Υπάρχει σαφής και συγκεκριμένος λόγος που το Γουέστερν είναι τόσο δημοφιλές . Κανένα κινηματογραφικό είδος δεν επιτρέπει στο δημιουργό να κινηθεί με μεγαλύτερη άνεση σε δύο ή και περισσότερα επίπεδα. Η ιστορία ενός Γουέστερν, συχνά υποτυπώδης, μοιάζει να υπηρετεί το συνολικό πλαίσιο και όχι το αντίθετο. Έτσι και εδώ, ο Ζάλερ επιλέγει να χρησιμοποιήσει ως κύριο συστατικό του παράτολμου μείγματός του το συγκεκριμένο είδος γιατί περισσότερο ενδιαφέρεται γι’ αυτό που περιβάλλει τους ήρωες παρά για τις ίδιες τους τις πράξεις.
Ένας φυγάς καταφτάνει στην μικρή και ήρεμη πόλη του Bright Hope, έχοντας μόλις δει το σύντροφό του να δολοφονείται μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια των δύο να κρυφτούν σε ένα ινδιάνικο νεκροταφείο. Ερήμην του όμως φέρνει στην πόλη και μια ομάδα άγριων Ινδιάνων οι οποίοι απαγάγουν τον ίδιο, μια γυναίκα και τον βοηθό του σερίφη. Έτσι, μια ομάδα ανδρών αποτελούμενη από τον σερίφη και το δεξί του χέρι, τον καουμπόι σύζυγο της γυναίκας και έναν μάτσο αλαζόνα πιστολά ξεκινάει αμέσως για την περιοχή των αγρίων με σκοπό να επιστρέψει σώους και αβλαβείς τους πολιτισμένους απαχθέντες.
Η αναφορά του φιλμ στο μνημειώδες «The Searchers» του Τζον Φορντ είναι ευθεία και προκύπτει σχεδόν αυτόματα. Από εκεί και πέρα, ο Ζάλερ επιχειρεί να δημιουργήσει την πνιγηρή ατμόσφαιρά του επενδύοντας σε μέσα που δε συνηθίζονται στα Γουέστερν και έλκουν την καταγωγή τους από το όψιμα στάδια του κινηματογραφικού τρόμου. Έτσι το συνολικό αποτέλεσμα που προκύπτει περιέχει σε ιδανικές δόσεις κάτι από την πατροπαράδοτη Άγρια Δύση, το αίμα και το απολύτως απαραίτητο αίσθημα του επικείμενου κακού. Και είναι εντυπωσιακά στρωτό, επιτρέποντας στο σκηνοθέτη να καυχιέται ότι κέρδισε ένα δύσκολο στοίχημα που ο ίδιος έθεσε στον εαυτό του.
Πέραν της βασικής ιστορίας, η οποία αναπτύσσεται ελάχιστα και υποπίπτει και σε μερικές σεναριακές ευκολίες, το ξεχωριστό στοιχείο αυτού του έργου είναι το κλίμα αδιεξόδου που διαπνέει κάθε πλάνο. Οι ήρωες κινούν για ένα ταξίδι αυτοκτονίας, φεύγοντας από μια ζωή που μοιάζει κενή σαν τον Θάνατο. Το σκληρό πρόσωπο της Αμερικής κάνει την εμφάνισή του και δείχνει τα δόντια του, όχι μέσω της άγριας φυλής των Ινδιάνων, αλλά μέσω της ίδιας της αποπνικτικής πραγματικότητας που έχει εξασφαλίσει για τους πολίτες. Στην πόλη της «Λαμπρής Ελπίδας», η ελπίδα μοιάζει να έχει εκλείψει οδυνηρά εδώ και χρόνια, αφήνοντας τους ανθρώπους πίσω της τραυματισμένους ψυχικά, χωλούς ηθικά και ανήμπορους να σηκώσουν το φορτίο της απόλυτης ακινησίας.
Βέβαια, η βία γεμίζει ταραντινικά την οθόνη και σε ορισμένες περιπτώσεις γίνεται αυτοσκοπός του φιλμ, δίνοντας του ένα καλτ στάτους που είναι αμφίβολο ότι χρειαζόταν. Η εύστοχη φωτογραφία των ξερών, άνυδρων τοπίων επιτρέπει στο σκηνοθέτη να αναπτύξει το όραμά του με άνεση και ο ίδιος φαίνεται να της δίνει το χώρο που χρειάζεται, αφού επιβάλλει έναν αργό ρυθμό, ο οποίος όμως σε κανένα σημείο δεν ενοχλεί. Στο πεδίο των ερμηνειών, ο Κερτ Ράσελ ως σερίφης κινείται με εξαιρετική φυσικότητα, ενώ ο Ρίτσαρντ Τζένκινς αποτελεί την ήρεμη δύναμη του έργου. Οι δυο τους αφήνουν έκθετο τον βυσματία καουμπόι Πάτρικ Γουίλσον, ο οποίος πάντως δεν καταφέρνει κάποια σοβαρή πληγή στη συνολική εικόνα της ταινίας.
Συνολικά, πρόκειται για μια έξυπνη δημιουργία που παραπλανά το θεατή με τη βασική της πλοκή και φέρει περήφανα τις επιρροές της σε περίοπτη θέση. Οι κακοί Ινδιάνοι τελικώς λειτουργούν απλώς ως ο καταλύτης που επιταχύνει τη διαδικασία της φανέρωσης του ηθικού τέλματος των καλών και πολιτισμένων λευκών. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η έκβαση της αποστολής σωτηρίας των απαχθέντων, αλλά η απόλυτη αδυναμία των ηρώων να ξεφύγουν από τη μιζέρια τους. Αυτός τους ο αγώνας σίγουρα δε μπορεί να κερδηθεί με παιδιάστικους ηρωισμούς. Ίσως δε μπορεί να έχει θετική έκβαση με κανέναν τρόπο, λέει ο Ζάλερ, βυθίζοντας το έργο του σε μια μηδενιστική ανάγνωση της ζοφερής ούτως ή άλλως πραγματικότητας.
