Μεταφρασμένος τίτλος: «Σκότωσέ τους γλυκά»
Σκηνοθεσία: Άντριου Ντόμινικ
Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Σκοτ ΜακΝέιρι, Μπεν Μέντελσον, Ρέι Λιότα, Τζέιμς Γκαντολφίνι Ρίτσαρντ Τζένκινς
Διάρκεια: 97΄
Δυο κακομοίρηδες θέλουν να πιάσουν την καλή, αλλά θα έπρεπε να ξέρουν πως ο εύκολος δρόμος του χρήματος έχει και τις αναποδιές του. Όταν τα βάζεις με λάθος ανθρώπους, με τη μαφία ας πούμε, πρέπει αφενός να είσαι έτοιμος για όλα κι αφετέρου να μην πάει τίποτα στραβά. Δυστυχώς κάτι πάει κατά διαόλου, το άλλοθί τους στραβώνει και ο εκτελεστής Τζάκι Κόγκαν (βλέπε Μπραντ Πιτ) βρίσκεται στα χνάρια τους. Μόνο που δεν είναι ένας συνηθισμένος εκτελεστής, όπως κι αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη ταινία. Επιτέλους.
Ο νεοζηλανδός Άντριου Ντόμινικ είναι ένα σπάνιο είδος σκηνοθέτη. Μόλις τρεις ταινίες σε δώδεκα χρόνια, η μια καλύτερη από την άλλη, λες και περιμένει μέσα του να ωριμάσει η ιδέα, να ανανεωθεί η αισθητική του, να δει τα πράγματα αλλιώς. Ξεκίνησε το 2000 με το «Chopper» βάζοντας τον Έριν Μπάνα για τα καλά στον κινηματογραφικό χάρτη και ακολούθησε το 2007 «Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ» με πρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ. Συνήθως τέτοιοι σκηνοθέτες καταλήγουν πολύ γρήγορα να γυρίζουν ό,τι μπλοκμπάστερ κυκλοφορεί στην αγορά, καλύπτοντας το καλλιτεχνικό τους ξεπούλημα πίσω από μια προσπάθεια ανανέωσης του εμπορικού κινηματογράφου. Προς το παρόν ο Ντόμινικ δείχνει να αντιστέκεται στον πειρασμό και μένει πιστός στο σκοτεινό του μονοπάτι.
Διότι, ω, ναι, το «Σκότωσέ τους γλυκά» είναι γλυκά σκοτεινό, όπως του αρμόζει. Τα μελαγχολικά και σκληρά του χρώματα, ο υπνωτικός ρυθμός και τα ξεσπάσματα βίας συνθέτουν ό,τι καλύτερο έχουμε δει τελευταία σε νέο-νουάρ. Και καθώς μιλάμε για νουάρ, τότε ας τονίσουμε το προφανές, πως η ταινία μένει πιστή στη λογική του είδους: πίσω από τις δοσοληψίες και την έκπτωτη ηθική ενός διεφθαρμένου υπόκοσμου, κρύβεται η πεσιμιστική κριτική ενός καπιταλιστικού αστικού κόσμου που καταρρέει ή που τουλάχιστον ξεγυμνώνεται δείχνοντας το αληθινό του πρόσωπο.
Η πόλη είναι ένας ασφυκτικός κλοιός που πνίγει τους ανθρώπους και το σύστημα της ελεύθερης αγορά βρίσκει την καλύτερη του εφαρμογή στον υπόκοσμο. Ο νόμος της ζούγκλας στην πιο καθαρή του μορφή. Αν μπορώ να σε βάλω κάτω, θα το κάνω. Γιατί; Επειδή μπορώ. Αν με κλέψεις, σε σκοτώνω. Γιατί; Επειδή μπορώ. Κοιτάζω την πάρτη μου και επιβιώνω. Γιατί; Διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Πατώ επί πτωμάτων κι έχω το νου μου να τα βάζω πάντα με πιο μικρά ψάρια, ενώ την κάνω με ελαφρά τινάγματα των πτερυγίων όταν βρω μπροστά μου κάποιον καρχαρία. Αλλά να ξέρετε και να θυμάστε πως όσο μεγάλος κι αν είναι ο καρχαρίας, στο τέλος πάντα θα υπάρχει κάποιος μεγαλύτερος. Ε, ναι, κι αν τελικά υπάρχει ένας καρχαρίας τόσο μεγάλος και τρομερός που όλους τους μασάει, μην ανησυχείτε, διότι κι αυτός τρυπάει από σφαίρες κι αυτός θνητός είναι, κι αυτός θα πεθάνει με τον έναν ή άλλον τρόπο.
Το «Σκότωσέ με απαλά» είναι ένας αποκαλυπτικός καθρέφτης της νοσηρής μας πραγματικότητας. Όχι ότι υπάρχει κάποια καινοτομία σε όλο αυτό το εγχείρημα, όχι ότι θα δείτε το φως, αλλά υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό που γίνεται ολοένα και πιο σπάνιο. Υπάρχει καλός κινηματογράφος. Υπάρχει καλό στόρι. Υπάρχουν καλοί ηθοποιοί. Υπάρχει πίστη. Και υπάρχει ένας σκηνοθέτης που αγαπάει τη δουλειά του. Ένας αληθινά καλός αφηγητής. Μην το υποτιμάτε καθόλου.
sotirisdog@gmail.com
