια φορά συναρπαστική Τζένιφερ Λόρενς) και από την άλλη η ερωμένη του (η σαγηνευτική και ταλαντούχα Έιμι Άνταμς) και ταυτόχρονα συνέταιρος στα βρόμικα κόλπα του. Στα πόδια τους θα μπλεχτεί ένας υπερφιλόδοξος κι εγωπαθής πράκτορας του FBI (ο πολύ καλός Μπράντλεϊ Κούπερ), ο οποίος θα τους υποχρεώσει να στήσουν μια τεράστια κομπίνα προκειμένου να παγιδεύσουν το δήμαρχο του Νιου Τζέρσεϊ, Πολίτο, ένα πρόσωπο αγαπητό από την κοινότητα, το οποίο όμως δεν διστάζει να παραβλέπει όλους τους κανόνες προκειμένου να πετύχει το δικό του (στο ρόλο ο μεταμορφωμένος προς το καλύτερο Τζέρεμι Ρένερ). Και καθώς το παιχνίδι θα χοντραίνει, στο προσκήνιο θα εμφανιστεί η οργανωμένη μαφία κι έτσι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουν οι αξιαγάπητοι (;) κομπιναδόροι είναι ενδεχομένως και η ίδια τους η ζωή.
Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Ο. Ράσελ αποδεικνύει πως γνωρίζει καλά τους κανόνες του κινηματογραφικού παιχνιδιού, καθοδηγεί τους ηθοποιούς του με αφοπλιστική άνεση και φτιάχνει μια ταινία με φανταστικό ρυθμό, ο οποίος δεν κάνει κοιλιά σε κανένα απολύτως σημείο. Γοητευτική και νοσταλγική ανάπλαση ενός εκκεντρικού και όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος με μερικές πραγματικά οργιώδεις σκηνές, ατελείωτες συγκρούσεις, γκρίζους χαρακτήρες που φλερτάρουν με τη ματαιότητα, τη δόξα, την εντιμότητα και την καταστροφή, χιούμορ δίχως φειδώ, μπόλικο ερωτισμό, εξωφρενικές καταστάσεις, ένταση και ηθικά διλήμματα με τη σέσουλα.
Ε, αν όλα τα παραπάνω δεν σας αρκούν, τότε τι να πω; Πάω πάσο.
