Empire of the Sun (1987), του Στίβεν Σπίλμπεργκ
H πρώτη φορά που ο Κρίστιαν Μπέιλ ξεδίπλωσε το ταλέντο του στη μεγάλη οθόνη ήταν σε ηλικία 13 ετών, σε μία από τις πλέον υποτιμημένες ταινίες στη φιλμογραφία του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Μετά το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την εισβολή της Ιαπωνίας στην Κίνα, ένα 13χρονο αγόρι από την Αγγλία, που ζούσε μια προνομιούχο ζωή σε ένα προστατευμένο περιβάλλον στη Σαγκάη, βρίσκεται ξαφνικά μόνο και εγκαταλελειμμένο εν μέσω χάους και ολέθρου. Ένα συγκινητικό οδοιπορικό ενηλικίωσης και ένας γλυκός στοχασμός για την πιο βίαιη και τελεσίδικη απώλεια αθωότητας που μπορεί κανείς να φανταστεί. Ακολουθεί μία από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας.
American Psycho (2000), της Μέρι Χάρον
Η ταινία μεταφέρει το εμβληματικό ομότιτλο μυθιστόρημα του Μπρετ Ίστον Έλις στη μεγάλη οθόνη και δίνει την ευκαιρία στον Μπέιλ να λάμψει εκτυφλωτικά. Ανατομία της υφέρπουσας παράνοιας των αμερικάνικων 80s, καυστική ειρωνεία της επέλασης του Ρηγκανισμού και της corporate white collar κουλτούρας, κατάμαυρη κωμωδία των σύγχρονων κοινωνικών ηθών. Ένα απολαυστικό μοτίβο που επαναλαμβάνεται στην ταινία είναι η μουσική υπόκρουση-ανάλυση αγαπημένων τραγουδιών ως συνοδεία άγριων φονικών. Όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση.
The Machinist (2004), του Μπραντ Άντερσον
Ο Κρίστιαν Μπέιλ είναι γνωστός για τις αδιανόητες μεταμορφώσεις που είναι διατεθειμένος να υποστεί για τις ανάγκες ενός ρόλου, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση όπου έχασε 28 κιλά προκειμένου να υποδυθεί έναν ζωντανό-νεκρό, ένα σκελετωμένο φάντασμα που περιφέρει τη δυστυχία του σε έναν κόσμο που μοιάζει με ατελείωτο σούρουπο. Ένα οδοιπορικό στο άγριο σύμπαν της αϋπνίας, της αγιάτρευτης ενοχής και της σταδιακής διολίσθησης στον γκρεμό της τρέλας.
The Prestige (2006), του Κρίστοφερ Νόλαν
Μία από τις σπουδαιότερες ταινίες σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του Κρίστιαν Μπέιλ. Ένα ιδεοληπτικό, παρανοϊκό και ανελέητο μπρα-ντε-φερ παραισθήσεων, ψευδαισθήσεων και εξαφάνισης (σε κυριολεκτικό και συμβολικό επίπεδο). Μια πολυεπίπεδη ελεγεία για τη θαυματουργή και πλανεύτρα φύση του σινεμά, για την αιώνια ύβρι του ανθρώπου που παλεύει να γίνει θεός, για τη βαριά μοίρα της καλλιτεχνικής ψυχής που εγκλωβίζεται στη ματαιόδοξη ανάγκη να ξεπεράσει ξανά και ξανά τα όρια που θέτει το -πάντα αναξιόπιστο- μυαλό.
