Με αφορμή την ημέρα Halloween που γιορτάζεται σήμερα, ιδού μια προσωπική επιλογή με 13 ταινίες τρόμου. Οφείλω να ομολογήσω πως με μεγάλη στεναχώρια άφησα από έξω αγαπημένες και αριστουργηματικές ταινίες, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Στο ψητό τώρα: Παρακάτω έχετε δέκα επιλογές (με τυχαία σειρά) από τη σοδειά της τελευταίας 25ετίας και στο τέλος μπόνους τρεις κλασικές. Καλή ανατριχίλα!
1. Στο Στόμα της Τρέλας (In the Mouth of Madness, 1994): Μπορεί ο Τζον Κάρπεντερ να έθεσε τους κανόνες του παιχνιδιού με την ταινία «Halloween», αλλά μακράν η κορυφαία του στιγμή είναι τούτο το σεμνό αριστούργημα. Ένα βιβλίο τρόμου προκαλεί παράκρουση σε όποιον τον διαβάζει,ενώ ο συγγραφέας έχει εξαφανιστεί. Ένας ορθολογικός ασφαλιστής (ο Σαμ Νιλ στο ρόλο) θα προσληφθεί από τον εκδοτικό οίκο για να βρει το χαμένο συγγραφέα και θα μπει στο… στόμα της τρέλας.
2. [Rec] (2007): Η λογική του ντοκουμέντου τρόμου με κάμερα στο χέρι που ξεκίνησε το «Blair Witch Project», δημιούργησε πολλά τερατουργήματα μηδαμινού προϋπολογισμού. Ευτυχώς υπάρχει και ο Καταλανός Χάουμε Μπαλαγκερό για να μας δείξει πώς γίνεται σωστά η δουλειά. Ό,τι πιο τρομακτικό, κλειστοφοβικό κι ευρηματικό έχει να επιδείξει η ισπανική σχολή τρόμου.
3. Μεταφυσική Δραστηριότητα (Paranormal Activity, 2007): Ακόμα μια ταινία της παραπάνω λογικής την οποία δυστυχώς ακολούθησαν αχρείαστες συνέχειες. Μια γυναίκα πιστεύει πως το σπίτι στο οποίο ζει είναι δαιμονισμένο και ο άντρας της για να την καθησυχάσει στήνει μια κάμερα σε τρίποδα στην κρεβατοκάμαρα για να τους βιντεοσκοπεί, καθώς κοιμούνται. Προσωπικά είδα την ταινία στον κινηματογράφο και κόντεψα να πάθω ανακοπή.
4. Η ομίχλη (The Mist, 2007): Μια παχιά ομίχλη σκεπάζει την πόλη και μέσα της κρύβονται ασχήμιες. Από τις ελάχιστες φορές που η ταινία είναι καλύτερη από το βιβλίο. Ο Φρανκ Ντάραμποντ μεταφέρει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ κι όχι μόνο του αλλάζει τα φώτα στο τέλος, αλλά φτιάχνει ένα αληθινά απροσδόκητο και σοκαριστικό φινάλε.
5. Στροφή προς την Κόλαση (Dead End, 2003): Προσωπική αγαπημένη επιλογή. Μια ταινία που κακώς είναι χαμένη σε σκονισμένα ράφια αντί να έχει περίοπτη θέση πίσω από προστατευτικό τζάμι. Μια οικογένεια με το αυτοκίνητο χάνεται στο δάσος και συναντά μια απόκοσμη γυναίκα που κρατά στα χέρια της ένα βρέφος. Εκπληκτική μαύρη κωμωδία τρόμου με μερικές πολύ καλές ανατριχίλες και απίστευτο «τι στο διάολο» χιούμορ.
6. Audition (1999): Λίστα τρόμου χωρίς Ιαπωνία και διαστροφή δεν γίνεται. Ο Τακάσι Μίικε έχει κάνει και… χειρότερα, αλλά όποιος έχει δει το Audition, θα θυμάται για πάντα δυο σκηνές. Μπορεί να μην πετάγονται μπαμπούλες από το ψυγείο, αλλά όπως πολύ πιθανόν να γνωρίζετε, οι γιαπωνέζικες ταινίες τρόμου ξέρουν να παίζουν με το μυαλό σου…
7. Μέσα μου (À l’intérieur, 2007): Η απόλυτη γαλλική αρρώστια. Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Μόνο για όσους έχουν γερό στομάχι και καταλαβαίνουν το νόημα του «ενοχλητικού» κινηματογράφου. Ατμόσφαιρα μόνιμης απειλής, δυσοσμία, αντιπαράθεση δυο γυναικών μέσα σ’ ένα σπίτι, άπειρες ψυχαναλυτικές προεκτάσεις και φυσικά πολύ… αίμα. Αυστηρά ακατάλληλο για εγκύους…
8. Υπερένταση (Haute Tension, 2003): Και μιας και πιάσαμε τη Γαλλία, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην πρωτοπόρα ταινία του 25χρονου Αλεξάντρ Αζά που άνοιξε το δρόμο της νοσηρότητας. Μια καταπιεσμένη λεσβία (σημαντική λεπτομέρεια για την ταινία) προσπαθεί να σώσει τη φίλη της από τα χέρια ενός βρομιάρη βιαστή και δολοφόνου. Μερικές εξαιρετικές σκηνές, καλή ανατροπή και οι φεμινίστριες (όχι άδικα) θέλουν να κάψουν το φιλμ.
