Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Λέβιν
Παίζουν: Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Σεθ Ρόγκεν, Άνα Κέντρικ, Αντζέλικα Χιούστον
Διάρκεια: 100΄
Ο Άνταμ είναι μόλις 27 ετών όταν μαθαίνει πως οι φαινομενικά αθώοι πόνοι στην πλάτη του προέρχονται από έναν κακοήθη όγκο του οποίου η ονομασία είναι ένας πραγματικός γλωσσοδέτης. Το πρώτο μέλημά του είναι προφανώς να γκουγκλάρει την ασθένειά του στο ίντερνετ. Πενήντα τοις εκατό είναι οι πιθανότητες που του δίνει να τη βγάλει καθαρός και λιγότερο από δέκα σε περίπτωση που υπάρξει μετάσταση. Παίρνει μια βαθιά ανάσα κι ετοιμάζεται να ανέβει αυτήν τη γιγαντιαία και τρομακτική ανηφόρα. Η χημειοθεραπεία με όλες τις παρενέργειές της και η ενδεχόμενη επέμβαση είναι το αναπόφευκτο κακό. Οκέι. Παράλληλα, όμως, πρέπει να υποστεί τα βλέμματα συγκατάβασης από τους συναδέλφους του, να απαντήσει πολλάκις σε άπειρες ανόητες ερωτήσεις, να το ανακοινώσει στην κοπέλα του με την οποία περνάει έτσι κι αλλιώς μια κρίση, να το ανακοινώσει στην υπερπροστατευτική μητέρα του και στον πατέρα του που πάσχει από Αλτσχάιμερ, να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία και να ανακαλύψει πως στις δύσκολες στιγμές, όταν το πλοίο μπάζει νερά, λίγοι είναι αυτοί που μένουν με τον καπετάνιο.
Η επιβίωση είναι ο κινητήριος μοχλός κάθε φυσικής διεργασίας. Ζώα, φυτά, ακόμα και παράσιτα και ιοί ψάχνουν εκατομμύρια τρόπους προκειμένου να επιβιώσουν. Εξελίσσονται, μεταλλάσσονται, παλεύουν μέχρι τελικής πτώσης, δεν το βάζουν κάτω ποτέ. Για τον άνθρωπο τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Υπαρξιακά αδιέξοδα, συναισθηματικά κενά, αναιμικές διαπροσωπικές σχέσεις και κατάθλιψη είναι απλώς μερικοί από τους παράγοντες που σε καταβάλλουν, σε οδηγούν στην παραίτηση, το μαράζωμα, την αδιαφορία. Η επιβίωση πέρα από φυσικό ένστικτο είναι πλέον και επιλογή. Μπορείς να επιλέξεις να το ακολουθήσεις, μπορείς όμως και να το πνίξεις, να αφεθείς στη ματαιότητα και να βρεις δυο χιλιάδες λόγους για να δικαιολογήσεις την απόφασή σου να ηττηθείς αμαχητί. Η πίστη (ή θέληση) δεν είναι μια μεταφυσική έννοια, αλλά μια ψυχολογική διεργασία που επιδρά στο σώμα. Το 50-50 μπορεί να γίνει 60-40 ή 40-60. Το πού θα γείρει η πλάστιγγα είναι θέμα δικό σου.
Όταν όμως έρθουν τα δύσκολα, τότε ανακαλύπτεις πως όσες εκατοντάδες φίλους κι αν έχεις στο facebook, επιστρέφεις στα βασικά. Αν είσαι τυχερός αυτό που σου μένει είναι πρωτίστως οι γονείς σου, παρόλο που ενδεχομένως θα ‘θελες να ζουν 8.000 χιλιόμετρα μακριά, ο ένας και αληθινός φίλος που θα σταθεί ως βράχος, ο/η σύντροφός σου μόνο αν η σχέση σας είναι αληθινά δυνατή και όχι μια αμοιβαία κάλυψη αναγκών και ανασφαλειών, το κατοικίδιό σου και άλλοι ομοιοπαθείς που θα είναι οι μοναδικοί που θα μπορούν να καταλάβουν πλήρως όλο το ζόρι που τραβάς.
Δίχως να εκβιάζει καταστάσεις και συναισθηματικές εξάρσεις, με νεανική φρεσκάδα και μπόλικο χιούμορ, μερικές φορές ακόμα και ανατρεπτικό (ο ολίγον κάφρος κολλητός φίλος του Άνταμ, τον βοηθάει να χρησιμοποιεί τον καρκίνο του ως μέθοδο για να ρίχνει κοπέλες) και με έναν πρωταγωνιστή (Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ) χαρισματικό, ο σκηνοθέτης Τζόναθαν Λέβιν φτιάχνει μια πανέμορφη ταινία με απλότητα και δίχως φανφάρες.
Προσωπικά υπήρξαν τουλάχιστον τρία σημεία στα οποία λύγισα από τη συγκίνηση, χωρίς να νιώθω συναισθηματικό εκβιασμό. Το ξέρω πως το παραπάνω ακούγεται μπανάλ, αλλά θεωρώ πως η προσωπική εμπειρία θέασης μιας ταινίας είναι βασικό στοιχείο για την αξιολόγησή της. Αν έλεγα: «έλα, μωρέ, καλούτσικο ήταν, κλασική αμερικανιά», τότε θα ήμουν υποκριτής. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως το «50/50» είναι μια αυθεντικά και αληθινά καλή ταινία.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας:
