Σκηνοθεσία: Άλαν Τζέι Πάκουλα
Παίζουν: Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Ντάστιν Χόφμαν
Διάρκεια: 138′
Μεταφρασμένος τίτλος: “Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου”
Το σκάνδαλο Watergate είναι η σημαντικότερη πληγή της νεότερης αμερικανικής πολιτικής ιστορίας, αποτελώντας παράλληλα ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα της δεκαετίας του 1970. Όταν ο νεοεκλεγείς Ρεπουμπλικάνος Πρόεδρος Νίξον, μαζί με βασικούς του συνεργάτες, ενεπλάκη προσωπικά σε υπόθεση παράνομης παρακολούθησης των κεντρικών γραφείων του Δημοκρατικού Κόμματος, προκάλεσε μια βαθύτατη πληγή στον αμερικάνικο ψυχισμό, η οποία παρέμεινε ανεπούλωτη για δεκαετίες ολόκληρες.
Ο αμερικανικός λαός ανακάλυψε συγκλονισμένος ότι Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου, όπως και ο ίδιος, ήταν βυθισμένοι στην ιδιοτέλεια και τη διαφθορά. Και ο Άλαν Πάκουλα, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη τη δημοσιογραφική σταυροφορία που οδήγησε στην αποκάλυψη του σκανδάλου, δημιούργησε ένα ιερό τοτέμ τόσο για το αμερικάνικο πολιτικό θρίλερ όσο και για το subgenre των ταινιών που καταπιάνονται με τη δημοσιογραφική έρευνα.
Διαθέτοντας δύο από τους μεγαλύτερους -και εξαιρετικά διαφορετικού ερμηνευτικού τύπου- σταρ της εποχής σε απόλυτη φόρμα, ο νεοϋορκέζος σκηνοθέτης ακολουθεί το οδοιπορικό των δύο μαχητών της δημοσιογραφίας με ένα πολύ ενδιαφέρον μείγμα (φαινομενικά οξύμωρης) αποστασιοποίησης και βαθιάς ενσυναίσθησης, εστιάζοντας σε όλα τα στάδια ενός αγώνα φθοράς και υπομονής: τα αδιέξοδα, τον αδήριτο φόβο, την ταραχώδη προσμονή, την συναίσθηση μιας ιερής αποστολής, τις αντιφάσεις, τον εγωισμό που θεριεύει και δεν αντέχει να δει μια τιτάνια προσπάθεια να αποβαίνει άκαρπη. Ο Πάκουλα είναι δίπλα στους ήρωές τους, τους στηρίζει σε κάθε βήμα της πορείας, αλλά συγχρόνως τους αφήνει χώρο και χρόνο να πάρουν οι ίδιοι τα ηνία, χωρίς να τους πατρονάρει.
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, απαλλαγμένος από το ρόλο του ζεν πρεμιέ, και ο χαμαιλεοντικός Ντάστιν Χόφμαν ενσαρκώνουν τους Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπέρνσταϊν χειροπιαστά και γήινα, αποτυπώνοντας τη μεγαλειώδη ηθική διάσταση του έργου τους, αλλά αποφεύγοντας τις ηρωικές νότες. Οι δύο ήρωες λερώνουν τα χέρια τους, έχοντας πάντα στο νου ότι υπηρετούν έναν ύψιστο σκοπό, και βγαίνουν από αυτό σκοτεινό λαγούμι νικητές, αλλά όχι αλώβητοι. Τα κοφτά τους λόγια και τα απλανή βλέμματα φανερώνουν τη θυσία, την απώλεια, την εκτροπή από τα όρια των αντοχών τους.
Το All The President’s Men κατορθώνει να λειτουργεί σε διπλό ταμπλό, χωρίς καμία από τις επιμέρους ταυτότητές του να δείχνει επεκτατική διάθεση. Αρχικά (αλλά και πρωτίστως), είναι μια φινιρισμένη procedural movie, η οποία βυθίζεται χωρίς αναπνευστήρα στα άδυτα μια συνθήκης, μιας κατάστασης, μιας ατελείωτης διαδικασίας. Εξ ου και κινείται σε πυκνό τέμπο, όπου κάθε στιγμή μοιάζει τελεσίδικη και επείγουσα, όπου κάθε κουβέντα που δεν ειπώνεται μετρά όσο χίλιες λέξεις. Η σιωπή είναι λαλίστατη, καθότι -όπως πάντα- τα σημεία καμπής και οι συνταρακτικές μεταβάσεις συμβαίνουν αβίαστα και σιωπηλά, χωρίς προαναγγελίες και κρότους.
Παράλληλα, το All the President’s Men επωμίζεται το καθήκον να ψυχογραφήσει και να βυθομετρήσει μια ολόκληρη εποχή. Μια εποχή διαχείρισης τραυμάτων που ακόμη ζέχνουν. Η Αμερική στις αρχές των 70s προσπαθεί να συλλάβει το τι ακριβώς συνέβη στο Βιετνάμ και παρατηρεί απορημένη τα λουλούδια των late 60s να έχουν μαραθεί, την ίδια στιγμή που ανατέλλει μια βίαιη εποχή αποπροσανατολισμού και βίας. Το σκάνδαλο του Watergate βρίσκεται στις παρυφές μιας εσωτερικής ταυτοτικής αλλαγής, και σηματοδοτεί την οδυνηρή ήττα που κρύβεται πίσω από έναν φαινομενικό θρίαμβο.
Παρότι πραγματώνεται η πεμπτουσία της Δημοκρατίας, όπου κανείς -ούτε καν ο ανώτατος άρχων- δεν μπορεί να στρεβλώνει νοήματα και να υποτάσσει κανόνες και δικλείδες στα ιδιοτελή του σχέδια, η αίσθηση κενού κυριαρχεί και απλώνεται σαν μικρόβιο. Η σχεδόν μεταφυσική αμερικάνικη πίστη στο αλάθητο της προεδρικής-πατρικής φιγούρας δέχεται ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα. Και μια εποχή εγγενούς αβεβαιότητας, χωρίς καν το αποκούμπι των συμβόλων, μοιάζει με παρατεταμένη αυτοχειρία.