I’m Not There (2007), του Τοντ Χέινς
Τα χίλια και ένα πρόσωπα του φαινόμενου που ακούει στο όνομα Μπομπ Ντίλαν. Οι μεταμορφώσεις, οι αντικρουόμενες πτυχές και οι αντιφάσεις ενός μύθου, οι αντανακλάσεις και οι διακλαδώσεις του μεγαλείου ενός καλλιτέχνη που εισέπραξε κύματα λατρείας και μίσους. Ο Κρίστιαν Μπέιλ ενσαρκώνει δύο από τις φάσεις της ζωής του Ντίλαν, τόσο την πρώιμη πολιτικοποίηση στη φολκ περίοδο όσο και τη χριστιανικής χροιάς αναγέννησή του στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
The Fighter (2010), του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ
Η στιγμή της δικαίωσης και του οσκαρικού θριάμβου. Ο Κρίστιαν Μπέιλ υποδύεται την αληθινή περσόνα του πρώην πυγμάχου Νίκι Έκλουντ και κυριολεκτικά τρυπώνει στο σύμπαν του ήρωα που ενσαρκώνει. Νέα σοκαριστική απώλεια βάρους για τις ανάγκες του ρόλου, απίστευτη αποτύπωση της βοστονέζικης προφοράς και αργκό, κινητική φρενίτιδα στα όρια της ασταμάτητης χορογραφίας σε μια άκρως σωματοποιημένη ερμηνεία. Ένα γλυκόπικρο σχόλιο για την αφανή white trash Αμερική, για το θολό καταστατικό των μύθων, για την ασφυκτική παγίδα της οικογενειακής αγάπης.
Out of the Furnace (2013), του Σκοτ Κούπερ
Δυστυχώς, η συγκεκριμένη ταινία πέρασε στα ψιλά στη χώρα μας και δεν έλαβε την αναγνώριση που άξιζε. Ο Μπέιλ ηγείται ενός all-star cast (Γούντι Χάρελσον, Κέισι Άφλεκ, Φόρεστ Γουιτάκερ, Γουίλεμ Νταφόου στο πλευρό του), σε μια ταινία που εξερευνά τις διαδρομές της αναπόδραστης βίας που κυοφορούνται στην αδιέξοδη και ληθαργική καθημερινότητας της αμερικανικής ενδοχώρας. Με ένα καταπληκτικό λυρικό φινάλε, που αποφεύγει τον στόμφο και τις υπερβολές.
American Hustle (2013), του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ
Οσκαρική υποψηφιότητα για τον Κρίστιαν Μπέιλ, σε μια ταινία που απέσπασε συνολικά δέκα υποψηφιότητες, άλλα έφυγε με άδεια χέρια από την τελετή απονομής των βραβείων. Σωματική μεταμόρφωση για μια ακόμη φορά (αυτή τη φορά προς το παχύτερο), σε μια εξαιρετική αποτύπωση ενός αμφιλεγόμενου και πολυπρόσωπου χαρακτήρα, που παραμένει ένα άλυτο αίνιγμα από την αρχή έως το τέλος. Ντελιριακός ρυθμός και άψογη διεύθυνση ηθοποιών, καθώς το κουαρτέτο των βασικών ηρώων βρίσκεται σε μια κατάσταση μόνιμης αυτό-ανάφλεξης. Ταυτόχρονα, ένα σαρδόνιο σχόλιο για τη σκοτεινή γοητεία των αμερικάνικων 70s, αλλά και τον ηθικό ξεπεσμό που έμελλε να στρώσει το έδαφος για την επέλαση του συντηρητισμού στα 80s.
Knight of Cups (2015), του Τέρενς Μάλικ
O Tέρενς Μάλικ περιπλανιέται στην terra incognita της αγάπης, της επιθυμίας και της ανέφικτης ανθρώπινης επαφής. Οδηγός μας σε αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας (;) ο Κρίστιαν Μπέιλ, με το αυλακωμένο βλέμμα, το πρόσωπο όλο προσμονή και απορία, τα κατεστραμμένα από τη μελαγχολία μάτια, αγναντεύοντας τη θάλασσα της μνήμης, αναζητώντας με μανία τη γαλήνη της ερημιάς και της ησυχίας. Εκεί που ο κόσμος (του/μας) δεν θα μπορεί να τον φτάσει.
Ford v Ferrari (2019), του Τζέιμς Μάνγκολντ
Aβανταδόρικος ο ρόλος μεν, εντούτοις απολαυστικός, ως ντουέτο με τον εξαιρετικό Ματ Ντέιμον. Οι δυο τους αναζητούν, κάπου εκεί έξω, τον τέλειο γύρο, την τέλεια διαδρομή, ως μάταιο αντιστάθμισμα για μια ατελή ζωή. Ένας προικισμένος οδηγός – βετεράνος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, που αντιμετωπίζει τον βόμβο της μηχανής ώς προέκταση της καρδιάς του, που βιώνει το σπάνιο ταλέντο του ως μια ακόμη ευκαιρία να μετρήσει το ηθικό του ανάστημα και να μην βγει λειψός.
