Μεταφρασμένος τίτλος: «Στημένο Παιχνίδι»
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Σλέιντ
Παίζουν: Έλεν Πέιτζ, Πάτρικ Γουίλσον
Διάρκεια: 104΄
Έτος: 2005
Τίποτα δεν είναι δικό σου όταν προσκαλείς μια έφηβο στο σπίτι σου
Η Χέιλι λέει πάντα (;) την αλήθεια
Υπάρχουν πολλά ταμπού στο δυτικό κόσμο χριστιανικών ηθών του 21ου αιώνα. Κάποια σιγά-σιγά καταρρέουν (και άλλα χτίζονται στη θέση τους), αλλά ένα από αυτά μοιάζει να παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο. Πάρτε μια βαθιά ανάσα κι ετοιμαστείτε να διαβάσετε τις λέξεις: «σεξουαλική αποπλάνηση ανηλίκου» (για να μην πω «παιδεραστία»). Μόνο το άκουσμά τους προκαλεί αποστροφή κι ενόχληση αφού συνδυάζει δυο από τις πιο διαδεδομένες αντιλήψεις οι οποίες ριζώνουν βαθιά στο κοινωνικό υποσυνείδητο: Α) το παιδί -μέχρι ο νόμος να ορίσει πως έχει μπει στην ενηλικίωση- είναι αθώο Β) οι σεξουαλικές ορμές είναι βρόμικες.
Είναι τέτοια η δυναμική του εν λόγω ταμπού που είναι προτιμότερο να βρεθείς στη φυλακή (που λέει ο λόγος) για εμπόριο ναρκωτικών ή πολλαπλή δολοφονία παρά για κατοχή (ούτε καν παραγωγή) πορνογραφικού υλικού ανηλίκων. Οποιαδήποτε απόπειρα αποδόμησης, συγκριτικής ανθρωπολογικής έρευνας, κατανόησης, ενδοσκόπησης κι εν πάση περιπτώσει οποιουδήποτε εποικοδομητικού διαλόγου προσκρούει πάνω σε τσιμεντένια τείχη. «Δεν είναι δυνατό να συζητάμε για τέτοια πράγματα!» Ευτυχώς υπάρχουν και οι ταινίες.
Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και το «Hard Candy», ένα μίνιμαλ ψυχολογικό θρίλερ δωματίου που με τον καθησυχαστικό μανδύα του σασπένς, της δράσης και της φοβερής ερμηνείας της Έλεν Πέιτζ στο ρόλο της 14χρονης που προσκαλείται στο σπίτι ενός 32χρονου, μας φέρνει αντιμέτωπους με προβοκατόρικες κι ενοχλητικές σκέψεις. Από τη μια, λοιπόν, το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, όπου οι ρόλοι θύτη και θύματος εναλλάσσονται ταχύτατα σαστίζοντας το θεατή και από την άλλη μια συνεχής επαναδιαπραγμάτευση των στερεοτύπων των φύλων, της σεξουαλικότητας, της τιμωρίας, της έννοιας της διαστροφής, της ηθικής και του νόμου.
Πριν το ομολογουμένως αδύναμο φινάλε της ταινίας δώσει κακώς τις απαντήσεις που τόσο αποζητά ο θεατής, κάντε μια στάση και αναρωτηθείτε, σκεφτείτε, προσπαθήστε να καταλάβετε. Ποιον από τους δυο χαρακτήρες συμπαθείτε περισσότερο; Γιατί; Ποιος πρέπει να τιμωρηθεί και πώς; Ποιο ακριβώς είναι το έγκλημά του; Ποιος είναι ο θύτης; Πώς δικαιολογείτε τις πράξεις των δυο χαρακτήρων; Πώς επηρεάζεστε στην κρίση σας από τα κοινωνικά κλισέ; Πώς επηρεάζει την κρίση σας το φύλο σας; Και κυρίως, νιώθετε πραγματικά ότι μπορείτε να απαντήσετε σε όλες τις ερωτήσεις; Αλήθεια;