9. Το Ορφανοτροφείο (El Orfanato, 2007): Λίστα ταινιών τρόμου χωρίς μια κλασική ιστορία φαντασμάτων δεν μπορεί να υπάρχει. Αν και θεωρώ πως η καλύτερη της τελευταίας δεκαπενταετίας είναι η ταινία «Οι Άλλοι» του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, θα προτιμήσω αυτήν την ισπανική διότι είναι απλή στη σύλληψη, εμπορική, τρομακτική, ο σκηνοθέτης Μπαγιόνα παίζει τίμια με τα κλισέ και η τελική λύση του μυστηρίου είναι βαθιά ανατριχιαστική.
10. Εγκεφαλικά Νεκρός (Braindead, 1992): Ας κλείσουμε με κάτι χαλαρό. Πριν ο Πίτερ Τζάκσον γίνει διάσημος και ζάμπλουτος με την τριλογία του Άρχοντα, έκανε… αυτό. Ξεκαρδιστική παρωδία τρόμου μ’ έναν ιό να μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι. Πολύ καφρίλα, πολύ χιούμορ και μάλλον η πιο αιματηρή σκηνή όλων των εποχών. Ο πρωταγωνιστής επιτίθεται στα δεκάδες ζόμπι που έχουν κατακλύσει το σπίτι του με μια… χορτοκοπτική μηχανή. Τι να πει κανείς;
10+1. Carrie (1976)
Στις Η.Π.Α. έχει ήδη κυκλοφορήσει το ριμέικ και ανυπομονούμε. Ο πρωτεργάτης Μπράιαν Ντε Πάλμα μεταφέρει για πρώτη φορά στην οθόνη το μπεστ σέλερ μυθιστόρημα του πρωτοεμφανιζόμενου τότε Στίβεν Κινγκ. Η Κάρι εκτός από εμβληματικό λογοτεχνικό έργο αποκτά εικόνα και ήχο και η νεαρή Σίσι Σπέισεκ υποδύεται την ομώνυμη έφηβη πρωταγωνίστρια που καταπιέζεται από τη θρήσκα μάνα της, αποκτά για πρώτη φορά περίοδο στα σχολικά αποδυτήρια και γίνεται ο περίγελος του σχολείου στο χορό αποφοίτησης όταν πέφτει θύμα μιας ταπεινωτικής φάρσας από τους συμμαθητές της. Μόνο που η μικρή Κάρι έχει τηλεκινητικές ικανότητες και η εκδίκησή της θα είναι σαρωτική. Τόνοι ψυχαναλυτικών δοκιμίων έχουν γραφτεί επί του θέματος.
10+2. Ο Εξορκιστής (1973)
Η ταινία στην εποχή της εξόργισε, πούλησε, τρόμαξε και στοιχείωσε μια ολόκληρη γενιά. Πλέον τα τρομακτικά τεχνάσματα της ιστορίας δαιμονισμού έχουν χάσει κάποια από την αίγλη τους, κι έχει μείνει η ουσία που είναι υπεραρκετή. Διότι κακά τα ψέματα πρόκειται για ένα σπάνιο αριστούργημα βαθιά κινηματογραφικό. Υποβλητική ατμόσφαιρα με στοιχεία νουάρ με πρωταγωνιστή τον βαθιά βασανισμένο και καταραμένο ιερέα ελληνικής καταγωγής που παλεύει με τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες, ξεγύμνωμα της σχέσης μάνας και κόρης με το δαίμονα στο σώμα της δεύτερης να απελευθερώνει τα σκοτεινά ένστικτα και τη λίμπιντο. Προφανώς η σκηνή αυνανισμού με το σταυρό είναι ό,τι πιο ασεβές μπορεί να κατεβάσει ο ανθρώπινος νους.
10+3. Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών (1968)
Αν προσπεράσετε το γεγονός ότι η ταινία πλέον δεν είναι τρομακτική, ότι είναι ασπρόμαυρη και ότι έχει μπάτζετ περίπτερου με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τότε θα μπορέσετε να απολαύσετε ένα σπάνιο αριστούργημα. Ο θρυλικός Τζορτζ Ρομέρο έχει ευρηματικότητα, όραμα, ευφυΐα και «μπαλάκια» και φτιάχνει ένα άκρως προκλητικό και διεισδυτικό ψυχογράφημα των οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων της αμερικανικής κουλτούρας. Το βαθιά πολιτικό και στενάχωρο φινάλε ανήκει δίχως αμφιβολία στα τοπ-5 πιο συγκλονιστικά του παγκόσμιου κινηματογράφου. Όχι, δεν είναι υπερβολή.
